Ανόητο παιχνίδι που καταλήγει να ανακατεύει το μυαλό με τον πιο παιδιάστικο και διαπεραστικό τρόπο. Αν θα φανείς αρκετά θαρραλέος για να τολμήσεις κάτι ή αρκετά ειλικρινής για να αποκαλύψεις την αλήθεια. Όχι πως όταν παίζεις θάρρος ή αλήθεια θα κριθούν πολλά αλλά ίσως κριθείς εσύ κι αναρωτηθείς και καταλήξεις, έχεις αρκετό θάρρος για να μην πεις την αλήθεια ή είσαι αληθινά τόσο θαρραλέος; Κι αν στο παιχνίδι είναι εύκολο να διαλέξεις, στη ζωή;
Η φιλαλήθεια, η ειλικρίνεια, είναι αρετές που δε συναντάς συχνά. Είναι εύκολα τα ψέματα, τα γνωστά λευκά ψέματα, είναι ευκολότερο να κρύψεις την αλήθεια. Είτε για να μην εκτεθείς είτε για να συγκαλύψεις τα λάθη σου είτε στην τελική για να μην πληγώσεις κάποιον, νομίζοντας πως έτσι δεν τον κοροϊδεύεις. Όσο περισσότερο απέχεις από την αλήθεια, τόσο περισσότερο απομακρύνεται κι εκείνη από εσένα. Ψέματα στον εαυτό σου, στους άλλους, συγκαλυμμένες αλήθειες, δικαιολογίες, ένα σωρό τρόποι να μην είσαι ειλικρινής γιατί η ίδια η αλήθεια πονάει πολύ ορισμένες φορές.
Η αλήθεια είναι πραγματικότητα, είναι κάτι που ισχύει, αυταπόδεικτο αν θες. Είναι μία, τα ψέματα είναι όμως πολλά. Είναι ένας φανταστικός κόσμος που πλάθεται γύρω από αυτά και κάθε ένας είναι καινούργιος, φρεσκοβαμμένος, καρτουνίστικα εξωπραγματικός.
Δυσκολεύεσαι να παραδεχθείς την προδοσία, την απάτη, τα λάθη. Όλα δύσκολα είναι. Κι αν αλλάξουν όλα, αν δε σε συγχωρήσου, αν πληγωθεί κάποιος ανεπανόρθωτα; Δυσκολεύεσαι να ακούσεις φωνές, φασαρίες, κλάματα, γκρίνιες. Προτιμάς να τα πεις όπως θα έπρεπε να είναι, για να μη ξεπέσεις, να μην κουραστείς, να μην απολογείσαι.
πολύ. Κι είναι κι εκείνο μεγάλο όπλο στις μάχες σου. Να είσαι δυνατός και σίγουρος, γενναίος να στηρίξεις τις επιλογές σου, να πορευετείς με τις αποφάσεις σου. Να διεκδικείς όσα σου αναλογούν κι όσα παραπάνω, να μη διστάζεις στις δυσκολίες, να τολμάς.
Όλοι έχουμε φόβους, αναστολές, όλοι τρέμουν τη μοναξιά, τα σκοτάδια, τις αποτυχίες, την απόρριψη. Όπως και όλοι έχουν όνειρα, όλοι έχουν κρυφές και φανερές επιθυμίες και δυστυχώς κανένα τζίνι δε θα τις κάνει πραγματικότητα και να τις έκανε, πάντα θα υπάρχουν κι άλλα. Κι όσο βολικός κι αν είναι αυτός ο καναπές, αναπαυτικός και θαλπωρικός, δεν πρόκειται να πάει κανέναν παραπέρα ούτε πιο κοντά σε εκείνο που ψάχνει ούτε πιο κοντά στο να μάθει να το ψάχνει.
Θέλει θάρρος, θέλει αποφασιστικότητα, θέλει να μάθεις να ζεις με όλα αυτά που σε βαραίνουν, να τα κουβαλάς, να μη σε κουβαλάνε και για όσα σε λυγίζουν να βρίσκεις τόσα κι ένα παραπάνω που σε κρατούν όρθιο. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι αξιοθαύμαστο. Είναι ο τρόπος να καταργήσεις όλα τα ερωτηματικά του τι θα γινόταν «αν», να παίξεις τη σειρά σου στο γύρο ανεξάρτητα με τι ζαριές θα σου έρθουν, εσύ θα κουνήσεις το πιόνι σου, εσύ θα είσαι εντάξει, εσύ τόλμησες. Και αυτό δεν μπορεί κανείς να στο πάρει, το θάρρος να παίξεις, το θάρρος να είσαι έτοιμος να δεχθείς και «ασσάκια» και εξάρες, το θάρρος να ξέρεις πως μία ζωή την έχουμε, μία ζωή θα τη ζήσουμε.
Οπότε, αν με ρωτάς, και θάρρος και αλήθεια. Κανένα δεν είναι απλό, κανένα δεν είναι εύκολο, κανένα δεν είναι άνετο. Αλλά ζούμε με τις επιλογές μας κι είναι καλύτερα να είναι επιλογές που αποφασίστηκαν και διεκδικήθηκαν σωστά, ειλικρινά, με γενναιότητα. Είναι καλύτερο να ξέρεις την όποια αλήθεια, να την πεις, να βρεις το θάρρος να την ακούσεις, να ψάξεις πόσο ειλικρινές είναι κάτι όταν γίνεται με θάρρος, να μάθεις να ζεις χωρίς να φοβάσαι τι είναι παραπέρα.