Το δράμα ενός αρθρογράφου, αρχίζει όταν οι φίλοι του αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως βάζουν το λιθαράκι τους σε κάποια από τα άρθρα του. Το διαπιστώνει ακόμη περισσότερο όταν μέσα στις συζητήσεις αναφέρονται φράσεις τύπου «Λογικά θα το δούμε στο επόμενο άρθρο σου» ή «Αυτό σίγουρα το έγραψες για εμένα».
Δεν είναι ψέμα πως οι κοντινοί μας άνθρωποι βάζουν κάπως στο λιθαράκι τους για να μας βοηθήσουν να γράψουμε κάποια από τα κείμενα μας. Υπάρχουν εκείνοι που θα αντιληφθούν πως ήταν η αφορμή για το άρθρο το οποίο έγραψες και θα το σχολιάσουν φανερά. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που ακόμη κι αν το αντιληφθούν δεν θα στο πουν ποτέ δυνατά.
Εντάξει ναι, είναι κάπως ανησυχητικό να σκέφτεσαι πως το επόμενο άρθρο που πιθανόν να γράψει ο άλλος να είναι για εσένα ή να έχεις σταθεί η αφορμή και απλά να σχετίζεται με ένα δικό σου θέμα. Σε κάθε περίπτωση το ότι οι δικοί μας άνθρωποι αποτελούν πολλές φορές πηγή έμπνευσης για τα κείμενα μας δεν είναι και κανένα κρατικό μυστικό!
Αρθρογραφία σημαίνει..
Νομίζω πως για αυτό άλλωστε μας αγαπούν λιγάκι παραπάνω. Γιατί είμαστε αυτά τα άτομα που θα παρατηρήσουν και θα καταγράψουν ό,τι μας προκαλεί το ενδιαφέρον, έτσι ώστε να το εξελίξουμε σε κάτι πιο δημιουργικό. Η αλήθεια είναι πως η αρθρογραφία δεν αποτελεί απλά μία ιδιότητα. Είναι και λίγο στάση ζωής. Όσοι ασχολούμαστε με την αρθρογραφία, ζούμε ώστε να γράφουμε οτιδήποτε κι αν συμβαίνει είτε σε εμάς με έμμεσο τρόπο είτε άμεσα. Μέσα από το κάθε κείμενο μας μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας, τις εμπειρίες μας, τα βιώματα μας κι άλλα τόσα. Πράγματα που θα ήταν αδύνατο κάποιος να απομονώσει. Κάθε κείμενο, κάθε ιδέα είναι γιατί κάποιος, κάτι, κάπου, μας ξύπνησε ένα συναίσθημα που έπρεπε κάπως να αποτυπωθεί.
Η προσωπική ψυχοθεραπεία του κάθε αρθρογράφου
Το κάθε κείμενο είναι σαν μία μικρή προσωπική ψυχοθεραπεία του κάθε αρθρογράφου ξεχωριστά. Η αρθρογραφία είναι τροφή για μας που ασχολούμαστε. Μας βοηθάει να δραστηριοποιηθούμε, να αναλογιστούμε, να αναλύσουμε και στο τέλος να γράψουμε. Και δεν υπάρχει καλύτερη πηγή έμπνευσης από τους δικούς μας ανθρώπους. Γιατί πίσω από ορισμένα κείμενα μας κρύβονται οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας, η σχέση μας. Όμως, ακόμη συχνότερα κρύβονται πτυχές του εαυτού μας.
Στο κάθε κείμενο του κάθε αρθρογράφου, υπάρχει κι ένα κομμάτι του εαυτού του που στέκεται εκτεθειμένο και περιμένει την οποιαδήποτε κριτική που θα του ασκηθεί. Για αυτό και σπάνια θα πούμε σε κάποιον ότι στάθηκε η αφορμή για το όποιο κείμενο, φοβούμενοι μη και τον πικράνουμε.
Γι’ αυτό μην μας φοβάστε κι ούτε να ανησυχείτε μήπως και σας εκθέσουμε. Κι ούτε χρειάζεται να μας λέτε κάθε φορά να μην αναφέρουμε κάτι από όσα ειπώθηκαν σε κάποιο άρθρο μας. Μείνετε στη θετική πλευρά του πράγματος.
Για παράδειγμα, η ψυχολόγος Πάμελα Ράτλετζ έχει αναφέρει πως κάθε στήλη, κάθε άρθρο έχει τις ρίζες του σε κάτι βαθύτερο: τη σταθερή τάση για κοινωνική σύνδεση. Από την άλλη, ο Rutledge λέει «Ψάχνουμε να δούμε τι περνούν οι άλλοι άνθρωποι, γιατί μας επιτρέπει, ειδικά αν έχουμε προβλήματα, να μην νιώθουμε μόνοι». Να σκέφτεστε λοιπόν, ότι το κάθε άρθρο είτε έχετε αποτελέσει έμπνευση είτε όχι, μπορεί να βοηθήσει και κάποιον που να έχει πιθανόν την ίδια σκέψη ή τον ίδιο προβληματισμό με εσάς.
«Το γράψιμο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κατευθυνόμενο όνειρο». ~ Jorge Luis Borges
