Χριστούγεννα: Η πιο φωτεινή περίοδος του χρόνου
Χριστούγεννα, ίσως η περίοδος με τα περισσότερα λαμπάκια. Η πόλη είναι στολισμένη και φωτισμένη, τα σπίτια ανταγωνίζονται το ένα το άλλο για το ποιο έχει το πιο ωραίο και μεγάλο χριστουγεννιάτικο έλατο, ενώ μπαλκόνια και κήποι είναι τόσο φωτεινά, που η νύχτα γίνεται μέρα. Το χιόνι κάνει τις σκεπές των σπιτιών να είναι λευκές, ενώ τα δέντρα είναι “ντυμένα” σαν νύφες ανήμερα του γάμου τους. Οι κάτοικοι της πόλης ζουν σε μία εορταστική παράνοια, τυφλωμένοι από τα λαμπιόνια που όπου βρεθείς και όπου σταθείς σε τυφλώνουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τι γίνεται όμως όταν όλα τα φωτάκια σβήσουν; Τι κρύβεται πίσω από όλη αυτή την λάμψη; Τι δεν αφήνει να φανεί η εποχή του φωτός;
Τα Χριστούγεννα συνεπάγονται την ευτυχία, αλλά με σβηστά τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια σε δρόμους, πλατείες και σπίτια, υπάρχει μια μυρωδιά μούχλας, μια άσχημη πραγματικότητα, η οποία είναι καλά καμουφλαρισμένη γιατί οι άνθρωποι έχουν την αντίληψη πως άμα αποφεύγουν τα προβλήματα και την ασχήμια της πραγματικότητας εκείνη σταματάει να υφίσταται.
Η μαγεία και το θαύμα των Χριστουγέννων
Στον κόσμο υπάρχει ανεργία, λόγω της πανδημίας σε υψηλότερα ποσοστά από ποτέ. Άνθρωποι ψάχνουν απεγνωσμένα μια δουλειά, όποια και να είναι αυτή, απλώς να μπορεί να τους εξασφαλίσει τα απαραίτητα. Άνθρωποι πεινάνε, αλλά σε αυτή τη γλυκιά παράνοια, που σου παίρνει τα μυαλά, το ξεχνάς τόσο εσύ, όσο και οι ίδιοι μερικές φορές, νιώθοντας πως αυτή την εποχή μπορούν να συμβούν όλα τα θαύματα του κόσμου, καθώς υπάρχει μαγεία. Αυτό διαρκεί όμως μονάχα μια στιγμή, μέχρι τα φωτάκια να καούν, και τότε και αυτοί, όπως και η πόλη θα βυθιστούν και πάλι στο σκοτάδι, ψάχνοντας βρουν τον διακόπτη για να φωτιστούν ξανά, αλλά τότε αυτός θα έχει εξαφανιστεί. Η ανεργία μας μαστιγώνει. Οι δουλειές είναι ελάχιστες και οι περισσότερες σου παρέχουν ένα μισθό που δεν σου εξασφαλίζει ούτε τα απαραίτητα. Ο κλοιός στενεύει. Η πείνα δυναμώνει και οι άνθρωποι ελπίζουν σε μια αλλαγή που μόνο η μαγεία των Χριστουγέννων μπορεί να φέρει, καθώς αυτή μέσω της χρυσόσκονης και των φώτων της σε βυθίζει σε μια γλυκιά παραζάλη ευτυχίας.
Η γιρλάντα με τα λαμπάκια που μας κάνει να ονειρευόμαστε
Όσο οι άνθρωποι όλων των ηλικιών, αλλά κυρίως οι νέοι, χορεύουν στις πίστες των club, κάτω από τις γιορτινές γιρλάντες με τις κατακόκκινες μπάλες και τις αμέτρητες σειρές με όλων των ειδών λαμπάκια, τα κρούσματα του νέου ιού που έχει “κατακτήσει” τον πλανήτη μας τα δύο τελευταία χρόνια, αυξάνονται ραγδαία. Οι απαγορεύσεις σκάνε σαν βόμβες καθημερινά, η μία μετά την άλλη. Ο πληθυσμός, ειδικά της χώρας μας, είναι χωρισμένος στα δύο, σαν μια καλοφτιαγμένη χωρίστρα στο κεφάλι μιας καλοχτενισμένης γυναίκας, στους ανεμβολίαστους και τους εμβολιασμένους. Οι πρώτοι ζουν στο περιθώριο, δεν έχουν σχεδόν κανένα δικαίωμα, ενώ οι δεύτεροι περνάνε μια και καλά “νορμάλ” καθημερινότητα, που μόνο φυσιολογική δεν είναι. Αυτές οι δύο ομάδες βρίσκονται σε αντίθετα στρατόπεδα, η μια φοβάται τον ιό, η άλλη φοβάται και τον ιό αλλά και το εμβόλιο, το οποίο δεν έχει παρά λίγους μήνες που κυκλοφόρησε, και ας τους υπόσχονται οι ειδικοί πως είναι ασφαλές και ότι ίσως να είναι το μόνο που μπορεί να τους σώσει τη ζωή. Αυτές είναι αντιλήψεις και πιστεύω, κανείς δεν μπορεί να τα αλλάξει. Ο καθένας κάνει αυτό που πιστεύει πως είναι το καλύτερο για τον ίδιο. Τα λαμπάκια όμως, έχουν την ικανότητα με το φως τους, να καλύπτουν απαγορεύσεις, κόντρες, εμβόλια, ιούς. Ο ιός κάτω από αυτά δεν υπάρχει, σε ζαλίζουν, σε κάνουν να τα ξεχνάς όλα, σαν όλα να είναι φυσιολογικά, σαν να μπορούμε να αγκαλιαστούμε και πάλι άφοβα, να φιληθούμε, να στριμωχτούμε σε θέατρα, κινηματογράφους, εκδηλώσεις, σαν να μπορούμε να σφιχταγκαλιαστούμε σε συναυλίες και να τραγουδήσουμε με μια φωνή, δυνατά και καθαρά. Όμως δυστυχώς, η εποχή του φωτός κρατάει λίγο, και μαζί με τα φωτά που ξεθωριάζουν, ξεθωριάζουν και τα όνειρα αυτά, και επανερχόμαστε στην πραγματικότητα.
Το φως είναι πιο δυνατό από το σκοτάδι και τα προβλήματα
Τέλος, τα λαμπιόνια έκαναν το θαύμα τους και στη μοναξιά, για μια μονάχα στιγμή νιώσαμε πως δεν υπάρχει πια κανένας άνθρωπος που να αισθάνεται μόνος, πληγωμένος και εξαντλημένος, ακόμα και αν αυτός ο άνθρωπος είμαστε εμείς. Αφήσαμε την μουσική να μας παρασύρει και νιώσαμε, πιστέψαμε μάλλον, πως στον άδικο αυτόν κόσμο υπάρχει μόνο καλό. Δεν υπάρχουν αδικίες, βία, άδικες δολοφονίες, αυτό μάλλον είναι οξύμωρο, καθώς καμία δολοφονία δεν είναι δίκαια και ηθική, έχουν εξαφανιστεί όλες οι ασθένειες, όλοι οι άνθρωποι είναι καλά, περπατάνε, βλέπουν, ακούν, νιώθουν ζωντανοί, ευτυχισμένοι. Το φως είναι δυνατότερο από το σκοτάδι, και όλοι οι δαίμονες που υπάρχουν μέσα μας και μας τρώνε τα σωθικά, κατατροπώθηκαν και δεν υπάρχουν πια. Οι ψυχικές διαταραχές γιατρεύτηκαν και κανένας δε φοβάται. Οι γυναίκες περπατάνε ανενόχλητες στο δρόμο, οι άντρες μπορούν να κλαίνε σαν μικρά παιδιά, μπορούμε να αγαπήσουμε όποιον θέλουμε και να πούμε ό,τι νιώθουμε. Τα “στερεότυπα” έπεσαν, δεν υπάρχουν πια. Η κοινωνία ελευθερώθηκε. Η συνείδηση μας είναι καθαρή και η ζωή είναι και πάλι δικιά μας μετά από χρόνια σκλαβιάς !
Το μεγαλύτερο και πιο φωτισμένο έλατο
Όλοι πιασμένοι χέρι-χέρι στο μέσο της πλατείας, τραγουδάμε τα κάλαντα, κουνάμε το κορμί μας ρυθμικά, θα έλεγα πως χορεύουμε. Το χιόνι πέφτει πυκνό, στη μέση το μεγαλύτερο χριστουγεννιάτικο δέντρο που έχω αντικρίσει ποτέ στη ζωή μου. Έχει όλων των ειδών τα λαμπάκια, κίτρινα, κόκκινα, μπλε, πράσινα, το φως τους μας κάνει να θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια, μας τυφλώνουν, όμως δεν μπορούμε να τα κλείσουμε, νιώθουμε ευτυχισμένοι, γεμάτοι, πως ό,τι επιθυμούμε το έχουμε εκείνη τη στιγμή μπροστά μας, στις καρδιές μας.
Παρόλο που στην αρχή δεν κρυώναμε, τώρα έχουμε ξεπαγιάσει, τα χέρια μας έχουν κοκαλώσει και δεν μπορούμε να τραγουδήσουμε πια, κάποιος μας πήρε τη φωνή. Αυτά που είχαμε εξαφανίστηκαν. Μα ναι, πώς δεν το είδα νωρίτερα, τα λαμπάκια, ένα-ένα σβήνουν, ήρθε η ώρα. Τώρα αφήνουμε το χέρι του διπλανού μας. Μα πως το κάναμε εμείς αυτό; Να το, το τελευταίο λαμπιόνι σιγοκαίει, για λίγο υπάρχει ακόμα ελπίδα, ομορφιά. Χαμογελάμε. Σβήνει. Κλείνουμε και ξανά ανοίγουμε τα βλέφαρα μας, αργά, πολύ αργά. Δεν μπορούμε να αντικρίσουμε την πραγματικότητα. Τα πράγματα άλλαξαν πολύ, πέρασε μια αιωνιότητα, δεν υπάρχουν πια φωτάκια. Ναι, τώρα αντικρίζουμε τα προβλήματα. Τα παιδιά όμως δεν μπορούν να τα αντικρίσουν, είναι τα ίδια χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια. Είναι η αισιοδοξία μας. Ωχ, οι άνθρωποι λάμπουν, όχι όμως όλοι. Λάμπουν αυτοί που έχουν πίστη, αντοχές, αισιοδοξία.
Τα λαμπάκια είμαστε εμείς
Είμαστε η μόνη μας ελπίδα, πρέπει να τα καταφέρουμε. Να ενωθούμε και πάλι προκειμένου να βρούμε λύση στο αδιέξοδο μας. Και ίσως του χρόνου, τέτοιες μέρες, να ανήκουμε και εμείς σε μια σειρά από χριστουγεννιάτικα λαμπάκια. Είναι η ώρα μας να λάμψουμε ! Τα ξεχασμένα φωτάκια στο σπίτι μας, θα μας το θυμίζουν κάθε μέρα. Πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο, είναι ανάγκη. Πως τον καταντήσαμε έτσι; Μέσα στην αδικία, στο μίσος, στην αδιαφορία; Ο πλανήτης μας καταστρέφεται και μας το δείχνει με κάθε τρόπο, ο συνάνθρωπος πεινάει, πεθαίνει, λιώνει από τη μοναξιά και εμείς κλείνουμε τα μάτια. Ήρθε η στιγμή να ενεργήσουμε και να λάμψουμε ίσως περισσότερο από τα λαμπιόνια, ίσως περισσότερο ακόμα και από τα ίδια αστέρια !
