Ερασιτέχνες της ζωής, σκίσαμε άπληστα την σάρκα της μητέρας μας, και πεταχτήκαμε με κλάματα στον κόσμο, να πολεμήσουμε έναν εχθρό (;) που λεπτομερώς δεν γνωρίζουμε. Μας ζητήθηκε να ζήσουμε ζωές μοναδικές, με την ταυτότητα του ονόματος μας, με βουλοκέρι η σφραγίδα μας στα χαρτιά της ανθρωπότητας, ανεξίτηλα να γραφτεί το όνομα μας, στην μνήμη των όσων πέρασαν και όσων θα έρθουν, με όριο τον άγνωστο χρόνο της ζωής μας. Το βαπτίσαμε επιτυχία! Ερασιτέχνες μαχητές μιας καθημερινότητας, που μπορεί να γίνει και όμορφη αν την ζωγραφίσουμε με χρώματα ευμενούς προέλευσης, πλαισιωμένη με μουσική και άλλους μαχητές, ερασιτέχνες καθημερινοτήτων και ακατάπαυστων δυσκολιών.
Δηλώνουμε κατά καιρούς την επιθετική αρπακτική παρουσία μας, με μοναδικό όπλο το πείσμα και την ακατάπαυστη δίψα γνώσης, σαν άλλου τύπου βαμπίρ, που μυρίζεται το αίμα από χιλιόμετρα, με μια απροσδιόριστη επαγγελματική ροπή στον εγωκεντρισμό και την απάθεια. Μια ζωή επίθεση, σε ένα συνεχόμενο αγώνα με αντιπάλους τους εν δυνάμει εαυτούς προς κατασκευή! Προσεχώς άνθρωπος, λαξευτός, χωρίς περιττά, χωρίς λοξοδρομήσεις, πειθαρχημένος σε σκοπούς διαφορετικούς από αυτούς που λαχταρά η καρδιά. Το βαπτίσαμε εις διπλούν επιτυχία!
Μα, θα προβώ σε αντιρρήσεις με τον φόβο της απόρριψης από το επιθετικό marketing της εποχής, και θα ρωτήσω απλά και ήρεμα, γιατί να είμαστε πάντα σε επίθεση ή άμυνα; Ίσως η ανακωχή στην εποχή της ειρήνης, να «έφτιαχνε» κάπως το άυλο μέσα μας, εκείνο που πολλοί αμφισβητούν, με στατιστικές και θεωρίες αποδεικνύοντας πως ο μέγα άρχων είναι ο άνθρωπος, και δεν δέχονται τίποτα λιγότερο, από τον εξουσιαστή μυαλωμένο! Εις τριπλούν επιτυχία!
Πραγματιστής, εξουθενωτικά ρεαλιστής ο σύγχρονος άνθρωπος, «χάνει» την αφαιρετική τέχνη του ρομαντισμού. Το δέχομαι, δεν κόβω τριαντάφυλλα από τις αυλές σαν αερικό άλλου αιώνα, άλλωστε είναι λίγες πια και οι αυλές και οι τριανταφυλλιές του κόσμου μας, αλλά στέκομαι και φωνάζω με την στεντόρεια φωνή της φαντασίας, μην είστε τόσο εγκεφαλικοί, μην σπέρνετε ηλίθιους μυαλωμένους, διεκπεραιωτές του μέλλοντος, αφήστε την κερκόπορτα του είδους ανοιχτή, γεμίστε την οπτική σας με χρώματα που γουστάρετε, συνδυάστε τα ασυνδύαστα και τα ακατανόμαστα με μουσική και κρασί, σαν άλλος τραγοπόδαρος Παν, που συμβολίζει αυτούσιος την τραγικότητα του ανθρώπινου πόνου. Ο προσδιορισμός της βλακείας δεν είναι τα συνεχόμενα λάθη, αλλά το συνεχόμενο ίδιο λάθος! Και εμείς, σαν είδος, κάνουμε το ίδιο λάθος συνεχώς. Θεωρούμε επιτυχία, κάτι που δεν μας αφορά. Δεν μας αφορά το χρήμα, μα ο πλούτος, δεν μας αφορά ο πλούτος, αν δεν μπορεί να μοιραστεί, δεν μας αφορά το μοίρασμα αν δεν είναι με αγαπημένους, και δεν μας αφορά η αγάπη, αν δεν απευθύνεται σε εμάς! Ερασιτέχνες άνθρωποι!
Κοινή επιτυχημένη διαπίστωση, επιτυχία πολλάκις, θα συμφωνήσω πως ερασιτέχνες της ζωής είμαστε όλοι. Ποιος άλλωστε γνωρίζει τι να κάνει με το άπειρο του; Κανένα σχολείο δεν σου μαθαίνει ποιος είσαι! Δεν υπάρχει μάθημα αυτογνωσίας και αν υπήρχε θα ήταν αντίθετο του ορισμού της! Κανένα πτυχίο δεν εξασφαλίζει την ευτυχία, όταν δεν είσαι σε θέση να καθορίσεις το σημείο αναφοράς σου. Δεν υπάρχουν πληγές που δεν κλείνουν, δεν υπάρχει κενό που δεν γεμίζει, δεν υπάρχει κανένας επαγγελματίας της ζωής, είναι άπειροι οι συνδυαστικοί παράγοντες, που μας κάνουν ότι είμαστε και άπειρα τα κουτάκια του μυαλού, που μας παροτρύνουν να γίνουμε αυτοί που είμαστε. Ίσως οι συνθήκες αλλάζουν, αλλά μήπως και αυτές, κάποιες όχι όλες, δεν είναι επιλογές; Θα δεχτώ με ευχαρίστηση να με αποκαλούν ερασιτέχνη άνθρωπο, δεν με «χαλά» ούτε λίγο, προσδιορίζει πως έχω ακόμη πολλά να μάθω. Χαμογελώ βαδίζοντας με ανοιχτά αυτιά και μάτια, κάνοντας το ένα λάθος μετά το άλλο, πέφτοντας σε λακκούβες και λάσπες, γελώντας που και που με την αφέλεια της στιγμής, αγκαλιάζοντας και ξεσκονίζοντας ένα προς ένα όλα τα πονεμένα σημεία μου, όλες τις ατέλειωτες νύχτες της αυτογνωσίας. Άλλωστε σας το δήλωσα εξ αρχής, ερασιτέχνης είμαι!
