Δεν ήσουν τέλειος. Και είναι λογικό αυτό. Γιατί είσαι άνθρωπος. Και έχεις ατέλειες. Όμως για μένα ήσουν τέλειος. Και αυτό είχε μόνο σημασία. Γιατί ερωτεύτηκα σε σένα όλα αυτά που δεν άφηνες τον κόσμο να δει. Και ήταν το μόνο που ήθελα από σένα, να παλέψεις για μένα.
Γαμώτο!Ναι, ήθελα να παλέψεις για μένα. Ήθελα να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα μόνο για να είσαι μαζί μου. Να νικήσεις όλους τους θεούς και τους δαίμονες σου για ένα χαμόγελο μου. Δεν ήθελα να με έχεις σαν πριγκίπισσα όπως με κατηγόρησες. Ούτε το μισό από αυτό δεν ήθελα. Να είμαι μαζί σου ήθελα και αυτό μου το στέρησες από τις ανασφάλειες σου. Μου είχες υποσχεθεί ότι δεν θα με πλήγωνες και τώρα τι κάνεις; Αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου που την κάνεις στην πρώτη μάχη μας; Τα δύσκολα έπρεπε να μας ενώνουν και όχι να μας χωρίσουν.
Εσύ φώναζες πόσο με θέλεις. Και τώρα που είσαι; Γιατί δεν σε νιώθω κοντά μου. Μόνο η απουσία σου έμεινε και η σκέψη μου. Σε μισώ τόσο γι΄ αυτό και σε αγαπώ άλλο τόσο ταυτόχρονα. Παράλογη που είμαι. Όχι! Σε μισώ… Με θυμώνει που νομίζεις ότι ξέρεις καλύτερα από μένα τι είναι αυτό που με κάνει χαρούμενη και που παίρνεις αποφάσεις και για μένα. Θυμώνω που δεν έμεινες να παλέψεις για μας και κρύφτηκες πίσω από δειλές αποχωρήσεις. Φεύγεις γιατί δεν θα με κάνεις χαρούμενη μου είπες. Μάντεψε! Δεν είμαι χαρούμενη χωρίς εσένα.
Γιατί διάολε ήσουν και είσαι αυτό που ήθελα. Γιατί δεν είδες ποτέ το τεράστιο χαμόγελο που ζωγραφιζόταν στα χείλη μου κάθε φορά που σε αντίκριζα; Γιατί δεν ένιωσες τη ζεστή μου αγκαλιά που δεν ήθελε να σε αφήσει κάθε φορά που έπρεπε να σε αποχωριστώ; Ξέρεις πόσα βράδια έμενα ξύπνια να σε κοιτώ να κοιμάσαι και δεν ήξερα που να χωρέσω τόση ευτυχία; Πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα ότι αναπνέω, ότι είμαι ελεύθερη. Και αυτό χάρη σε σένα. Γιατί δεν το βλέπεις; Μήπως δεν στο έδειξα αρκετά; Μήπως δεν σου είπα αρκετά; Τόσα γιατί που περιμένουν απάντηση. Μα δεν θα έρθει. Όπως δεν θα έρθεις τώρα και εσύ που σε περιμένω. Γιατί τα παράτησες. Δεν πάλεψες για μένα.
Και εκείνα τα γαμημένα βράδια πονάνε περισσότερο. Τότε που κουρνιάζω στο μαξιλάρι μου και σκέφτομαι αν περνάς καλά ή αν πονάς. Άραγε τι θέλω περισσότερο; Λένε πως όταν αγαπάς κάποιον πολύ θέλεις να είναι καλά και χωρίς εσένα. Όμως εγώ δεν ξέρω τι θέλω περισσότερο. Θέλω να είσαι καλά αλλά θέλω και να μην είσαι καλά χωρίς έμενα. Εγωιστικό ίσως το ξέρω. Αλλά είναι και αυτή η λογική μου που τσακώνεται με τα συναισθήματα μου για το αν πρέπει να σε πάρω τηλέφωνο να ακούσω τη φωνή σου. Να δω αν τρεμοπαίζει ακόμα στο άκουσμα της δικιάς μου. Να καθησυχαστώ ότι ναι, με σκέφτεσαι ακόμα.
Είναι και αυτή η ανησυχία μου που δεν με αφήνει να κοιμηθώ ήσυχη. Ανέκαθεν δειλός. Έπρεπε να το περιμένω. Κρύφτηκες για ακόμα μια φορά πίσω από μεγάλες κουβέντες και δειλές σιωπές. Δεν είχες το θάρρος γλυκιέ μου να παλέψεις. Ίσως μάλλον δεν με ήθελες αρκετά, γιατί όταν θέλεις κάτι δεν το αφήνεις να χαθεί. Είτε πάλι γιατί είσαι τόσο ανασφαλής που πνιγόσουν στα δικά σου σενάρια και έπνιγες και έμενα μαζί.
Πόσο θα ήθελα να έρθεις να με βρεις και να μου πεις ότι δεν έχεις να πας πουθενά αλλού χωρίς εμένα. Ότι ο κόσμος σου είναι τόσο άδειος. Πόσο θα ήθελα να έρθεις να μυρίσεις τη μυρωδιά μου, να αγγίξεις το κορμί μου, να μου πεις «θέλω να μείνω». Να έρθεις να με κάνεις χαρούμενη πάλι… Να δεις πως λάμπουν τα μάτια μου, όταν αντικρίζουν τα δικά σου. Μόνο αυτό ήθελα. Μόνο… Να είσαι εδώ για μένα και να παλέψεις, να μην τα παρατήσεις. Να μου κρατήσεις το χέρι και να μου πεις ότι θα τα καταφέρουμε. Και θα τα καταφέρουμε γιατί είμαστε μαζί. Και μαζί είμαστε πιο δυνατοί. Αυτό ήθελα. Μόνο αυτό..
Εμείς θα υπάρχουμε τόσο μαζί όσο και χώρια. Γιατί θυμάσαι; Ποτέ δεν είπαμε αντίο. Ποτέ δεν βγήκε από το στόμα μας αυτή η λέξη. Ούτε καν τότε. Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε και είχες πάρει ήδη την απόφαση σου να με εγκαταλείψεις αμαχητί και να μην με ξαναδείς. Ποτέ δεν είπαμε αντίο. Γιατί ούτε εσύ πραγματικά το εννοείς. Και είναι το μόνο για το όποιο είμαι σίγουρη. Γιατί σε κουβάλα μέσα μου ακόμα. Και θα σε κουβάλα. Είμαι σίγουρη ότι θυμάσαι ακόμα. Θυμάσαι! Το νιώθω!
Υ.Γ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ
Σύνταξη κειμένου: ;Έφη Λάιου
Επιμέλεια κειμένου: Κλεοπάτρα Μπράιτ
