«Συναισθηματικά ασθενείς». Θα ήμουν πιο ήσυχη με τον εαυτό μου αν θεωρούνταν ένας απλός ανυπόστατος, επιπόλαιος, «αναβράζων χαρακτηρισμός», δομημένος σε μια υστερόβουλη, εγωιστική πρόθεση κυριαρχίας ιδεών, απόψεων, παρουσίας παρά να προσανατολίζεται σε μια μεγάλη αλήθεια. Οι χαρακτηρισμοί όσο επιθετικοί και στυφοί φαντάζουν τόσο τις περισσότερες φορές δεν στέκουν, δεν ευσταθούν. Οπότε τους αγνοείς συνειδητά και τους προσπερνάς. Όμως οι αλήθειες και δη οι προσωποποιημένες, οι ωμές θα επιπλέουν πάντα σαν σημαντήρες για να σου υπενθυμίζουν πως έχεις χαθεί αφού οι επιλογές των πράξεων σου δεν συνάδουν με το αξιακό σου γίγνεσθαι.
Νιώθω πως έτσι γεννηθήκαμε, συναισθηματικά αναλφάβητοι. Βάλθηκαν να μας μάθουν να γνωρίζουμε και δεν μας επέτρεψαν; Αμέλησαν; Αδιαφόρησαν; Δεν γνώριζαν να μας μάθουν να νοιώθουμε; Ομολογουμένως, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις ποιος είσαι. Από την άλλη, το να γνωρίζεις πως νιώθεις, πως αισθάνεσαι λειτουργεί ως ακριβή και αξιόπιστη συσκευή πλοήγησης (gps) της ζωής μας. Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν 6.000 συναισθήματα και εμείς να γνωρίζουμε μόνο τα 8 και από αυτά τα 8 για κάποια να λυπόμαστε, για άλλα να ντρεπόμαστε, να μετανιώνουμε, να τα κρύβουμε θαρρείς και πρόκειται για ξόρκι που μας έχουν κάνει και τρέχουμε πανικόβλητοι να το αποτινάξουμε από πάνω μας;
Αξίζει να συνειδητοποιήσουμε πως τις πιο καθοριστικές αποφάσεις στην ζωή μας σε συνδυασμό με τις πιο σημαντικές αλλαγές τις λάβαμε κατόπιν έντονου συναισθηματικού φορτίου. Χωρισμοί, απώλεια δικών μας ανθρώπων, φτώχεια, επαγγελματικές αστοχίες. Πόσο έξυπνα λοιπόν συμπεριφέρονται τα χιλιάδες συναισθήματα που βιώνουμε;! Και εμείς; Αδιαφορούμε! Παγιδευτήκαμε στην αμάθεια μας. Εμφανίζουμε την τάση να παραμένουμε ανεξεταστέοι στην γνώση, στο διάβασμα και αυτό δεν μας βοηθάει να εξελιχθούμε, να αναθεωρήσουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε, να διαφοροποιήσουμε θεωρίες, κατάλοιπα και στερεότυπα που κρατάνε την ζωή μας μπλεγμένη σε ένα ταλαιπωρημένο παρόν.
Πως θα αποκτήσουμε την συναισθηματική νοημοσύνη, πως θα καλλιεργήσουμε την πιο σημαντική και ευφυής αρετή, αυτή της ενσυναίσθησης όταν δεν γνωρίζουμε τα δικά μας συναισθήματα; Τι νοιώθω, γιατί, σε ποιον απευθύνεται, που οφείλεται; Σε μια κοινωνία που ανθεί ο ορθολογισμός και επικρατεί η ερώτηση «τι σκέφτεσαι;» αντί «τι νιώθεις;» είναι αναμενόμενο να παραμένουμε άνθρωποι επιρρεπείς, αφελείς, συναισθηματικά αναλφάβητοι.
Φέρουμε από την παιδική μας ηλικία αυτή την άστοχη μετάφραση συναισθημάτων που πολύ εύκολα και γρήγορα μετατρέπεται σε μια συναισθηματική λύπη. Τον θυμό τον υποτιτλίσαμε με ενοχή και τύψεις. Την ευθιξία, την ευαισθησία, την φτάσαμε ισοδύναμη με την αδυναμία. Το απρόσκλητο, πολλές φορές ανεπιθύμητο, διαφορετικό αποτέλεσμα δικών μας ενεργειών όταν συγκρούεται με τις προσδοκίες μας, το βαφτίσαμε αποτυχία. Γαλουχηθήκαμε με εκφράσεις σαν «οι άνδρες δεν κλαίνε», «μη δείξεις τα συναισθήματά σου γιατί θα σε εκμεταλλευτούν».Το θλιβερό είναι πως όλα αυτά συνεχίζουμε να τα αναμασάμε ακόμη και σήμερα.
Δεν αναζητήσαμε βαθύτερες αιτίες που επέφεραν αυτή την άστοχη ταύτιση των συναισθημάτων και επιδείνωσαν αυτή την ολέθρια συναισθηματική απειρία. Το γεγονός οτι μας ερεθίζει, μας ενοχλεί, μας στεναχωρεί η αποτυχία φερειπείν, δεν σημαίνει οτι γινόμαστε δύσπεπτοι συναισθηματικά με την κατάσταση αυτή καθ’ εαυτή. Αξίζει ωστόσο, να αναρωτηθούμε, τι σημαίνει αποτυχία για τον καθένα μας; Τι μνήμες συνοδεύουν τον καθένα μας στο άκουσμα αυτής της λέξης; Με τι συναίσθημα έχουμε συνδέσει την αποτυχία από την παιδική μας ηλικία; Μήπως δίπλα στην αποτυχία, μας έμαθαν, να κουρνιάζουμε συναισθήματα όπως: χαμηλή αυτοεκτίμηση, αποξένωση, έλλειψη αυτοπεποίθησης, ντροπή;
Να γιατι επιβάλλεται να δουλέψουμε και με το συναίσθημα μας. Να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή τι αισθανόμαστε και γιατί. Να αποκτήσουμε επιτέλους αυτή την συναισθηματική ευρωστία για να πλησιάσουμε πρώτα το εαυτό μας και κατόπιν να δημιουργήσουμε υγιείς συναισθηματικές σχέσεις. Δεν αρρωσταίνουμε από αυτά που τρώμε ,έχει πει πολύ ορθά ο αγαπημένος Σ.Ξενάκης, μα από αυτά που μας τρώνε. Ας είναι αυτή η ώρα επιτέλους να θεραπεύσουμε τα σηψαιμικά συναισθήματά μας.
