
Απαγορευμένος, απαγορευμένη, απαγορευμένο…Ακούγοντας αυτές τις λέξεις αν κάτι μέσα σου σκιρτάει, αν κάτι μέσα σου θυμίζει ανθρώπους και καταστάσεις, αν επηρεάζεται ο ψυχισμός σου με κάποιον τρόπο, πρέπει να αναρωτηθείς φίλτατε/η αναγνώστη/τρια. “Τι δεν έκανες;” “Γιατί δεν το έκανες;” Για να στο εξηγήσω καλύτερα, εννοώ όλα εκείνα τα απομεινάρια που μένουν σαν κατακάθι στον πυθμένα της ψυχής σου. Τα λεγόμενα “απωθημένα” θα μπορούσαμε να πούμε. Λατρεμένο το απαγορευμένο λένε. Εκείνα τα γεγονότα που ακόμη τριγυρίζουν στο μυαλό σου και δε βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να υλοποιηθούν. “Τα ήθελες ,όντως, πραγματικά;” “Μήπως ήταν μια παρόρμηση της στιγμής;” ” Μήπως έκρυβαν μέσα τους την ανάγκη αποδοχής, θαυμασμού και επιβεβαίωσης που επιθυμούσες;” “Τα ήθελες ,όντως, πραγματικά;”
Αν κάτι το αγαπάς, το ποθείς πολύ και θέλεις να το ακολουθήσεις, θέλεις να βουτήξεις στα βαθιά νερά του και ας μην ξέρεις που θα σε βγάλει, το κάνεις. Δε σε ενδιαφέρει αν θα σε δει κάποιος ή όχι. Δε σε ενδιαφέρει αν σε κρίνει κάποιος ή μη. Το κάνεις, επειδή ακριβώς το θέλεις. Είναι απλά τα πράγματα και εμείς συνηθίζουμε να τα περιπλέκουμε με το δικό μας μοναδικό ανθρώπινο τρόπο. Αναλύοντας και δημιουργώντας σενάρια και σκέψεις αλληλένδετες στο μυαλό, καταφέρνουμε να μπερδευόμαστε ακόμα πιο πολύ. Αναζητάμε σημάδια από την πιο απλή κουβέντα, την πιο αθώα ματιά για να καθησυχάσουμε τον ψυχισμό μας. Για να συντηρίσουμε μια κατάσταση, που ξεδιπλώνεται ξεκάθαρα από την αρχή μπροστά μας, μα εμείς επιλέξαμε να φορέσουμε μαύρια γυαλιά για να μη μας τυφλώσει το φως.
Η αλήθεια…η απόλυτη αλήθεια. Νιώθεις ξένος από τον εαυτό σου, σαν να μην είσαι “εσύ”, σαν να μην καταλαβαίνεις τι σου συμβαίνει ηθελημένα. Σαν να μη μπορείς να σε αποδεχτείς, μαζί με τις σκέψεις, τα λάθη, τις αδυναμίες σου που στην πραγματικότητα, αυτές σε ολοκληρώνουν και σε πλαισιώνουν σαν άνθρωπο. Αισθάνεσαι χαμένος μέσα στον ίδιο σου τον εαυτό αντί να τον αφήσεις να αισθανθεί ό, τι πρέπει να αισθανθεί, σαν άνθρωπος ελεύθερος. Και εδώ ξαναέρχεται η ερώτηση να σου υπενθυμίσει : ” Όλα αυτά, τα ήθελες ,όντως, πραγματικά ή νόμιζες πως τα ήθελες;”

Αντί, λοιπόν, να κάθεσαι και να αναρωτιέσαι αν έκανες το σωστό και ποιό ήταν το σωστό και αν φέρθηκες όπως έπρεπε να φερθείς και και και…εστιάσου σε εσένα και ΜΟΝΟ σε εσένα. Κάνουμε το λάθος να ψάχνουμε λύσεις και απαντήσεις στους άλλους, στις συνθήκες. Να χρεώνουμε λάθη και ενοχές σε εξιλαστήρια θύματα για να μην πάρουμε την ευθύνη. Να ασχολούμαστε και να κατηγορούμε απωθημένα, προσδοκίες και ό, τι μας βολεύει αντί να εστιάζουμε στο τώρα και στην παρούσα στιγμή. Και ο φαύλος κύκλος των απωθημένων συνεχίζεται αδιάκοπα και εμφανίζονται νέα απωθημένα, νέα απαγορευμένα, νέες προσδοκίες. Νέος πόνος. Λατρεμένο το απαγορευμένο. . Το θέλεις αυτό; Σίγουρα όχι…
Όλοι κάνουμε λάθη και όλοι μαθαίνουμε μέσα από αυτά. Δεν είσαι ο μόνος/η που το περνάει αυτό. Ο κάθε άνθρωπος παλεύει με το δικό του εσωτερικό “τέρας” που έχει πολλά και ξεχωριστά ονόματα για τον καθένα. Άλλος το βαφτίζει ντροπή, άλλος άρνηση, άλλος λύπηση, άλλος απόρριψη. Λατρεμένο το απαγορευμένο λένε. Αυτό το ¨τέρας¨ αντί να το παλεύεις αγκάλιασε το, αποδέξου του και θα γαληνέψει. Αυτό το “τέρας¨ που σε βασανίζει δεν είναι άλλο από τον εαυτό σου που ζητά φροντίδα για να ελευθερωθεί.
Αντί να κρύβεσαι και να το αποφεύγεις αντιμετώπισε το. Γιατί αυτό είναι η ζωή. Οι εμπειρίες μας, οι μοναδικές μας εμπειρίες, μας δημιουργούν και μέσα από αυτές προχωράμε μπροστά. Αν δε δώσουμε αυτή την ευκαιρία στον εαυτό μας, θα βρισκόμαστε πάντοτε πίσω από τείχη, που κάποια στιγμή θα υψωθούν, θα γίνουν πελώρια και θα μας πλακώσουν με το έτσι θέλω. Όπως κάποτε είπε ο αγαπημένος και αξιομνημόνευτος Νίκος Καζαντζάκης :