Πόσες φορές έχεις ακούσει γι’ αυτό το καλό παιδί; Πόσες φορές έχεις προσπαθήσει επανειλημμένα να είσαι το καλό παιδί ή επειδή έχεις υπάρξει στο παρελθόν έχεις πιέσει τον εαυτό σου να πράξει ως αυτό για μια ακόμη φορά; Δυσκολεύεσαι να πεις όχι και νιώθεις ενοχές αν το κάνεις, κάνεις τα χατίρια και τα θελήματα όλων επειδή “έλα μωρέ εσύ δεν είσαι έτσι, εσύ είσαι ο καλός, κάνε αυτό που πρέπει”. Ποιος ορίζει τα πρέπει; Ποιος ορίζει το καλό και το κακό; Και πως ορίζεται τέλος πάντων το σύνδρομο του «καλού παιδιού»;
Τι είναι το σύνδρομο του «καλού παιδιού»;
Το σύνδρομο του καλού παιδιού χρησιμοποιείται στην Ψυχολογία απέναντι στη συμπεριφορά ή διαφορετικά στην ανάγκη ορισμένων ατόμων να είναι αρεστοί και αποδεκτοί από τους γύρω τους. Η ανάγκη αυτή δημιουργείται από νωρίς, απέναντι σε βιώματα στέρησης στην παιδική ηλικία και συνεχίζεται σε μεγάλο ποσοστό και στην ενήλικη ζωή.
Τα χαρακτηριστικά και οι επιπτώσεις
Μέσα από το σύνδρομο του καλού παιδιού παρατηρούμε πως το πρόσωπο προσπαθεί συνεχώς να ευχαριστεί τους άλλους, να καταπιέζει οποιαδήποτε έκρηξη θυμού, να υπερβαίνει την ανεκτικότητα ακόμη και σε καταστάσεις όπου τον υποτιμούν ή το δίκιο είναι με το μέρος του, να υπομένει παραπάνω από τα όρια του ώστε να μη δυσαρεστεί τους άλλους.
Όλα τα χαρακτηριστικά αυτά μετατρέπονται σε επιπτώσεις για τη ζωή του και φλέγουν την καθημερινότητα του με το παραπάνω. Καθώς κουβαλά το σύνδρομο και στην ενήλικη ζωή του, τείνει να έλκεται από τοξικούς ανθρώπους και τοξικές ανθρώπινες σχέσεις – κουβαλά υποχρεώσεις και προβλήματα άλλων που τον γεμίζουν άγχος και αγωνία για το αν θα καταφέρει εν τέλει να τους ικανοποιήσει – ξεχνά και δεν αναγνωρίζει τις προσωπικές του ανάγκες – έχει υπερβολικό άγχος γιατί δυσκολεύεται να πει όχι και στην αντίθετη περίπτωση δεν μπορεί να διαχειριστεί τις ενοχές του – κυνηγά την αγάπη και την εκτίμηση αλλά με προϋποθέσεις, εφόσον δηλαδή είναι το “καλό παιδί” τότε οι άλλοι θα τον αγαπούν και θα τον έχουν σε εκτίμηση.
Τελικά ωφελεί να είσαι το καλό παιδί;
Έχοντας επίγνωση για τα παραπάνω και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, ο καθένας μπορεί να βρει τη δύναμη να καταφέρει να βάλει εύκολα ένα τέλος. Θέτοντας όρια και αναγνωρίζοντας πως εν τέλει ωφελεί να είσαι το “καλό παιδί” αν υπάρχουν όρια, αν υπάρχουν αποστάσεις, αν έχεις καταφέρει μέχρι το τέλος να προστατεύσεις τον εαυτό σου, να τον αγαπήσεις, να τον βάλεις ως προτεραιότητα και πάνω από τους άλλους χωρίς να χάσεις την καλοσύνη σου.
Λένε πως… “οι καλοί όμως στο τέλος νικάνε!” και για εμένα, αυτές οι έξι λέξεις κρύβουν και με το παραπάνω την αλήθεια. Δεν χρειάζεται να χάσεις τον εαυτό σου για τους άλλους αλλά ούτε και να τον ξεχάσεις. Θα φροντίσει η μοίρα για τους αχάριστους, όπως επίσης θα φροντίσει και η μοίρα για τον έλεγχο της ζωής του κάθε άλλου. Δεν έχουμε εμείς το τιμόνι της ζωής τους ούτε και πρέπει να το αρπάξουμε από τα χέρια τους ακόμη κι αν μας το ζητήσουν. Δεν είμαστε τα προβλήματα των άλλων, δεν είμαστε τα λάθη των άλλων και πόσο μάλλον δεν είμαστε τα πιόνια των άλλων. Κανείς δεν γέμισε από το να γεμίζει συνεχώς τους άλλους, μονάχα έμεινε εν τέλει αδειανός.
Έχουμε ανάγκη από την αγάπη, την αλήθεια και την αφοσίωση που όπως θα έπρεπε να δίνουμε στο έπακρο στον εαυτό μας θα έπρεπε να μας δίνονται κι από τους άλλους. Ωφελεί να είσαι το καλό παιδί αλλά μέχρι το όριο όπου το καλό αυτό ωφελεί εσένα κι όχι τους άλλους, πίστεψέ με δεν κρύβει κανένα εγωισμό αυτό. Εφόσον αποδεχθείς τον εαυτό σου, τον αγαπήσεις πραγματικά, βρεις την ισορροπία και ενισχύσεις την αυτοεκτίμηση σου θα καταφέρεις να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο σχετίζεσαι με τους άλλους ώστε να οδηγηθείς σε πιο υγιείς σχέσεις.
Να θυμάσαι το εξής γνωμικό… Η καλοσύνη δεν πρέπει ποτέ να θεωρείται δεδομένη γιατί ακόμα και οι πιο καλοί άνθρωποι έχουν τα όριά τους.
