« Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο, εκείνη που την νιώθεις μέσα στο πλήθος. Γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου, δεν μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου, δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου, αλλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές σε σπρώχνει για να περάσει» Γιάννης Ρίτσος
Αυτό το συναίσθημα με κατακλύζει εδώ και κάποιες μέρες. Ένα συναίσθημα που λίγο πολύ όλοι κάποια στιγμή θα νιώσουμε ή έχουμε ήδη αισθανθεί. Η μοναξιά που κανείς βιώνει μέσα στο πλήθος και μέσα στην οποία χάνεται. Αυτό το απροσδιόριστο χάος. Αυτή η ασάφεια, η αοριστία, η ανωνυμία ενός πλήθους που η αδιαφορία κυριαρχεί.
Το πιο πιθανό είναι ότι βιώνω μια γενικευμένη κρίση προσωπικότητας από την οποία διέρχομαι χωρίς να γνωρίζω αν ο άνθρωπος που θα προκύψει από αυτήν την διαδικασία θα είναι η ιδεατή εικόνα του εαυτού που επιζητώ να διαμορφώσω.
Στην πραγματικότητα δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω, ποια είμαι, αν ο δρόμος που έχω επιλέξει προσιδιάζει το μέλλον που ονειρεύομαι για μένα. Παράλληλα, σε όποια περίσταση και να βρεθώ, νιώθω πως δεν είμαι ο εαυτός μου, πως φορώ μια μάσκα που ενώ κανείς δεν μου την έχει επιβάλλει, αναγκάζομαι (όχι από κάποιον εξωγενή παράγοντα) να την φορέσω για λόγους –προς το παρόν- άγνωστους και ακατανόητους.
Κάθε προσπάθεια για γνήσια και ουσιαστική επικοινωνία οδηγείται στο κενό με την αυτοπεποίθηση να καταρρέει και φτάνει στα τάρταρα όπου παραδοσιακά βρίσκεται. Αυτό το αίσθημα του «ανήκειν», ενώ θα έπρεπε να με προσανατολίζει με βεβαιότητα προς τους ανθρώπους, με απομακρύνει απ’ αυτούς και το πλήθος που με περιτριγυρίζει φαντάζει στα μάτια μου εχθρικό χωρίς να είναι (λαμβάνοντας υπόψιν μία ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων).
Απομονώνομαι. Προσπαθώ μάταια να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας. Κλείνω κάθε δίοδο συνδιαλλαγής, επικοινωνίας και συναναστροφής. Νιώθω πως συμπεριφέρομαι υποκριτικά, έξω από τον εαυτό μου όπως εγώ τον βιώνω και τον αντιλαμβάνομαι. Χάνομαι μέσα στα λόγια των άλλων. Αδυνατώ να έρθω σε ουσιαστική επαφή μαζί τους.
Αυτή η ανάγκη για επιβεβαίωση της ίδιας μου της υπόστασης με κουράζει και σύναμα και με θυμώνει. Ένας θυμός που δεν διοχετεύεται κάπου,που βρίσκεται βαθιά μέσα μου και κάποια στιγμή θα αναζητήσει αναπόφευκτα την εκδήλωση και την έκφραση του. Το συμπέρασμα μου μάλλον συμπυκνώνεται στην παρακάτω φράση: Αλλοίωση και αλλοτρίωση του εαυτού μου από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Μία συμβουλή προς πάσα κατεύθυνση: «Βάλε φωτιά σ’ ό,τι σε καίει, σου τρώει την ψυχή»
