Tι πάει λάθος με τους καθρέφτες;
Εδώ και μέρες σκέφτομαι τι πάει λάθος με τους καθρέφτες. Βασικά, θα στο θέσω αλλιώς. Πάει όντως κάτι λάθος με τους καθρέφτες ή είμαστε εμείς το πρόβλημα; Ας πιάσουμε το πράγμα από την αρχή. Πλέον όπου και να κοιτάξεις γύρω σου, θα αντικρίσεις και από έναν καθρέφτη. Γιατί όμως; Γιατί υπάρχουν παντού; Γιατί νιώθουμε την ανάγκη να βλέπουμε παντού το είδωλό μας; Είναι όντως αυτή ή ανάγκη μας ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Από την άλλη σκέφτομαι, αν αυτά που βλέπουμε να σχηματίζονται πάνω σ’ αυτό το γυάλινο αντικείμενο, είναι ακριβώς έτσι όπως αντικατοπτρίζονται ή στην πραγματικότητα διαφέρουν. Έστω ότι διαφέρουν, πόσο διαφέρουν; Διαφέρουν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο; Δεν ξέρω, είμαι πολύ μπερδεμένη….
Οι καθρέφτες με κάνουν να αισθάνομαι κάπως άβολα. Δεν μπορώ να έχω έναν καθρέφτη απέναντί μου όλη την ώρα. Με αγχώνει! Με κάνει να νιώθω, ότι πρέπει να είμαι διαρκώς “όμορφη”. Για ποιον; Για τον καθρέφτη; Για εμένα; Για τους άλλους; Για όλα αυτά μαζί; Πάντως ξέρω, ότι πρέπει να προσέχω το πως φαίνομαι. Για ακόμα μια φορά κολλάμε στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. Μας ιντριγκάρουν τα….ωραία περιτυλίγματα, και παραμερίζουμε την ουσία του ανθρώπου. Δεν το παίζω υπεράνω και έξυπνη! Όχι, αυτό δεν μου ταιριάζει. Αυτό δεν είμαι εγώ. Δεν σου λέω, ότι και εγώ δεν κοιτάω το φαίνεσθαι, όμως σίγουρα δεν μένω προσκολλημένη σ’ αυτό, καθώς γνωρίζω ότι αυτό φθείρεται με το πέρασμα του χρόνου, ενώ το είναι μας…δεν αλλάζει. Είναι αυτό που είχα πει ένα βράδυ σ’ έναν φίλο μου “τι να το κάνω το μπιμπελό”; Δεν είμαστε αντικείμενα, και ούτε θα έπρεπε να προσπαθούμε να γίνουμε σαν αυτά.
Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου, όταν περνάει μπροστά από καθρέφτες να κοντοστέκεται με σκοπό να ρίξω μια γρήγορη ματιά στο “περιτύλιγμά” μου. Να δω, αν αυτό που αντικρίζουν οι άλλοι είναι όμορφο. Λες και έχω την ανάγκη από την αποδοχή τους ή μήπως την έχω; Αποδοχή από ποιον; Από ένα σορό άγνωστους ανθρώπους; Αλήθεια τώρα; Αυτό πιστεύεις ότι έχω ανάγκη; Πίστεψέ με, το πρόβλημα δεν είναι το πως με βλέπουν οι άλλοι, αλλά το πως με βλέπω εγώ, και αυτό που βλέπω τις περισσότερες φορές δεν μου αρέσει. Ανήκω στην κατηγορία εκείνων των ανθρώπων, που όταν αντικρίζουν τον εαυτό τους στο καθρέφτη λέω… “Πως είσαι έτσι ρε φίλε;”… Πάντα με τον καλό λόγο στο στόμα είμαι για τον εαυτό μου… Δεν έχω παράπονο. Με τα χρόνια, άρχισα να καταλαβαίνω, ότι η εξωτερική μου εμφάνιση δεν είναι το μοναδικό πράγμα που έχω να δείξω! Πως δεν μετράει μόνο η αντανάκλαση που βλέπω στον καθρέφτη μου. Είμαι πολλά παραπάνω απ’ αυτό.
Οπότε, αν με ρωτάς, η σχέση μου με τον καθρέφτη μου, δεν είναι και η καλύτερη. Έχουμε τα τυπικά και πολύ μας είναι. Έτσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται να βγει ποτέ καλή κουβέντα για την αντανάκλαση μου από το στόμα μου. Καλό θα ήταν να συμβιβαστούμε μ’ αυτό και να πάμε παρακάτω. Έχει αποδειχθεί ουκ ολίγες φορές, ότι αυτό που βλέπω εγώ στον “μαγικό” μου καθρέφτη, δεν βρίσκει σύμφωνους πολλούς ανθρώπους. Αν και με τόσες ώρες που βρίσκομαι μπροστά απ’ αυτό το σατανικό αντικείμενο, θα έπρεπε να έχω καλύτερη σχέση μαζί του. Έχω περάσει ώρες αμέτρητες μπροστά από τους καθρέφτες της αίθουσας χορού, προκειμένου να βγάλω κάποιο βήμα, κάποιο κομμάτι τεχνικής, μια χορογραφία, το οτιδήποτε. Πίστεψέ με, δεν μιλάμε για μια δύο ώρες. Μιλάμε για ώρες ατελείωτες. Όμως, οι φορές που γύρισα και είπα κάτι καλό, είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού μου. Τις υπόλοιπες, η αντίδραση μου είναι…”Είναι τραγικό! Συγγνώμη τόσο χάλια φαίνομαι”; Δεν σου τα λέω όλα αυτά για να ακούσω μια καλή κουβέντα από σένα. Όχι, δεν είναι αυτή η ανάγκη μου την δεδομένη στιγμή. Τι να το κάνω; Τι να κάνω την δική σου επιβεβαίωση, από την στιγμή που δεν έχω την δική μου;
Έχω κάτσει, και έχω αναρωτηθεί μήπως εγώ κάνω κάπου λάθος. Δεν γίνεται να τα βλέπω όλα μέτρια και άσχημα στους καθρέφτες που με περιβάλλουν. Δεν γίνεται να έχω αυτή την άποψη για τον εαυτό μου, ενώ οι απόψεις των γύρω μου να είναι αντίθετες από την δική μου. Κάτι δεν πάει καλά! Κάποιος κάνει λάθος και σίγουρα πιστεύω πως κάνουν οι άλλοι. Μάτια έχω και βλέπω. Τώρα το τί βλέπω είναι μια άλλη συζήτηση. Πριν από λίγες μέρες, γύρισα και ρώτησα την δασκάλα μου, αν αυτό που βλέπω στον καθρέφτη είναι το ίδιο μ’ αυτό που βλέπει εκείνη. Έτσι βρε παιδί μου, για να δω από περιέργεια τι θα μου πει. Η απάντηση της ήταν “Σταμάτα να τα βλέπεις όλα μάταια και μαύρα”. Δεν έχω σκοπό να σου παραθέσω όλο τον διάλογο, ούτε να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά το νόημα θεωρώ ότι το έπιασες. Έχει ακούσει πολλά αυτή η γυναίκα. Με έχει βοηθήσει πολλές φορές να σηκωθώ από το πάτωμα, κάποιες φορές με την κυριολεκτική και κάποιες άλλες φορές με την μεταφορική σημασία. Πίστεψε σ’ αυτό που κάνω, πριν καλά καλά αρχίσω να το πιστεύω εγώ η ίδια.
Εκείνη, ήταν η αφορμή που γράφω τώρα αυτό εδώ το κείμενο. Βασικά, ο διάλογος που είχα μαζί της. Εκείνο το…”τόσο αδιάφορο φαίνεται αυτό που χορεύω”; Εκείνη η αναζήτησή μου σχετικά μ’ αυτά που αντικρίζω στους καθρέφτες που με περιβάλλουν. Αυτή η διαρκής γείωση που κάνω στον εαυτό μου… αυτή είναι που θα με φάει εμένα. Δεν μπορώ να καταλάβω αν το κάνω εσκεμμένα, έτσι ώστε να μην μπορεί να με πληγώσει κανείς. Κανείς, διότι είμαι η χειρότερη και πιο αυστηρή κριτής για τον εαυτό μου. Άρα, όταν θα έρθει η ώρα να με κρίνουν, δεν θα υπάρχει κάτι χειρότερο να ακούσω, διότι σίγουρα θα το έχω πει εγώ πρώτη στον εαυτό μου. Ίσως είναι ένας τρόπος προστασίας του εαυτού μου. Βέβαια, για να σου πω και την αλήθεια μου, ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον, να τα βρω κάπως με τους καθρέφτες. Έτσι βρε παιδί μου, να πω και γω μια φορά ” Ααα…κοίτα να δεις! Μου αρέσει αυτό που βλέπω”! Όχι να το πω, απλώς για να το πω, αλλά να το πω και να το εννοώ. Τελικά εγώ είμαι το πρόβλημα ή οι καθρέφτες; Στα είπα όλα αυτά, αλλά ακόμα δεν έβγαλα άκρη!
