Κρίση πανικού κατά την διάρκεια της απογείωσης!
Βρήκα πάλι την αφορμή να ξεκλέψω λίγο χρόνο, προκειμένου να τα πούμε! Βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στα σύννεφα, με την κυριολεκτική, αλλά και με την μεταφορική σημασία. Μάζεψα λίγα πράγματα, τα χώρεσα όπως, όπως στην βαλίτσα μου και έφυγα. Όμως, αυτό το ταξίδι δεν είναι σαν όλα τα άλλα! Θα μου πεις: “Αα ναι; Και τι είναι αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει” ; Πολλά, αλλά δεν είναι αυτή η ουσία! Ούτε και η δυσφορία που νιώθω αυτή την στιγμή, ή…μάλλον όχι! Αυτή είναι η ουσία! Κάτσε αναπαυτικά στο κάθισμα σου, δέσε την ζώνη σου, διότι ξεκινάει η απογείωση.
Οι παλμοί μου, έχουν ανέβει επικίνδυνα! Νιώθω τους σφυγμούς μου να αντηχούν σε κάθε φλέβα που υπάρχει στο σώμα μου. Πίστεψέ με, αυτός ο ήχος κοντεύει να με τρελάνει! Η αναπνοή μου, έχει αρχίσει να γίνεται πιο γρήγορη απ’ όσο θα έπρεπε. Η μάσκα που καλύπτει την μύτη και το στόμα μου, έχει αρχίσει να μου μοιάζει με ένα χέρι, το οποίο κρατάει ένα βρεγμένο πανί, πράγμα που σημαίνει ότι ο αέρας δεν μπορεί να περάσει από πουθενά! Άλλαξα γνώμη! Δεν θέλω να φύγω! Θέλω να κατέβω! Ο πόνος που νιώθω στο κεφάλι, κάνει την όλη κατάσταση, ακόμα πιο δύσκολη. Προσπαθώ να πάρω βαθιές ανάσες, όμως νιώθω ότι δεν μπορώ. Κάτι με εμποδίζει. Όλα με εμποδίζουν. Ακόμα και το σουτιέν, αισθάνομαι ότι δυσκολεύει τους πνεύμονες μου, και δεν τους αφήνει να προσλάβουν το κατάλληλο ποσοστό οξυγόνου. Το ίδιο νιώθω πως κάνει και η μπλούζα μου. Θέλω να την σκίσω! Θέλω να απελευθερωθώ απ’ οτιδήποτε θεωρώ ότι κάνει την πρόσληψη οξυγόνου σχεδόν ακατόρθωτη!
Τα μάτια, κοιτάνε αγχωμένα, τριγύρω με την ελπίδα ότι θα βρω την “έξοδο ασφαλείας” μου. Στο κεφάλι μου επικρατεί ο απόλυτος πανικός! Από την μία προσπαθώ να εκλογικεύσω την κατάσταση, με σκοπό να ηρεμήσω αλλά από την άλλη η δυσφορία που νιώθω, σε συνδυασμό με την καρδιά μου, η οποία πάλλεται σε ρυθμούς jive, κάνουν το εγχείρημα σχεδόν ακατόρθωτο! Όχι, όχι, δεν θέλω, άλλαξα γνώμη σου λέω! Το κεφάλι! Πονάει το κεφάλι μου! Δεν αντέχω! Δεν μπορώ να πάρω αέρα! Κάνε κάτι! ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ! Ναι, το ξέρω ότι ήταν δική μου ιδέα το να φύγουμε, αλλά δεν περίμενα ότι θα ένιωθα έτσι. Χάνω τον έλεγχο σου λέω! Μουδιάζει το κεφάλι μου! Τα χέρια μου! Τα χέρια μου, μουδιάζουν και αυτά! ΤΙ; Τί εννοείς έχουμε ακόμα δύο ώρες και κάτι; Τί εννοείς ότι μόλις ξεκίνησε η απογείωση; Άσε με να κατέβω! Σε παρακαλώ! Άσε με να γυρίσω πίσω! Ήταν κακή ιδέα! Γιατί συμφώνησες σ’ αυτό; Νιώθω σαν άγριο θηρίο που προσπαθείς με το ζόρι να το βάλεις μέσα σε κλουβί. Με καταλαβαίνεις; Καταλαβαίνεις πως νιώθω;
Δεν είμαι σαν εσένα! Δεν είναι η δουλειά μου! Πώς μπορείς κι εσύ τόσο ψύχραιμος; Θα μου πεις…ότι είναι η δουλειά σου! Ναι το καταλαβαίνω, αλλά εγώ δεν θέλω να το κάνω αυτό! Σταμάτα να μου δείχνεις έξω από το παράθυρο για να μου αποσπάσεις την προσοχή! Θέλω να κλείσω τα μάτια μου! Κράτα με απλώς αγκαλιά! Άσε με να κρυφτώ μέσα σ’ αυτή μέχρι να ολοκληρωθεί η απογείωση! Ζαλίζομαι! Τα βλέπω όλα θολά! Άσε με να κρυφτώ σε παρακαλώ! Το καταλαβαίνω πως θες να μου αποσπάσεις την προσοχή, αλλά πανικοβάλλομαι ακόμα περισσότερο. Αντηχούν πολλές φωνές στ’ αυτιά μου, και δεν ξέρω ποια πρέπει να ακούσω! Δεν ξέρω που να επικεντρωθώ. Δεν μπορώ να καταλάβω ποια είναι αυτή που θέλει το καλό μου, και ποια είναι αυτή που θέλει να με βλάψει! Προσπαθώ να με ηρεμήσω, αλλά δεν γίνεται! Νιώθω μια απειλή! Απειλή, που δεν μπορώ να προσδιορίσω! Το ξέρω πως έχεις εκνευριστεί που σου τραβάω διαρκώς το μανίκι, αλλά δεν μπορώ να σου πω αλλιώς ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν είμαι σε θέση να σου εξηγήσω τί είναι αυτό το οποίο δεν πάει καλά, διότι δεν το ξέρω.
Έλα, παραδέξου το! Το κάνεις επίτηδες! Τα χέρια μου έχουν γίνει υγρά από τον ιδρώτα, το σώμα μου έχει ανεβάσει θερμοκρασία, και εσύ με ρωτάς αν έχω ανεβάσει πυρετό, καθώς αγγίζεις το μέτωπο μου με το μάγουλο σου. Σου απαντάω πως όλα είναι καλά. Μα δεν είναι! Δεν θέλω να αγχώσω κι εσένα. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι, είναι ο δικός σου πανικός. Θα χάσω εντελώς τον έλεγχο της κατάστασης. Ας είναι ο ένας από τους δύο μας ψύχραιμος. Είναι καλύτερη η δική σου άγνοια! Πνίγομαι! Θέλω αέρα! Αντιδρώ νευρικά, ίσως και σπασμωδικά. Μα…δεν το ελέγχω. Δεν μπορώ να ορίσω αυτή την στιγμή τίποτα στο σώμα μου. Εδώ δεν μπορώ να ελέγξω το μυαλό μου, θα ελέγξω το σώμα μου; Ας γελάσω! Ενώ επικρατεί όλη αυτή η κατάσταση παραφροσύνης, εγώ προσπαθώ να σ’ ακούσω, με σκοπό να επικεντρωθώ σ’ αυτά που λες, μπας και καταφέρω να μπλοκάρω την φωνή που με ωθεί στον πανικό. Όχι! Όχι, δεν μου επιτρέπω να πάθω κρίση! Όχι εδώ! Όχι τώρα! Δεν θέλω!
Γίνομαι παράλογη! Το ξέρω, όμως δεν το ελέγχω! Δεν το επέλεξα! Το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι είναι αυτό. Φτάνουμε; Ακόμα; Γιατί περνάει τόσο αργά και βασανιστικά η ώρα; Δεν αντέχω άλλο αυτό το πράγμα! Πόσο ακόμα; Δηλαδή τί; Θα πρέπει να περάσω πάλι τα ίδια και στην προσγείωση; Λες και δεν μου έφτανε η απογείωση! Δεν μπορώ να νιώσω πάλι τα ίδια! Θέλω να βάλω τα κλάματα, όσο σκέφτομαι ότι αυτό το συναίσθημα θα επιστρέψει και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Να το! Το νιώθω! Αρχίζει το αεροπλάνο να χάνει ύψος! Όσο αυτό χάνει ύψος, τόσο η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο γρήγορα! Σε παρακαλώ, κάνε κάτι! Σε παρακαλώ, κάντο να φύγει. Έλα δεν μπορεί, κάτι θα μπορείς να κάνεις! Σου έχω εμπιστοσύνη! Σ’ εμένα δεν έχω αυτή την στιγμή! Εδώ που τα λέμε όχι μόνο αυτή την στιγμή… Σε παρακαλώ κράτησε με μέχρι να τελειώσει! Κράτησε με, μέχρι να πατήσουμε στο έδαφος. Κρύψε με για λίγο! Μετά, θα είναι όλα όπως πρέπει!
