Δύο ψυχές. Σκέψου το σαν δύο μονοπάτια τα οποία διασταυρώνονται, υπάρχει ένα σημείο τομής το οποίο δημιουργείται και δεν πρόκειται να αλλάξει, πάντα θα υπάρχει εκεί ακόμη κι αν αυτά τα μονοπάτια συνεχίσουν να επεκτείνονται παράλληλα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Μα αυτή είναι η ζωή και κάπως έτσι κυλά… Τίποτα σ’ αυτή δε συμβαίνει κατά τύχη, τίποτα δε γίνεται από σύμπτωση. Όλα έχουν το λόγο τους, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και θα έπρεπε κάθε φορά να δίνουμε προσοχή, μιας και ακόμη κι αν εκείνη τη στιγμή δεν το καταλαβαίνουμε, στο μέλλον κάποια στιγμή θα το κάνουμε. Ακόμη και οι άνθρωποι οι οποίοι πάνε κι έρχονται από τη ζωή μας, ακόμη και οι περαστικοί, όλοι για κάποιο λόγο διασχίζουν το μονοπάτι της δικής μας ζωής είτε πρόκειται για ευλογία, είτε για κάποιο μάθημα.
Κάπως έτσι δεν είναι κιόλας η δομή της; Από πολύ μικρή ηλικία γνωρίζουμε άτομα κάθε λογής τα οποία την αγγίζουν με το δικό τους τρόπο. Μέσα από την καθημερινή επαφή, μέσα από ένα σχόλιο, ένα βλέμμα, μια συζήτηση, μια πράξη, ένα συναίσθημα που μας δημιουργούν θετικό ή και αρνητικό… Δεν συναντάμε ανθρώπους κατά τύχη επειδή κάθε ένας από αυτούς μας βοηθά να γίνουμε αυτό που είμαστε. Βλέπουμε συμπεριφορές κι έπειτα τείνουμε να τις αποφεύγουμε, παίρνουμε συμβουλές και τις υιοθετούμε, μαθαίνουμε από άλλους και μεταφέρουμε στους επόμενους, μια φράση αλλάζει το πως βλέπουμε τον εαυτό μας και μέσα από μια απλή επικοινωνία ή επαφή αλλάζουμε ριζικά την καθημερινότητα μας. Κι όλα αυτά ασυναίσθητα, επειδή απλώς συναντήσαμε κάποιον. Όχι όμως τόσο τυχαία, τελικά, σωστά; Υπάρχουν πολλά στη ζωή που είναι περίεργα και δεν μπορούν να εξηγηθούν. Συναντάς ανθρώπους απροσδόκητα – και σου αλλάζουν μόνο μιας τη ζωή, την καθημερινότητα σου, τον τρόπο που έκανες μια συνήθεια ή που σκεφτόσουν.
Γιατί καμία συνάντηση στη ζωή δεν είναι τυχαία;
Όπως και να ‘χει μέσα από ό,τι καλό ή κακό σου έδωσε μια ψυχή, κάτι παίρνεις. Κάποιος θα σε πληγώσει, κάποιος θα σε χρησιμοποιήσει, κάποιος θα σε πονέσει, κάποιος θα σου μάθει πράγματα κι από την άλλη κάποιος θα σου βγάλει τον καλύτερο ή χειρότερο εαυτό σου. Δύο ψυχές δεν συναντιούνται ποτέ τυχαία, γι’αυτό μην πας κόντρα στη μοίρα, στο γραφτό ή στο πεπρωμένο σου. Άφησε όποιον θέλει να φύγει. Άφησε όποιον θέλει να μείνει. Μην πιέζεις καταστάσεις, μην εξ’ αναγκάζεις.
Καμία συνάντηση δεν είναι τυχαία επειδή κάθε ψυχή έχει ως σκοπό να επηρεάσει μια άλλη με οποιοδήποτε τρόπο. Μερικοί άνθρωποι είναι γέφυρες, τους συναντάς τη σωστή ώρα και περίοδο για να σε μεταφέρουν με τον τρόπο τους στο επόμενο επίπεδο του ταξιδιού της ζωής σου. Μερικοί άνθρωποι θα σε πονέσουν και θα σε απορρίψουν, είτε σε προσωπικούς είτε σε επαγγελματικούς τομείς. Σου δείχνουν όμως ότι η απόρριψη είναι μια ανακατεύθυνση σε κάτι καλύτερο. Μερικοί άνθρωποι έρχονται κι απ’ όταν τους συναντάς καταλαβαίνεις πως είναι οδηγοί, σε βοηθούν και σε στηρίζουν να μην απομακρυνθείς πολύ από το μονοπάτι που θες να ακολουθείς. Κι άλλες ψυχές, από την άλλη, τις συναντάς πιο μετά, κάλιο αργά παρά ποτέ όμως. Αντιπροσωπεύουν και συμβολίζουν κάτι που θέλεις πολύ, σε εκφράζει πολύ, σου ταιριάζει πολύ και το έχεις ανάγκη πολύ. Αυτοί πιθανώς και ήρθαν για να μείνουν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής σου.
Αυτή η τύχη η οποία δεν ορίζει την ψυχή που γνώρισες θα σου φέρει πίσω κάποιον αν αξίζει να είναι στη ζωή σου ή θα σου πάρει κάποιον αν δεν σου χρειάζεται, αν δεν σου κάνει πια, αν δεν σε ανθίζει, αν δεν γεμίζει την ψυχή σου. Πάρε ό,τι είναι να πάρεις από τον καθένα, οποιαδήποτε απόχρωση του και προχωρά για να ευτυχήσεις, για να φτιάξεις τη ζωή που θες και λαχταράς, μαθαίνοντας από το καλό και το κακό του καθένα. Αποδέξου το γεγονός πως κάποιοι θα ‘ρθουν, κάποιοι θα φύγουν και κάποιοι θα μείνουν για πάντα είτε με την ύπαρξη τους είτε κουβαλώντας τους μέσα σου με κάποιο τρόπο.
“Κάθε πρόσωπο που έρχεται στη ζωή μας είναι μοναδικό. Πάντα αφήνει κάτι από τον εαυτό του και παίρνει ένα κομμάτι από εμάς. Θα υπάρξουν κι εκείνοι που μας πήραν πολλά, αλλά θα υπάρξουν κι αυτοί που μας άφησαν πολλά. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής μας και η πιο προφανής απόδειξη πως δύο ψυχές δε συναντήθηκαν ποτέ τυχαία…” – Χόρχε Λουίς Μπόρχες
