Είναι όμορφα σήμερα σε αυτή τη γωνιά του Πανδοχείου της ψυχής μου, έχω καθαρίσει όλες τις γωνιές του και νιώθω πολύ, πολύ όμορφα. Έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, μια επιλογή της αγαπημένης μου ορχηστρικής μουσικής και αυτές τις στιγμές τις αφιερώνω σε μένα ! Mάταια οι κολλητές στέλνουν μηνύματα και παίρνουν τηλέφωνα για να πάμε βολτούλα, όχι κορίτσια σήμερα, το βραδάκι αυτό το έχω αφιερωμένο σε μένα.
Είμαι τυχερή, μένω σε ψηλό όροφο και τα παράθυρα του σπιτιού βλέπουν στο δρόμο, έχω την χαρά όταν πέφτει το σκοτάδι να βλέπω τα φώτα της πόλης κυριολεκτικά μπροστά στα πόδια μου.
Τελείως ακανόνιστα ανάβω τσιγάρο (από το κομμένο) με την πρώτη ρουφηξιά αισθάνομαι μια παρουσία στο χώρο. Ο καπνός που βγαίνει σχηματίζει μια μορφή ενστικτωδώς βγαίνει η φράση «πλάκα μου κάνεις τώρα έτσι ;!» Μια σιλουέτα ψηλή, φοράει γυαλιά αν δεν κάνω λάθος… «κοίτα παιχνίδια που παίζει το μυαλό μονολόγησα» …
Ήταν Σάββατο βραδάκι έτοιμη-πανέτοιμη κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες για να συναντήσω τα κορίτσια, είχαμε κανονίσει μέρες πριν αυτή την έξοδο γιατί χαθήκαμε λίγο. Προορισμός το αγαπημένο στέκι των φοιτητικών χρόνων έτσι για να πούμε για ακόμα μία φορά τσουγκρίζοντας πως δεν μεγαλώνουμε εμείς, φταίει η ζωή που είναι μικρή.
Τώρα βέβαια στα Εξάρχεια να βρεις θέση για παρκάρισμα και μάλιστα Σάββατο βράδυ θα πρέπει να είσαι ή τρελός ή ανιψάκι του Ύψιστου, έχωσα το αμάξι όπως-όπως σε μια γωνία πάνω σε μία στροφή και παρακαλούσα να μην το πάρει η Τροχαία ή να μη μου το τρακάρουν.
Μπήκαμε στο στέκι με γέλια και όμορφες γυναικείες κουβέντες για τα χρόνια που πέρασαν για αυτά που έρχονται. Στο βάθος η ροκ μουσική της ζωής μας υποσχόταν μια υπέροχη βραδιά. Και ναι έτσι εξαλλισσόταν ! Το ένα σφηνάκι διαδεχόταν το άλλο, τα ποτήρια μας πάνω στο τραπέζι υπολόγισέ τα επί δύο. Και πάνω στα τραγούδια και πάνω στη χαρά έρχεται ο υπεύθυνος του καταστήματος.
– Κορίτσια ένας μαύρος Σκαραβαίος που είναι παρκαρισμένος στη γωνία μήπως είναι δικός σας
– Δικός μου απαντάω…
– Μήπως να πας να δεις τι γίνεται γιατί το παίρνει ο γερανός ;
Για ποια σκέψη μου μιλάς εκείνη τη στιγμή ! Σίγουρα ήταν δυο οι δρασκελιές που έκανα για να βγω έξω, αλλόφρων, έξαλλη να τρέχω με τη μπότα την χοντροτάκουνη (ευτυχώς φόραγα παντελόνι) κατά μήκος της Θεμιστοκλέους και να φωνάξω « ένα λεπτό παρακαλώ, ένα λεπτόοοο» και αρχίζω το αγαπημένο μου σπορ, διαβουλεύσεις, πρέπει η θεά Τύχη εκείνη τη μέρα να έκανε μια στάση από το βουνό του Ολύμπου στα Εξάρχεια και γλύτωσα πρόστιμο και να μη μου πάρουν το αμαξάκι μου.
Αφού τα κατάφερα υπόσχομαι να μην το ομολογήσω πουθενά και σε κανένα, φανερά εκνευρισμένη όμως και μονολογώντας γυρίζω στο μπαράκι με βήμα ταχύ, πολύ ταχύ όμως πάω να περάσω την πόρτα και δεν χωράω αν είναι δυνατόν, πάχυνα ; Μίκρυνε η πόρτα ; Έλα Παναγία μου και σηκώνω το κεφάλι μου.
Ψηλός, θεωρητικός το κορμί του έπιανε όλο το χώρο, όντως δεν χωράγαμε και οι δύο από την μικρή είσοδο του μαγαζιού, σιγά μην έκανα πίσω, όχι αγόρι μου εδώ δεν κολλάνε φεμινισμοί . Εσύ θα κάνεις πίσω και έκανε : «Περάστε..» και πέρασα από μπροστά του, μια υπέροχη μυρωδιά από άρωμα εισβάλλει στα ρουθούνια μου κάτι μου θυμίζει, η μυρωδιά όχι αυτός. Κάτι μου κάνει, κάπως με ξεβολεύουν τα δευτερόλεπτα, κάτι ακουμπάει τον ώμο μου τρομάζω ! Τινάζομαι το χέρι μου σηκώνεται ασυναίσθητα και είμαι έτοιμη να γυρίσω να ρίξω κλωτσιά, κάτι με τραβάει πίσω να μην μπω.
Ήταν ενστικτώδης’ η κίνηση με τράβηξε πάνω του! «Μα τι κάνεις άνθρωπε μου πας καλά σήμερα ;» Ακούω κάτι φωνές τύπου «Προσέξτε πέφτει» Τι να σου πω τώρα ότι γλίτωσα στο παρά τσακ από το υαλότουβλο της πόρτας που θα μου ερχόταν στο κεφάλι; Ε θα στο πω. « Τώρα είναι εντάξει μπορείς να περάσεις» και με έσπρωξε ελαφρά.
Με τα καθέκαστα να συζητούνται να εξηγούνται και να ξαναζητούνται με την ταραχή πάνω από το κεφάλι μου, τον υπεύθυνο που ζήταγε συγγνώμη και τα κορίτσια να λένε να φύγουμε ξυπνάω και φωνάζω ΟΧΙ ηρεμήστε! Ποιος Μεταξάς μάτια μου εμένα έπρεπε να ακούσεις.
Γύρισα το κεφάλι μου, τον έψαξα στο χώρο τον βρήκα ! Με κοίταγε.
Εκεί μέσα στα φώτα τον είδα επιτέλους, σου είπα πριν ήταν ψηλός, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Φορούσε γυαλιά, τα μαλλιά του είχαν πάρει να γκριζάρουν στους κροτάφους και χαμογελούσε, φαινόταν ταραγμένος αλλά χαμογελούσε, Θεέ μου τι υπέροχο παιδικό χαμόγελο ήταν αυτό!
Τώρα θα το πιστέψεις ότι ντράπηκα και πήρα τα μάτια μου αμέσως από πάνω του; Ε ναι αυτό έκανα, έριχνα συνέχεια κλεφτές ματιές τάχα μου-δήθεν μου να φτιάξω την μαλλούμπα και πάντα με κοίταγε.
Το Girl on the Moon των Foreigner σκορπίστηκε απλόχερα στον αέρα της στιγμής και το μάτι μου τον έπιασε να πλησιάζει, τα κορίτσια δεν υπήρχαν στο πεδίο μου εκείνη τη στιγμή, μετά είπαν πως τον είδαν να πλησιάζει διστακτικά και να κοιτάει κάτω. Μου συστήθηκε και αρχίσαμε να μιλάμε για το περιστατικό, ποιο μαγαζί ; Ποια μουσική ; Ποια κορίτσια ; Ποια εγώ ; Λάθος εκείνος και εγώ σίγουρα, όλοι οι άλλοι κανείς… πουθενά… κοίταγα την παραλίγο εισαγωγή μου στα Επείγοντα κάποιου Νοσοκομείου στα μάτια και χαμογελάγαμε, έβλεπα τα άβολα ράμματα στο κεφάλι μου να πίνουν και να μου μιλάνε για ροκ μουσική.
Ένιωθα την μυρωδιά του Betadin να έχει αντικατασταθεί από την μυρωδιά της κολόνιας του, ο άβολος νοσηλευτής δεν φόραγε την άχαρη άσπρη στολή αλλά ένα υπέροχο καλοσιδερωμένο μπλε πουκάμισο. Αυτά έβλεπα, ρόλλερ κόστερ εκείνη τη στιγμή. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, είπαμε να ξαναβρεθούμε και το κάναμε και το ξανακάναμε και γίνεται δύο χρόνια τώρα. Και να εγώ τώρα που έφτασα στο σημείο να παραδεχτώ (αν είναι δυνατόν που τα άκουγα και γέλαγα μέχρι δακρύων) πως υπάρχει και από αυτό το φρούτο, υπάρχει έρωτας από την πρώτη ματιά.
Και να τώρα εγώ η πιο αναίσθητη σε αυτά που σου λέω «Ναι υπάρχει» δεν ξέρεις το πότε και το πώς θα έρθει αλλά υπάρχει! Και ναι είναι υπέροχο να το ζεις, είναι θαυμάσιο να σε κατακλύζει, είναι μαγευτικό που υπάρχει στο χωροχρονικό μας.
Και ας νευριάζω όταν βλέπω παπούτσια στη μέση του δωματίου, ας φωνάζω πως θα τα μαζέψω όλα μια μέρα και θα τα πετάξω και ας τρελαίνομαι όταν βλέπω την ντουλάπα ανάστατη όταν ψάχνει το ριγέ μπλουζάκι, γιατί πάντα μαζί με τα άλλα ρούχα υπάρχει, ακόμα και σε στιγμές κρίσης (και είναι αρκετές) ξέρω πως αν κοιτάξω εκεί αριστερά στην κρεμάστρα βρίσκεται εκείνο το μπλε πουκάμισο της πρώτης συνάντησης.
