Η Ελπίδα καθόταν πάνω από τον υπολογιστή της μέσα στην σιωπή.
Δεν μπορούσε να γράψει τίποτα. Οι σκέψεις της ήταν σκόρπιες.
Ήταν θλιμμένη, πριν μια εβδομάδα είχε χάσει τον αγαπημένο της θείο. Προσπαθούσε να μην βυθιστεί σε αυτό το κενό.
Από μικρή η Ελπίδα ήταν ένα παιδί πολύ ήσυχο, δεν μιλούσε εύκολα, θα την έλεγες και εσωστρεφή.
Καθόταν με τις ώρες με ένα μολύβι και ένα χαρτί και αποτύπωνε τις σκέψεις της.
Οι τέχνες ήταν κάτι που αγαπούσε. Δεν το ήξερε. Η αγάπη αυτή ξεκίνησε όταν η μητέρα της την πήγε στο θέατρο. Σε μια παιδική παράσταση. Μόνο οι δύο τους. Μάνα και κόρη.
Από τότε η Ελπίδα μαγεύτηκε με τον κόσμο της υποκριτικής, σε όλη την παράσταση φανταζόταν τον εαυτό της πάνω στην σκηνή. Δεν ήξερε όμως αν μπορεί να ξεπεράσει την ντροπή που ένιωθε όταν την κοιτούσαν χιλιάδες μάτια.
Κράτησε αυτό το όνειρο μέσα της.
Η Ελπίδα επίσης ήταν και λάτρης των βιβλίων, το πρώτο που είχε διαβάσει ήταν ο μικρός πρίγκιπας, ένα δώρο από τον θείο της. Το είχε σαν φυλαχτό. Κάτι να της θυμίζει την παρουσία του. Το πρόσεχε σαν τα μάτια της.
Άραγε μπορείς να φυλακίσεις στιγμές μέσα σε ένα αντικείμενο;
Η Ελπίδα δεν θεωρούσε τα βιβλία αντικείμενα, πάντα έλεγε ότι είχαν ψυχή και γνώση. Όταν ήθελε να ξεφύγει από την ζωή της, χανόταν σε μια ωραία ιστορία ή ένα βιβλίο μη λογοτεχνικό.
Τελικά σπούδασε θέατρο, όλοι όσοι την ήξεραν παραξενεύτηκαν. Δεν μπορούσαν να το συνδυάσουν με τον τόσο ήσυχο χαρακτήρα της.
Η μητέρα της όμως την ήξερε καλύτερα από τον καθένα και ήταν δίπλα της. Δεν χρειαζόταν τίποτα περισσότερο εκείνη την στιγμή.
Στην Ελπίδα δεν άρεσαν ποτέ οι εντάσεις, δεν έπαιρνε μέρος. Κρατούσε μια σιωπή, όχι όμως της αδιαφορίας , μια σιωπή δύναμης. Μόνο που την κοιτούσες στα μάτια ήξερες ότι όλα είναι καλά.
Μια σιωπή που σε τύλιγε και την αγαπούσες ακόμα πιο πολύ. Τα μάτια της ήταν γεμάτα καλοσύνη, αφοπλίστηκα και χαμογελαστά. Ακόμα και σε στιγμές θλίψης τα μάτια παρέμεναν όμορφα και μαγικά.
Η μόνη της διέξοδος η γραφή. Ξεκίνησε να γράφει όπου μπορούσε, ένα μεγάλο της όνειρο ήταν να γράφει και για το θέατρο. Αγαπούσε τις τέχνες. Ήταν ευαίσθητή μα και παράλληλα δυναμική. Ήθελε να περάσει αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα της σε όλο τον κόσμο. Ίσως αυτό να βοηθούσε κάποιον .
Μέσα από την γραφή της καταθέτει κομμάτια της ψυχής της , τα μοιράζεται απλόχερα.
Η Ελπίδα είναι η φωνή της λογικής χωρίς καν να χρειαστεί να μιλήσει. Ώριμη για την ηλικία της. Μεγάλωσε μέσα από την απώλεια. Δεν άφησε την θλίψη να την ρίξει. Έκανε τον πόνο δύναμη και όπλισε την πένα της.
Όποτε είχε χρόνο καθόταν στον υπολογιστή της και έγραφε για όλα αυτά που την απασχολούσαν.
Κάποια στιγμή τα γραπτά της άρχισαν να έχουν φωνή. Τα παρουσίαζε σε κοινό. Κάθε της κείμενο έβρισκε στόχο την καρδιά του αναγνώστη. Κάθε της κείμενο ακόμα κι αν ασχολούταν με την επικαιρότητα περνούσε μηνύματα σιωπής.
Δεν χρειάζεται πολλές φορές να λέμε πολλά, ακόμα και η σιωπή μπορεί να δώσει διδάγματα. Μέσα από τον γραπτό λόγο της Ελπίδας μπορείς να γίνεις ακόμα καλύτερος άνθρωπος.
Άλλωστε όταν ένας άνθρωπος αγαπάει τόσο τις τέχνες, όταν ένας άνθρωπος έχει στο βλέμμα του την περισσότερη αγάπη, όταν σου μιλάει η σιωπή του, τότε έχεις γνωρίσει τον καλύτερο θησαυρό.
Έστω κι αν μπορέσεις να κάτσεις πέντε λεπτά δίπλα στην Ελπίδα, έχεις να πάρεις τόσα πολλά. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς εντάσεις και με πολύ κατανόηση.
Είσαι τελικά τυχερός άνθρωπος να έχεις μια Ελπίδα στην ζωή σου;
Η Ελπίδα υπάρχει και μπορείς να την διαβάσεις και όσες δυσκολίες και αν περνάει πάντα θα ξέρει μέσα της ότι η ζωή είναι ωραία, και θέλει να την περνάει με φίλους. Βγαίνοντας, για καφέ, για πότο και την αγαπημένη της ασχολία το φαγητό.
Ήσυχη από μακριά, μα με πολύ χιούμορ όταν την έχεις απέναντι σου.
Η δική μου Ελπίδα υπάρχει και χωρίς να κάνει τίποτα απολύτως μου πήρε τον πόνο χωρίς να το ξέρει.
