Όσο περισσότερο αγαπάμε τόσο λιγότερο αισθανόμαστε. Τι συμβαίνει γύρω από τη σφαίρα της αγάπης; Πιστεύεις κι εσύ πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι “πλασμένοι” καθ’ αυτόν τον τρόπο, να αγαπούν περισσότερο και να δίνουν περισσότερη αγάπη απ’ όσοι θα λάβουν ποτέ πίσω; Μπορούν άραγε να επιβιώσουν οι αθεράπευτα ρομαντικοί στον κόσμο αυτό;
Δίνουμε, δίνουμε, δίνουμε. Ευχαριστούμε τους γύρω μας. Και αγαπάμε βαθιά, αγαπάμε περισσότερο, από την πηγή παλιών ψυχών που ζουν μέσα μας και κουβαλάνε φως ανά τους αιώνες. Είναι καλό να αγαπάς, δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο απ’ όσους αγαπούν πραγματικά και βαθιά, αλλά όταν δίνεις πάρα πολλά και λαμβάνεις πολύ λίγα, μπορεί πολλές φορές να οδηγηθείς σε εξουθένωση. Να στραγγίσεις. Να κουραστείς. Παλιά πίστευα ότι είναι κατάρα να νιώθεις τόσο πολύ και να αγαπάς τόσο βαθιά, αλλά άρχισα σιγά σιγά να συνειδητοποιώ ότι είναι ευλογία. Είναι δύναμη. Χρειαζόμαστε περισσότερους αθεράπευτα ρομαντικούς, ονειροπόλους και ανθρώπους που νοιάζονται πολύ για τους άλλους σε αυτόν τον, αρκετές φορές, σκοτεινό κόσμο. Μπορεί πράγματι να είναι τρομακτική η ιδέα του όσο περισσότερο αγαπάμε τόσο λιγότερο αισθανόμαστε, μα νιώθουμε λιγότερο απ’ αυτή την μνησικακία, τα σκοτάδια, την αμφισβήτηση, το λίγο. Είμαστε ονειροπόλοι και πιστεύουμε στον κόσμο αυτό ακόμη κι αν αγαπάμε περισσότερο.
Θα φτάσουμε, όντως, σε σημείο να νιώθουμε λιγότερο. Μα θα έρθει η ζωή και αυτός ο κάποιος, που μπορεί να είναι και ο ίδιος μας ο εαυτός και θα μας δείξει πως για εμάς η ζωή θα φροντίσει αλλιώς ακόμη κι αν δεν πάρουμε πίσω όση αγάπη δίνουμε, νοιάξιμο, ουσία μα θα πάρουμε φως. Θα δούμε πως επειδή κάποιος δεν μας αγαπάει όπως θα θέλαμε, τόσο πολύ ή βαθιά δεν σημαίνει πως δεν μας αγαπάει με το δικό του τρόπο. Υπάρχουν διαφορετικά ήδη ενδιαφέροντος και γλωσσών αγάπης. Η αγάπη δεν είναι εύκολο να μετρηθεί, αλλά μπορεί κάποιος να μας αγαπάει περισσότερο απ’ όσο ξέρουμε ακόμη κι αν δεν φτάνει το δικό μας έπακρο.
Θα αισθανθούμε λιγότερα, θα νιώσουμε στραγγισμένοι. Είμαστε κάποιοι φτιαγμένοι καθ’ αυτόν τον τρόπο, μα θα γεμίσουμε και θα το κάνουμε από μέσα μας. Θα επηρεαστούμε, αλλά η ζωή θα συνεχιστεί, και θα βρούμε τον τρόπο να είμαστε καλύτερα, πάντα τον βρίσκουμε επειδή όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Και τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Μα η ζωή θα συνεχιστεί. Όσο περισσότερο αγαπάμε, τόσο λιγότερο αισθανόμαστε πέρα της αγάπης επειδή δεν μπορούμε να βρούμε κάποια λέξη να εκφράσει καλύτερα ό,τι νιώθουμε. Επενδύουμε όλη μας την καρδιά αλλά στο τέλος θα τα καταφέρουμε. Κάποιος θα κολυμπήσει και για εμάς στην άλλη πλευρά. Και μην νομίζετε πως όσοι πέτυχαν τη συνταγή του έρωτα με το λίγο, γίνονται οι πιο ευτυχισμένες ψυχές. Η δίψα για βαθιά αγάπη δεν σβήνει ποτέ. Και όλοι κατά βάθος θα ήθελαν να αγαπάνε βαθιά πόσο μάλλον να αγαπηθούν τόσο βαθιά από κάποιον. Είναι προνόμιο. Το «έζησαν και αυτοί καλά» είναι απλώς μια κατεύθυνση από τα παραμύθια. Στην πραγματική ζωή δεν θα είσαι για πάντα ευτυχισμένος αν θεωρείς πως θα βρεις το ίδιο με εσένα, ή πως είναι καλό να κρατιέσαι από το να αγαπάς βαθιά ή να σε αγαπούν βαθιά.
Οι αθεράπευτα ρομαντικοί στο τέλος νικάνε επειδή πιστεύουν στην αγάπη, επειδή έχουν τη φιλοδοξία. Στο τέλος της ημέρας ακόμη κι αν υπάρχουν αρνήσεις δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από την αγάπη, την βαθιά αληθινή αγάπη. Η αγάπη είναι ό,τι πιο άπιαστο μα συνάμα σημαντικό υπάρχει. Είναι η πηγή της ζωής. Χωρίς αγάπη, δεν υπάρχει ζωή. Συσσωρεύουμε αμέτρητες θετικές και αρνητικές εμπειρίες στη ζωή μας με τις πολυάριθμες ιδέες τους, μα εν τέλει η αγάπη είναι το μόνο που μένει – επειδή δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από την αγάπη.
