Αν θες να νιώσεις τον παλμό της πόλης, αν επιθυμείς να την γνωρίσεις σε όλες τις εκδοχές της, τότε επιβάτη της χαράς και του νέου, χρησιμοποίησε το μετρό ή το τρένο να μεταβείς, σταθμό, σταθμό στην μεταμόρφωση τοπιών και ανθρώπων, μέχρι να καταλήξεις στον βωμό της λάμψης και της κουλτούρας, που άλλοτε κρύβεται και άλλοτε φωνάζει ξεδιάντροπα τα στολίδια της και ενίοτε τα σκουπίδια της!
Το κέντρο μιας πόλης έχει πάντα έναν αέρα διαφορετικό, κομπάζει και καυχιέται για τις μοναδικές εμπειρίες γωνιών και σοκακιών, οι οποίες ξεδιπλώνονται, αν την περπατήσεις με κατάνυξη και σεβασμό σε όλα τα διαφορετικά που θα δεις! Περπατώντας στους δρόμους της, θα βρεθείς αντιμέτωπη με πολλές εκπλήξεις, όχι πάντα ευχάριστες και συχνά πυκνά, έτσι όπως σηκώνει το πέπλο της και σου αποκαλύπτει τα μυστικά της, θ ’αναρωτηθείς αν κινδυνεύεις ή όχι. Πολλά καμπανάκια προειδοποιητικά θα κτυπήσουν μέσα σου, θα δεις λαούς και θα ακούσεις γλώσσες διαφορετικές, θα πιστέψεις πως είσαι στον πύργο της Βαβελ με οίστρο πανηγυριού και ξεπεσμένου μπουατ της εθνικής οδού! Παρόλα τα σημάδια οδοιπόρε των λαών, η καρδιά σου κτυπά έτοιμη να σπάσει, αλλά δεν θες να επιστρέψεις, στην ζεστή και ασφαλή φωλιά σου. Σου αρέσει με έναν τρόπο ευχάριστο, το διαφορετικό που συναντάς ακόμα και όταν η όψη του δεν είναι άξια θαυμασμού. Υπάρχει μια ακόρεστη δίψα στα μάτια σου, να δεις όσα μπορείς περισσότερα, να συνδυάσεις μυρωδιές με τόπους, εικόνες με αισθήματα, αναμνήσεις να γεμίσεις χωρίς σταματημό τον ορίζοντα σου, να έχεις να διηγείσαι σε εκείνους που δεν κατάφεραν να σε ακολουθήσουν.
Το κέντρο της πόλης είναι γνήσιο σημάδι ξεπεσμού, όλων των πολιτισμών, ακόμα και των τρανών εκείνων, που αν υπάρχει έστω και μια περίπτωση να ακούν ή να βλέπουν τον ξεπεσμό της πόλης τους, θα αυτοεξορίζονταν από υπερβολική θλίψη! Το κέντρο όμως, μιας πόλης είναι και πολλά άλλα, όμορφα, είναι τα κρυμμένα διαμαντάκια στις γωνίες της, ένα καφέ που μας ταξιδεύει σε άλλη εποχή, μια μπυραρία που κρύβεται μέσα στους αιώνιες και μπερδεύει ως προς το τόπο καταγωγής, πλανόδιοι μικροπωλητές, εξωτερικές αγορές, μπαχάρια, βότανα, όσπρια και περίεργα ορεκτικά, πιοτά και αναμνηστικά που πιθανότατα θα αγοράσεις σαν τρόπαια, να αποδεικνύουν ότι την γνώρισες, χωρίς όμως τελικά να είσαι σίγουρος αν σε γοήτευσε ή σε μπέρδεψε! Γεύσεις και φαγητά που θα μασήσεις περπατώντας. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της, να σου «αφήσει» ανάμεικτα συναισθήματα, να σκέφτεσαι πόσο μεγάλοι είναι οι αρουραίοι του Τίβερη, πίνοντας το ποτό σου σε ένα πλωτό στις όχθες του, χαζεύοντας τις φωτισμένες γέφυρες του, ή πόσο μεγαλειώδης είναι η Ακρόπολη, όταν γίνεσαι «σαρδέλα» στα βαγόνια του ηλεκτρικού παρέα με κάθε είδους ανθρώπινη δυσοσμία! Το ίδιο ακριβώς σκέφτεσαι στη Σόφια, όταν προσπαθείς με κόπο να διασχίσεις τον κεντρικό και σου κτυπά το καμπανάκι το τραμ που μέσα στον τρελό πανικό της κίνησης δεν είχες προσέξει ότι διασχίζει το κέντρο του δρόμου. Μα εκεί είναι το μεγαλείο της πόλης! Η πόλη δεν σου αποκαλύπτεται από την πρώτη στιγμή, δεν αρκεί να πας μόνο μια φορά. Είναι ερωμένη που σου δίνεται αργά! Θα πρέπει να την δεις στο φως και στο σκοτάδι. Φτιαγμένη αλλά και αμακιγιάριστη! Τότε θα μπορείς να έχεις άποψη. Είναι οξύμωρο, να γλεντάς στους ρυθμούς της, και στις πλατείες να βλέπεις πρόσωπα βυθισμένα σε ουσίες, άστεγους να ψάχνουν την σημερινή τους διανυκτέρευση, λογής περίεργοι να πουλούν και ν ’αγοράζουν την «πραγματεία» τους.
Μετά είναι και οι άνθρωποι που θα συναντήσεις. Οι επιβάτες του τρένου θα σου δείξουν κατευθείαν τι περιμένεις να συναντήσεις. Αφουγκράσου, άκου με τα μάτια τι θέλουν να σου πουν, στο τρένο με βεβαιότητα στο λέω θα συναντήσεις τύπους και τυπάκια, εργαζόμενους, τουρίστες, φοιτητές, όλες τις ηλικίες και όλους τους χαρακτήρες της πόλης. Μια γυναίκα, πενηντάρα θαρρώ θα είναι, μπαίνει στο βαγόνι και κάθεται απέναντι μου. Δεν θέλω να είμαι αδιάκριτη, ρίχνω ματιές στην εικόνα της από το τζάμι του παραθύρου, εκεί που αντικατοπτρίζεται η μορφή της. Η εμφάνιση της είναι αυστηρή, όπως και η έκφραση της, φοράει κοστούμι γυναικείο, μαύρου χρώματος, και ενώ θα δεν θα περίμενες καμία έκπληξη στο σύνολο της, τα παπούτσια της, μποτάκια χρώματος καροτί, σπάνε την μονοτονία του μαύρου, συνδυαστικά με το πορτοκαλί κραγιόν στο κατά τα αλλά φυσικού μακιγιαρίσματος πρόσωπο της. Αυτή η γυναίκα δεν είναι αδιάφορη. Δηλώνει μια μοναδικότητα, μια πιθανή καροτένια όψη της, όταν το μαύρο δεν της «τρώει» τον χρόνο. Ένα ζευγάρι νεαρής ηλικίας, στέκονται όρθιοι, κοιτάζονται με λατρεία, σκουλαρίκια στα χείλη, σκουλαρίκια στα φρύδια, μωβ και πράσινα μαλλιά και μια αγάπη να τους δένει με βλέμματα και πόθο. Πίσω καθισμένοι με την πλάτη στο βαγόνι, δυο κοιμούνται, μοιάζουν κουρασμένοι. Ο νεαρός δίπλα από την «καροτένια», ακούει μουσική με ακουστικά, δεν καταλαβαίνω τι, αλλά φτάνει στα αυτιά μου ο ρυθμός. Φτιάχνω με τρόπο τις αφέλειες των μαλλιών μου και επιβραβεύομαι με την εμφάνιση του ειδώλου μου στον τζάμι του παραθύρου, μεγάλος κριτής, σηκώνομαι από την θέση, στέκομαι μπροστά στην πόρτα, είναι ο σταθμός μου. Έφτασα στο κέντρο της πόλης. Αποβιβάζομαι στην μυρωδιά της, στην μοναδικότητα της ζωής της, στην μορφή που θα την ανακαλύψω σήμερα, παρόλο που είναι η πόλη μου και ζω χρόνια σε αυτή! Αποβιβάζομαι σε μια εμπειρία που κάθε φορά με βοηθά να δω πόσο όμορφος είναι ο ταξιδευτής των πόλεων!
