Οι σχέσεις από απόσταση είναι ευλογία και τιμωρία μαζί. Ευλογία, γιατί δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να είσαι σίγουρος για τα αληθινά συναισθήματα του άλλου. Και τιμωρία, γιατί είναι μαρτύριο να μην μπορείς να φιλήσεις τα χείλη που λατρεύεις οποιαδήποτε χρονική στιγμή και να μην μπορείς να κοιτάξεις τα μάτια που ερωτεύτηκες.
Σίγουρα για την κοινή γνώμη οι σχέσεις από απόσταση έχουν ημερομηνία λήξης, γιατί τα ζευγάρια έρχονται αντιμέτωπα με πολλές προκλήσεις. Όμως το πιο συναρπαστικό της όλης υπόθεσης που κάνει τη σχέση αυτή διατηρητέα είναι, ότι οι άνθρωποι έχουν αποφασίσει, ότι ο άλλος σημαίνει πιο πολλά για αυτούς. Τους δίνεται η ευκαιρία να καταλάβουν αν ο άνθρωπος που έχουν απέναντι τους είναι και ο άνθρωπος τους. Τα χιλιόμετρα γι΄ αυτούς δεν είναι πάρα αριθμοί, όταν ο άλλος σημαίνει τόσα πολλά. Υπάρχουν και ζευγάρια που έκαναν τη διάφορα και άντεξαν στο χρόνο. Αυτά τα ζευγάρια είναι που δικαιούνται να λένε ότι πραγματικά αγάπησαν τον άλλον.
Όμως από την άλλη πλευρά οι άνθρωποι αυτοί είναι καταδικασμένοι να βιώνουν έντονο πόνο. Μιας και δεν έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν τη σχέση τους όπως τα περισσότερα ζευγάρια. Είναι καταδικασμένοι να ζουν αγκαλιά με ένα ημερολόγιο μετρώντας μέρες. Και ακόμα χειρότερο είναι, όταν βρίσκονται με τον άλλον τελικά που μετράνε και το κάθε δευτερόλεπτο μέχρι την αποχώρηση. Πόσοι άνθρωποι ζουν και αναπνέουν για τις στιγμές εκείνες που θα πακετάρουν τη βαλίτσα τους και θα φύγουν για να συναντήσουν τον σύντροφό τους… Δεν είναι εύκολο να περιμένεις κάτι τόσο πολύ, να μετράς το χρόνο αντίστροφα – και να βλέπεις ότι εκείνος πεισματικά αντιστέκεται.
Οι άνθρωποι που ζουν έναν έρωτα από απόσταση έχουν συνήθως μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Φταίει προφανώς το άδειο μαξιλάρι δίπλα στο δικό τους, ή το ότι ο χάρτης δείχνει τις αποστάσεις πιο μικρές από ότι πράγματι είναι. Μύρισαν από αγάπη τα αεροδρόμια, τα κτελ, τα αεροπλάνα. Κορμιά που ψάχνουν απεγνωσμένα το άλλο τους μισό για να ενωθούν. Ανάσες που περιμένουν να μπλεχτούν. Είναι φόβος τα χιλιόμετρα και κάνεις δεν μπορεί να σε κατηγορήσει γι΄αυτό. Γιατί δεν ξέρεις αν θα αγαπηθείς περισσότερο ή αν θα ξεχαστείς.
Όμως είναι και εκείνη η λαχτάρα να δεις ξανά τα μάτια και το σώμα που λαχταράς και σου έχουν λείψει. Να κάνεις όλα όσα η απόσταση σου απαγορεύει εφικτά. Η αναμονή όμως προσδίδει περισσότερη αξία σε αυτό. Γιατί δεν υπάρχει πιο γλυκιά γεύση και πιο όμορφο συναίσθημα από το να βλέπεις μετά από καιρό τον άνθρωπο σου. Η αγκαλιά του σου φαίνεται ακόμα πιο ζεστή και το φιλί του πιο έντονο. Οι στιγμές που έρχονται είναι μόνο για τους δυο σας. Και έχουν μεγαλύτερη αξία από τις στιγμές που ζουν τα περισσότερα ζευγάρια.
Γιατί μάθατε να εκτιμάτε αυτές τις στιγμές που σας κλέβει ο χρόνος. Μπορεί να είναι λίγες αλλά ο χρόνος μοιάζει να είναι άπειρος. Κοιτάζετε ο ένας στα ματιά του άλλου και ξέρετε ότι άξιζε όλη αυτή η προσπάθεια. Αυτός είναι και ο λόγος που είστε μαζί.
Λατρεύω αυτές τις σχέσεις περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Γιατί είναι πιο τρέλες από όλες τις υπόλοιπες. Γιατί θα μπουν σε πλοία και αεροπλάνα μου για να ξεστομίσουν ένα σ’ αγαπώ και να δώσουν μια σφικτή αγκαλιά. Και τους ανθρώπους που το προσπαθούν τους θαυμάζω ακόμα πιο πολύ. Γιατί είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν είχαν καμιά εξάρτηση και βρέθηκαν να είναι εξαρτημένοι από έναν άνθρωπο. Να μην ξεκολλάνε από ένα κινητό και έναν υπολογιστή μόνο και μόνο για να πουν έστω ένα καλημέρα και ένα καληνύχτα. Για να ακούσουν μια φωνή να τους μιλά. Για να χαζεύουν μια φωτογραφία που είναι η μονή συντρόφια τους. Αυτό το κινητό που το κρατάνε λες και είναι φυλαχτό πλέον.
Δεν πιστεύω «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται». Πιστεύω «το μάτια που δεν βλέπονται πουτάνα όλα, όταν ξανασυναντηθούν». Γιατί είναι εκείνοι οι έρωτες που στάζουν καύλα και πάθος. Που τα σεντόνια μυρίζουν ιδρώτα και συναίσθημα. Γιατί είναι και πιο αληθινές. Αξίζουν τις ώρες αναμονής, τα χιλιόμετρα και τα διαδικτυακά σ αγαπώ, γιατί αυτοί οι άνθρωποι φέρνουν τούμπα όλα τον κόσμο για τα ματιά που αγαπούν. Και αν αυτό δεν αξίζει τότε τι…
