Πριν λίγο διάβαζα κάποιες φράσεις που έχουν πει διάφοροι σπουδαίοι για την ελπίδα. Ένιωσα πολύ χαρά και ανακούφιση, και μία θα έλεγα εσωτερική γαλήνη. Κάτι όμορφο και «ρομαντικό», σαν αυτό που σου προκαλούν αυτές οι ταινίες που έχουν γυριστεί σε ωραία τοπία και όλα τελειώνουν ιδανικά για τους πρωταγωνιστές. Με αυτούς να κάνουν μια νέα αρχή με την ελπίδα στις τσέπες τους. Η επόμενη μου σκέψη ήταν αυτή της καταστροφής, με ό,τι μπορεί να μοιάζει αυτή. Με ένα πόλεμο, που είναι και επίκαιρο, με την συνεχόμενη φθορά που προκαλούμε εμείς στο περιβάλλον μας, με το πως είμαστε έτοιμοι να φάμε ο ένας τον άλλον ακόμα, και για τα πιο απλά πράγματα. Και στεναχωρήθηκα, απογοητεύτηκα, και θύμωσα.
Ηγέτες ολόκληρων λαών, εκφράζουν μίσος, αποφασίζουν για τις ζωές των άλλων ότι είναι παράπλευρες απώλειες. Ζωές ανθρώπων που δεν γνωρίζουν καν. Καταστρέφουν ολικά και μαζικά. Κανείς δεν τους συλλαμβάνει, είναι νόμιμα(!) στην εξουσία. Κόσμος χωρίς ελπίδα, κόσμος σκοτεινός, εποχές σκοτεινές. Όταν θα το διαβάσει κάποιος αυτό στο μέλλον(εύχομαι), να ξέρεις τώρα που το γράφω αυτό επικρατεί η βία. Το κακό φαίνεται ότι είναι στις πιο ψηλές θέσεις, φαίνεται αλώβητο. Τα πράγματα έτσι φαίνονται τώρα.
Φίλε μου στο μακρινό μέλλον, γράφω για σένα αυτό το άρθρο. Το ξέρω ότι πάντα υπάρχει μια πάλη, ανάμεσα σε αυτές τις δύο δυνάμεις. Έτσι άλλωστε δημιουργήθηκε και το σύμπαν. Αλλά κουράστηκα να φαντάζομαι κάτι ωραίο και να μην γίνεται. Θέλω να γίνει. Θέλω την ελπίδα πίσω στις εικόνες που κάνουν οι άνθρωποι στο κεφάλι τους! Θέλω εσύ και γώ μαζί, και αν εσύ δεν θέλεις, πήγαινε σε έναν άλλον πλανήτη και ζήσε μόνος σου. Δεν θέλω άλλο σπρώξιμο σε αυτόν, δεν έχω άλλο πιο δίπλα να πάω, τέλειωσαν τα περιθώρια μου. Αν ενοχλείς θα αλλάξεις εσύ, όχι εγώ. Αν δεν σου αρέσει αυτό και θέλεις βία, θα πρέπει εσύ να φύγεις, όχι εγώ. Εσύ πας την γη πίσω, όχι εγώ!
Δεν ξέρω πως θα είναι τα πράγματα στην χρονιά σου φίλε μου. Προσπαθώ να βάζω την ελπίδα μπροστά και να λέω ότι πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν φωτεινοί άνθρωποι. Το ξέρω ότι θα υπάρχουν, αλλά θέλω αυτοί να κυριαρχούν. Κατάλαβες την διαφορά; Θέλω αυτοί να κυριαρχούν! Θέλω αυτοί να ρυθμίζουν, αυτοί να αποφασίζουν! Θέλω να πιστέψει ο κόσμος πως η λύση δεν είναι το σπρώξιμο, η λύση είναι να πηγαίνουμε μαζί! Που θα πας ε; Που θα πας; Η θάλασσα είναι δική σου, και εμένα μου απαγορεύεις να πάω; Εσύ ποιος είσαι; Η ελπίδα είναι δική σου να μου πεις ότι είναι άκυρη; Εσύ ποιος είσαι; Γιατί είσαι εσύ ο ρυθμιστής;
Δεν θέλω να πλατιάσω πολύ γιατί μπορεί να σε κούρασα, αλλά κατάλαβες το νόημα. Η ελπίδα μου και των ανθρώπων που την αγαπούν, την νιώθουν και πορεύονται με βάση αυτή, θέλω να είναι εκεί πάνω σταθερή. Να είναι πιο ψηλά και από τους ανθρώπους. Να μην είναι προαιρετική, αλλά τόσο αδιαπραγμάτευτη όσο η εναλλαγή της μέρας με την νύχτα. Αυτή να καθορίζει, αυτή να ανοίγει το μέλλον. Ελπίδα να γίνει κάτι καλό, για μένα, για σένα. Ελπίδα για αυτούς που καταστρέφουν να αλλάξουν. Ελπίδα για αυτούς που αγαπούν την πλάση να εκθρονίσουν τους πρώτους. Ελπίδα για όλα τα χρόνια που θα έρθουν να μην διαδέχονται το ένα το άλλο με τους ανθρώπους να αλληλοσφάζονται.
Ελπίδα αν δεν τα καταφέρουμε εμείς σε αυτόν τον αιώνα, να τα καταφέρετε εσείς στον επόμενο.
