Το βλέμμα φίλοι μου, είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντάς έλξης μεταξύ των ανθρώπων. Καλή και χρυσή η εξωτερική εμφάνιση, καλά τα λόγια και οι συζητήσεις, καλές και οι κινήσεις του σώματος, προδίδουν πολλά, δεν αντιλέγω. Μα ένα είναι το ατού κάθε ανθρώπου εκεί έξω, ένα κομμάτι που τον διακρίνει από τους υπολοίπους, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τους γύρω του μέσω των ματιών του.
Εκατομμύρια άτομα με το ίδιο χρώμα ματιών, εκατομμύρια διαφορετικές παραλλαγές βλέμματος. Τεράστια η ποικιλία και μη μου πείτε τώρα πως δε δίνετε βάση στις ματιές, γιατί θα ψεύδεστε ασύστολα ( θα σας μαλώσω!). Θα αναφερθώ στην κλασική κλισέ- πλην τίμια ατάκα- ότι τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής. Τι να λέμε, πιο καθρέπτης δε γίνεται, συνήθως, είναι μια αυτούσια εικόνα του εσωτερικού κόσμου των άλλων. Βέβαια, ας μην είμαστε απόλυτοι, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες ο καθρέπτης είναι λιγουλάκι θαμπός και ανοικοκύρευτος! Εκεί να δεις χαμούλι, άλλα ντάλα της παρασκευής το γάλα-που λέει και ο λαός-! Κρίνεις από το βλέμμα και θαρρείς πως βρήκες το έτερον σου ήμισυ, μα ήταν απομίμηση…
Το βλέμμα που λες, δεν είναι παίξε γέλασε, ή το εμπιστεύεσαι και πας στο άπειρο με βάρκα την ελπίδα (στο άγνωστο είναι, αλλά το άπειρο ακούγεται πιο adventurous…) κι ας φας τα υπέροχα μουτράκια σου (μπορεί και όχι, τότε θα είσαι και πολύ μάγκας), ή κρατάς την πισινή σου και πέφτεις λίγο αργότερα σε αυτήν την παγίδα, διότι πίστεψε με, κανένας δε ξεφεύγει από τα δίχτυα του. Θα αιχμαλωτιστείς θες, δε θες και όχι μονάχα μια φορά σε ολάκερη τη ζωή σου. Παιχνιδιάρικο, αθώο, μυστηριώδες, περιπετειώδες, μπιρμπιλώτο, γεμάτο απορία, καλοσυνάτο, όπως και να είναι, σε οποιοδήποτε συνδυασμό και αν το συναντήσεις, αν ταιριάξει με το μέσα σου σε κάποια δεδομένη χρονική στιγμή, ε, τότε, λυπάμαι, αλλά περαστικά φίλτατε καψούρη μου… Τα βλέμμα κουβαλάει αλήθειες, αλήθειες που με λέξεις δε λέγονται, είτε από δειλία, είτε από φόβο, είτε ακόμα και από επιλογή.
Είναι μαγεία, είναι χημεία, μια μυστική συνταγή για τον καθένα. Πολλές φορές, κουβαλάς μέσα σου ένα κρυφό βλέμμα, το οποίο το κρατάς, σαν φυλαχτό για κάποιον ξεχωριστό, ικανό να στο εξωτερικεύσει. Άλλες πάλι, σκορπάς εδώ κι εκεί τη μαγεία που κουβαλάς και τη χαραμίζεις, μαγκιά σου! Ποια είμαι εγώ, για να σε κρίνω; Σημασία έχει να καταλάβεις αυτό που θέλω να σου πω, το βλέμμα είναι μια γλώσσα από μόνο του. Η καλύτερη και η πιο παραστατική από όλες, αν συνδυαστεί και με συναίσθημα, ε, τότε, ο Μπαμπινιώτης σκίζει τα λεξικά του ( όχι κι έτσι, είπαμε…).
Το βλέμμα δεν κολλάει σε χρωματισμούς, και σχήματα. Από το το πιο σύνηθες χρώμα, έως το πιο περίτεχνο και εξωπραγματικό, από τα πιο τεράστια μάτια, έως τις πιο μικρές και γλυκούλες κουμπότρυπες, το βλέμμα στέκει εκεί, προσαρμοσμένο και φτιαγμένο για τον κάθε ένα ξεχωριστά.
Ξεκόλλα από την οθόνη του υπολογιστή και του κινητού σου και βγές έξω, κοίτα και αντάλλαξε βλέμματα, όχι απαραίτητα ερωτικά. Όλη η γλύκα της κοινωνικής συναναστροφής βρίσκεται στις ματιές. Το νόημα είναι εκεί! Όπως είπε και ο Σεφέρης:
«Χαμήλωναν τα μάτια σου κι είχες το χαμογέλιο που ανιστορούσαν ταπεινά ζωγράφοι αλλοτινοί.»