Είχα μάθει να ζωγραφίζω χωρίς τα δικά σου χρώματα, είχω συνηθίσει να περπατάω χωρίς εσένα δίπλα μου, να ονειρεύομαι χωρίς την αύρα σου και να πορεύομαι χωρίς τη μορφή σου, χωρίς το καταφύγιο σου. Είχα ζήσει τα πάντα με εσένα μείον. Τα παιχνίδια, τις χαρές, τις λύπες, τις απογοητεύσεις, τις τρέλες και τα ταξίδια πλην εσένα από όλα αυτά. Εκείνο το σύνολο, ολογεμάτο χωρίς εσένα.
Σε βλέπω όμως στο σχήμα του κορμιού μου, όπως το διαγράφει ο ήλιος στο γρασίδι, στις πρώτες ανοιξιάτικες μέρες όταν λείπεις. Στην αίσθηση των πρώτων καλοκαιρινών περιπάτων, όταν βλέπω ξεκάθαρα ένα προς ένα τα αστέρια –ή έστω έτσι νομίζω– και σε έχω δίπλα μου και σου τα δείχνω. Στην πρωτοβρόχια, που μυρίζει η ανακατεμένη γη, χώμα μαλακό κι αναγεννημένο. Στην πρωινή ομίχλη του χειμώνα σε βρίσκω στην πρώτη γουλιά καφέ.
Σε βρίσκω όταν ανάσκελα στη θάλασσα χαζεύω τον ουρανό ανάποδα, σε βρίσκω στον παφλασμό της το απομεσήμερο, στο νερό που βρέχει τα πόδια μου τα απογεύματα που περπατάω δίπλα της και σε σκέφτομαι. Στην άμμο, στη γραμμή του ορίζοντα, εκεί που καμπυλώνει η γη και κανείς δε βλέπει παραπέρα εγώ μπορώ ξεκάθαρα να πω πως βλέπω εσένα. Στις καστροπολιτείες, στα πλακόστρωτα δρομάκια, στις υγρές βραδιές και στο πιο μελωδικό θρόισμα των φύλλων.
Είσαι σε κάθε λεύκα που μπερδεύονται τα φύλλα της και σε ακούω να πλησιάζεις. Σε βλέπω πίσω από το αγαπημένο μου καφέ να με ψάχνεις, σε ακούω να γελάς, να με κοιτάς, σε νιώθω που χαμογελάς, να με ψάχνεις, και να με κρατάς, να με κρατάς δυνατά, πιο δυνατά.
Είσαι σε κάθε δάκρυ μου, σε κάθε πτώση, σε κάθε όλεθρο, στην απελπισμένη μου θεωρία, στην καταστροφολογία μου, σε κάθε σπιτάκι του νοητού μου περιβάλλοντος που γκρεμίζεται είσαι το θεμέλιο για μια νέα αρχή.
Είσαι κάθε μία από τις έντεκα αισθήσεις που ανακάλυψαν. Είσαι μάλλον η δωδέκατη που ανεβάζει όλες τις προηγούμενες, που τις εγείρει, τις πυροδοτεί. Είσαι ο εθισμός μου στη ζωή, είσαι το παιχνίδι που λατρεύω να χάνω. Είσαι και θα είσαι το δικό μου καταφύγιο, το πεδίο μάχης μας και η ενέδρα μας.
Είσαι η αντοχή μου. Το δευτερόλεπτο που έκλεισα την πόρτα σε όσα ζούσα μέχρι τώρα. Για να αρχίσω όσα ζω μαζί σου. Κι είσαι η αναγέννηση αυτού του δευτερολέπτου κάθε μέρα, που τελειώνει η σφαίρα όσων συνέβαιναν. Κι όσα συμβαίνουν στο καράβι της φυγής, στο νησί της απόδρασης, είναι αλλοτινά, είναι δικά μας.
Γράφω τους στίχους, βάλε τη μουσική, απόψε θα τραγουδήσουμε μαζί.
Σύνταξη κειμένου: Maρία Σιώρη
Επιμέλεια κειμένου: Μπράιτ Κλεοπάτρα
