Ήθελα να γράψω εδώ και μέρες ένα κείμενο για τον πόλεμο ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, αλλά παρατήρησα πως όσο περισσότερα μάθαινα για την ιστορία τους, τόσα λιγότερα γνώριζα πραγματικά.
Μπορώ να εκφέρω άποψη, αλλά ίσως να μην ήταν δίκαιο.
Επομένως, θα συμβουλευτώ εν μέρει τη δίοδο που ξέρω καλύτερα από όλες για να εξωτερικεύσω τις σκέψεις μου.
Αυτή του σινεμά.
Στην πρώτη πρώτη σκηνή του «Gangs of New York» -της αγαπημένης μου ταινίας- οι ιρλανδικές συμμορίες του Five Points ετοιμάζονται να πολεμήσουν τους ντόπιους Αμερικάνους, αφού δεν αντέχουν άλλο να τους φτύνουν, να τους κλέβουν και να τους σκοτώνουν στη δική τους Γη της Επαγγελίας, στην οποία κατέφθασαν για να διεκδικήσουν ένα πιο πρόσφορο μέλλον.
Οι σκηνές που ακολουθούν απαρτίζουν μια από τις πιο ομηρικές μάχες στη σύγχρονη ιστορία του σινεμά, με ένα πλήθος ανθρώπων με πανομοιότυπα χρώματα να χτυπιέται με τόση μανία, που το κόκκινο του αίματος συνθλίβει το λευκό του χιονιού.
Σε πολλές ταινίες θρίλερ/τρόμου, υπάρχει ένα μέρος -συνήθως ένα σπίτι ή ένα σανατόριο- με τόση κακή ενέργεια που παγιδεύει τους πρωταγωνιστές μας, τους οποίους τείνει αργά ή γρήγορα να σκοτώσει.
Δεν είμαι υπέρμαχος του μεταφυσικού.
Αλλά από αυτά που προσπάθησα να μελετήσω, κατάλαβα πως η περιοχή του Ισραήλ είναι μια από τις πιο καταραμένες.
Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Μακεδόνες, νομάδες, Οθωμανοί, Βρετανοί.
Αυτοί είναι μόλις μερικοί από τους κατακτητές των αιματηρών εδαφών της που διψούν για βάσανα και ακρωτηριασμένα σώματα.
Οι Ισραηλίτες αναγκάστηκαν να διασπαστούν σε διάφορα μέρη του κόσμου για να ξεφύγουν από τις δολοφονικές τάσεις των επεκτατών, με τους Παλαιστίνιους να εγκαθίστανται σταδιακά στην περιοχή που είχε μείνει σχετικά γυμνοί από τις ορμές που απομακρύνθηκαν.
Μετά το φινάλε του Α’ ΠΠ, οι ηττημένοι Οθωμανοί -που μέχρι τότε κατείχαν την περιοχή- αναγκάζονται να την παραχωρήσουν στους Άγγλους, οι οποίοι με τη σειρά τους παίρνουν την απόφαση να κινήσουν γη και ουρανό για να φέρουν τους Ισραηλινούς πίσω στα εδάφη τους.
Ηθικά, μια όμορφη σκέψη.
Λειτουργικά, μια χαώδης εκτέλεση, με μια μείξη Παλαιστίνιων-Ισραηλιτών και Μουσουλμάνων-Ιουδαίων να βράζει στις γειτονιές και στους δρόμους του κάποτε Ισραήλ και της τώρα Παλαιστίνης και να μετουσιώνεται σε πλήθος αντιμαχιών, σαμποτάζ και θανάτων μέχρι και το 1948.
Τι έγινε τότε;
Το Ισραήλ θέλει και σωστά σχηματίζει το δικό του κράτος, τα εδάφη του οποίου θα ήταν στη χώρα των πολύ αρχαίων προγόνων τους αλλά και σε αυτά που κατά την απουσία τους κατοικούσε το αραβικό φύλο των Παλαιστινίων.
Το Ισραήλ έκανε μέσω συμφωνιών δικό του το 50% της περιοχής, με την Παλαιστίνη να διαμένει κυρίως στις περιοχές της Γάζας και της Ιερουσαλήμ (οι οποίες ανήκαν στην Αίγυπτο και την Ιορδανία) -αλλά όχι την ίδια, η οποία παρέμεινε εν κτίσει των Ηνωμένων Εθνών ως ένδειξη διατήρησης της τάξης και της δικαιοσύνης στη γύρω περιοχή.
Το πρώτο πράγμα που έκαναν οι Ισραηλίτες ήταν η επικύρωση συμφωνιών ειρήνης και συμμαχίας με τις γύρω χώρες (Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ) -με τους οποίους το αντίπαλο δέος τους δεν είχε τόσο καλές σχέσεις- και ξεκίνησε πανίσχυρη ένα μακράς διάρκειας πόλεμο, που στοίχειωσε την Παλαιστίνη γεωγραφικά, αφού την άφησε ζωντανή και «νόμιμη» μονάχα στη Γάζα και τις περιοχές κοντά στην Ιερουσαλήμ -και την ίδια.
Για να έχουμε όλοι μια εικόνα των περιοχών, τα εν λόγω εδάφη έχουν περίπου την έκταση της Πελοποννήσου.
Από αυτά λοιπόν, μέχρι και το 1970, 280.000 Παλαιστίνιοι από τα μέρη της Ιερουσαλήμ και ακόμα 190.000 από την Γάζα ακολουθούν το δρομολόγιο που είχαν υποπέσει οι εχθροί τους πολλά χρόνια νωρίτερα, αναγκαζόμενοι να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στη θέα του όπλου και του ξεσκισμένου κροτάφου, ενώ ακόμα ένας τεράστιος ακαθόριστος αριθμός εκδιώχθηκε από τις εβραϊκές αρχές.
Μερικές δεκαετίες αργότερα, τα κτίσματά τους κατοικούνταν πλέον από 400.000 περίπου πολίτες του Ισραήλ, στριμώχνοντας ακόμα περισσότερο την ανέλιξη των ελάχιστων Παλαιστινίων.
Το αποτέλεσμα;
Περισσότερες αντιμαχίες και αντιδράσεις.
Περισσότεροι θάνατοι.
Η κατάσταση σήμερα εγκλωβίζει την Παλαιστίνη μόνο στη λωρίδα της Γάζας, ένα μονάχα μικρό αποκούμπι των πρότερων ημερών της, με το Ισραήλ μάλιστα, πολλάκις να κάνει χρήσεις εμπάργκο στη γύρω περιοχή, με αποτέλεσμα την έξαρση των ασθενειών, της ανεργίας και των θανάτων, που διακόπηκαν με την επέμβαση των Ηνωμένων Εθνών.
Χθες, πέθαναν 8 άμαχοι στο Ισραήλ.
Χθες, πέθαναν 110 άμαχοι στην Παλαιστίνη.
Οι αριθμοί είναι εξοντωτικοί για τους τελευταίους, που μέσα σε λιγότερο από 90 χρόνια βρίσκονται στα πρόθυρα του αφανισμού, με το 80% του λαού τους να ζει κάτω από το όριο της φτώχιας.
Από την άλλη μεριά, το Ισραήλ προόδευσε σε σημείο του να θεωρείται η 2η καλύτερη οικονομία της Μέσης Ανατολής πίσω μονάχα από τα ΗΑΕ.
Το πιο στενάχωρο είναι ότι συνήθως οι πόλεμοι έχουν αριθμούς στο όνομά τους που υποδηλώνουν το τέλος τους εν ολίγοις.
Ο συγκεκριμένος δεν έχει.
Γιατί δεν θα τελειώσει ποτέ.
