Πάνε χρόνια που παίζαμε ανέμελα. Μεγαλώσαμε πια μικρέ μου εαυτέ. Τα πράγματα και οι καταστάσεις σοβάρεψαν. Πλέον, τα σκισίματα στα γόνατα μας δεν είναι το μόνο μας πρόβλημα, και με πολλούς από εκείνους που κάναμε όλου των ειδών τις σκανταλιές, χαθήκαμε, δεν μιλάμε πια. Οι πλατείες γέμισαν με “άγνωστα” παιδιά, ενώ εκείνη η μπάλα που είχε πέσει σε εκείνο το ψηλό κλαδί, έχει ξεφουσκώσει πια. Μεγαλώσαμε, και από παιδιά ανέμελα και ζωηρά, γίναμε ενήλικες με ευθύνες σοβαρές. Οι περισσότεροι κυνήγησαν τα όνειρα τους, πέρασαν στη σχολή που επιθυμούσαν, ενώ άλλοι δυστυχώς όχι, αν και μπορεί αυτό να τους βγήκε και σε κάτι καλύτερο, ποιος ξέρει, δεν θα κάνω εγώ τον απολογισμό για εκείνους. Όσο για εμάς, μικρέ μου εαυτέ, είσαι χαρούμενος με αυτό που έχουμε γίνει;
Ξέρω ότι μεγαλώνοντας δεν τα έκανα όλα σωστά, τα λάθη που έκανα δυστυχώς ήταν πολλά. Ωστόσο, προσπάθησα να τα διορθώσω ένα-ένα, προκειμένου να φτάσω στο σημείο που ήθελα. Κυνήγησα τα όνειρα μου, τα όνειρα μας, και δεν επαναπαύτηκα ποτέ σε κάτι που δεν με ευχαριστεί. Πλήγωσα ανθρώπους και με πλήγωσαν, μα ποτέ δεν άφησα τον εαυτό μου να αναρωτηθεί αν είμαι αρκετή. Δεν με αμφισβήτησα ποτέ, γιατί ξέρω τι έχουμε περάσει, και μέσα από όλα τα προβλήματα και τις “μάχες” που δώσαμε, βγήκαμε “νικήτριες”. Και όσο για εκείνους που μπορεί να στεναχώρησα, ή φέρθηκα άδικα, ζήτησα συγγνώμη. Ο δρόμος για την επιτυχία αλλά και την ευτυχία δεν είναι εύκολος.
Ταξίδεψα με οικογένεια και φίλους, και διεύρυνα τους πνευματικούς μου ορίζοντες, γνωρίζοντας νέες κουλτούρες και ανθρώπους. Διάβασα και είδα ταινίες, σοβαρές και ανέμελες, έτσι απλώς για να περάσει η ώρα. Πάλεψα για όσους δεν νιώθουν “ίσοι”, προκειμένου αυτό το συναίσθημα να εξαλειφθεί, και να μπορέσουν να ζήσουν τη ζωή τους και πάλι ανέμελα και ολοκληρωμένα. Παρόλο που είμαι γυναίκα, δεν επαναπαύτηκα, ούτε και άκουσα στιγμή τα στερεότυπα της κοινωνίας, ίσα-ίσα διεκδίκησα τα όσα μου αναλογούν και ακόμη περισσότερα. Δεν δέχτηκα ποτέ να με υποβαθμίσουν, να με προσβάλλουν ή να με κάνουν να νιώσω λίγη. Παράλληλα όμως, δεν έχασα ποτέ την παιδικότητα και την ανεμελιά μου, διατήρησα το χιούμορ, την ψυχραιμία και την αυτοκυριαρχία ενός μικρού παιδιού, και παρόλο που το έξω μας αλλάζει και μεγαλώνει, το μέσα μας νομίζω θα παραμείνει πάντα το ίδιο.
Μέσα σε όλα αυτά όμως, περάσαν και στιγμές άσχημες, ψυχοφθόρες. Πέρα από τις καλές μέρες, που ο ήλιος ήταν φωτεινός και ένιωθα ότι όλα θα πάνε καλά, ότι βαδίζουμε στο σωστό μονοπάτι, εκεί λόγω μιας τρικλοποδιάς, έχανα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Για μέρες ολόκληρες μπορεί να μη μας πρόσεχα μικρέ μου εαυτέ, μπορεί να ένιωθα πως δεν αξίζουν όλα αυτά, ήμουν στα πατώματα και δεν είχα όρεξη να κάνω το παραμικρό. Όμως, το ότι όλες οι μέρες δεν είναι καλές, το ξέρουμε, δεν είναι κάτι καινούριο. Και από εκεί που ήμουν πεσμένη, πιεσμένη και αποδιοργανωμένη, σηκωνόμουν έτοιμη και πάλι για να ορμήσω στη μάχη. Προσπάθησα δεν μπορώ να πω, και ακόμα προσπαθώ μικρέ μου εαυτέ.
Τα δεινά του κόσμου είναι πολλά, πόλεμος, ανεργία, υψηλές τιμές, πανδημία και για αυτό πρέπει να φερθούμε ψύχραιμα. Έχουμε φτάσει ως εδώ και μπορώ να πω, πως μέσα από τα δικά μου μάτια είμαστε ευτυχισμένοι, θα το περάσουμε και αυτό, και μετά όλη η ζωή θα είναι απλωμένη μπροστά στα πόδια μας μικρέ μου εαυτέ, έτοιμη για να τη ζήσουμε. Στεκόμαστε γερά στα πόδια μας, προσπαθούμε να φέρουμε τον κόσμο στα δικά μας μέτρα, μικρέ μου εαυτέ. Όποιο εμπόδιο και να βρούμε στο δρόμο μας θα το ξεπεράσουμε, προς τιμή δικιά σου, που από τα μεγάλα παιδικά σου μάτια έβλεπες τον κόσμο από μια άλλη σκοπιά, πιο ρομαντική, πιο απλή, πιο αθώα.
Ο κόσμος είναι άδικος, αλλά εγώ κάνω τα πάντα για να μπορέσω να μας προστατεύσω, να μπορέσουμε να ζήσουμε όπως θέλουμε εμείς και όχι όπως ορίζει η κοινωνία. Ελπίζω, μέσα από όλες μου τις πράξεις να μην σε πλήγωσα, αλλά να σε έκανα να νιώσεις περήφανος, ότι όλα όσα πίστευα όταν ήμουν εσύ δικαιώθηκαν. Μικρέ μου εαυτέ ελπίζω να είσαι χαρούμενος για αυτό που έγινα, περήφανος, γιατί χωρίς εσένα τίποτα δε θα ήταν το ίδιο, δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα αν δεν ήσουν εσύ, και για αυτό σε ευχαριστώ.
Μικρέ μου εαυτέ, αυτό είναι για εσένα, που ήσουν πάντα εδώ, στα δύσκολα και τα εύκολα, και με την παιδική σου ατημέλεια και ανεμελιά, με έκανες να βλέπω τον κόσμο πάντα πιο δίκαιο και καλό από ότι είναι, που με κράτησες για πάντα παιδί μέσα στην ψυχή, που μέσα από όλα όσα περάσαμε δεν γεράσαμε ψυχικά. Η νιότη ξεχειλίζει από μέσα μας. Είμαστε χαρούμενοι, γιατί είμαστε αθώα μικρά παιδιά σε ενήλικα σώματα. Μικρέ μου εαυτέ, αυτός ο κόσμος είναι για εμάς, μας περιμένει να τον ζήσουμε και να τον περπατήσουμε.
Μικρέ μου εαυτέ, ελπίζω να είσαι χαρούμενος για αυτό που έγινα, ελπίζω, μικρέ μου εαυτέ, να είσαι περήφανος για τον μεγάλο σου εαυτό!
