Είναι τα μάτια που όσα χρόνια και αν περάσουν τ’ αναγνωρίζεις ακόμα και αν η μορφή του ανθρώπου έχει αλλάξει…τα μάτια και το χαμόγελο, αυτοί οι προδότες μας «δίνουν» γλυκά.
Προχθές ένα ζευγάρι μάτια στο μετρό, με κοίταζε έντονα. Χωρίς ν’ ανταποδώσω κατάλαβα ότι ήταν στραμμένα πάνω μου, και ένιωσα μια μικρή αναστάτωση. Με ποιο δικαίωμα αυτός ο άνθρωπος με θράσος μου επιβαλλόταν; Πόσο θράσος έχεις και ρίχνεις την ματιά σου πάνω μου; ρώτησα χωρίς φωνή, με τα δικά μου μάτια, και τον κοίταξα ατρόμητα…και εκείνος μηχανικά ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα και θαρρώ πως μέσα από την μάσκα του χαμογέλασε. Μα φυσικά…ήταν ο Ανδρέας, ο πρώτος μου έρωτας. Παραξενεύτηκα γιατί δεν τον αναγνώρισα, μα μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου διερωτήθηκα, πώς μα πώς είναι δυνατόν να μην θυμάμαι το πρόσωπο του;
Από τους εφηβικούς αθώους έρωτες μου, κάποια πρόσωπα δεν τα θυμάμαι ακριβώς στην λεπτομέρεια τους, αλλά τα μάτια τους δεν τα ξεχνώ.Τα μάτια λένε δεν αλλάζουν ποτέ, είναι σαν ανοιχτό βιβλίο. Διαφωνώ, αλλάζουν. Αλλάζει η λάμψη τους. Πότε λάμπουν περισσότερο και πότε θολώνουν, αναλόγως το πόσο απομακρύνονται από το φως…φαντάζομαι έχετε και εσείς παρατηρήσει, ανθρώπους με μάτια γλυκά και συγκαταβατικά και ανθρώπους παραδομένους και ηττημένους από την καθημερινή βιοπάλη, οργή και κάποιες φορές με μίσος.
Συνηθίζω όταν συστήνομαι να κοιτάω ευθεία στα μάτια και να χαμογελάω. Δηλώνω κατά αυτό τον τρόπο την καλοπροαίρετη φύση μου. Αυτή που έχουμε όλοι την πρώτη στιγμή της γέννησης μας, συγχρόνως με το κλάμα από το σοκ της αρχής σε αυτό τον κόσμο των αισθήσεων.
«Τα μάτια έχουν την ίδια γλώσσα παντού» γράφει ο Ουαλός ποιητής George Herbert. Ταυτίζομαι. Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα μάτια είναι η απόδειξη του θεϊκού στοιχείου στον άνθρωπο. Τι είναι άξιος ο άνθρωπος να καταφέρει. Κοιτάξτε τον καθρέπτη και θα δείτε δυο μικρούς γαλαξίες μέσα σ ’αυτά. Υποδηλώνουν το πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη μας και γι’ αυτό σοφά έχουν τοποθετηθεί πιο κοντά στον εγκέφαλο, στο ύψος των ανθρώπων, έτσι ώστε να κοιτούν ψηλά όταν ορθώνουμε το ανάστημα , και χαμηλά στα πόδια όταν ντρεπόμαστε. Η όραση από τις βασικότερες αισθήσεις μεταδίδει την εικόνα στον εγκέφαλο και φιλτράρει τα μηνύματα που επηρεάζουν την καρδιά μας. Και όταν οι καρδιές νιώθουν τότε αλλάζει ο κόσμος μας.
Οι άνθρωποι που μου μιλούν και με κοιτούν βαθιά , νιώθω ότι με κάποιο ασυνήθιστο τρόπο βλέπουν μέσα μου, και σε αυτούς, τους «μυημένους», αφήνω να φανεί ο πραγματικός εαυτός μου εκείνος που δεν έχει σώμα, ηλικία και φθορά.
Τα μάτια «κουβαλούν» τους χάρτες του όλου, αλλά ταυτόχρονα και το δικό μας ιδιαίτερο χάρτη. Έχουμε καθήκον να διατηρήσουμε και να μεταφέρουμε την λάμψη τους ή να τα κάνουμε να λάμψουν ακόμα περισσότερο. Πώς; Δεν ξέρω να σας πω, και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο με τις υπάρχουσες συνθήκες, αλλά σίγουρα ξέρω πως προσπαθώ να μην τα αφήσω να σβήσουν, ψάχνοντας πλέον την χαρά στα μικρά απλά καθημερινά πρόσωπα, προσπαθώντας να διορθώσω την εποχή της φιλοδοξίας και της αυταρέσκειας, προσπαθώντας να μοιραστώ και ας μην πάρω πότε ανταλλάγματα. Δεν με πειράζει.
Στον καιρό των μασκών λοιπόν προτείνω να δοκιμάσουμε να κοιταχτούμε στα μάτια, είναι η μόνη αλήθεια πάνω μας. Τα μάτια σας στα μάτια σας λοιπόν και φυσικά στο χαμόγελο σας.
