Το Judas and the Black Messiah είναι μια ιστορία “πάλης”, αίματος και προδοσίας. Μια διεισδυτική ματιά στο FBI εναντίον του Fred Hampton.
Μέσα του 20ου αιώνα, επαναστάσεις, εξεγέρσεις, FBI, δικαιώματα των Αφροαμερικανών, Βιετνάμ κλπ. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Ναι, διότι μέσα στο 2020 και 2021 υπήρξαν πολλές ταινίες με τις παραπάνω θεματολογίες: Da 5 Bloods, Η δίκη των έξι του Σικάγο, One Night in Miami και πολλές άλλες. Όλες αυτές είναι παραπάνω από καλές και ίσως υποψήφιες για το χρυσό αγαλματίδιο.
Είναι και το Judas and the Black Messiah μεταξύ των ταινιών αυτών; Αξίζει το hype και την αναμονή;
Πάμε να δούμε!
Η αληθινή ιστορία του Fred Hampton
Το Judas and the Black Messiah τοποθετείται στα τέλη της δεκαετίας του 1960, στο Σικάγο.
Η ταινία ξεκινάει με μια μυστηριώδη φιγούρα, ντυμένη με μακρύ παλτό και ριχτό καπέλο fedora, με μεγάλο μπορ. Η φιγούρα αυτή στη μέση της νύχτας, μπαίνει σε ένα μπαρ και αποκαλύπτει ότι είναι πράκτορας του FBI.
Στη συνέχεια όμως εμείς και οι θαμώνες του μπαρ ανακαλύπτουμε ότι ο τύπος αυτός δεν είναι παρά ένας κοινός απατεώνας που ως στόχο έχει το κλέψιμο οχημάτων. Το όνομα του είναι William O’Neal.
Όταν τον συλλαμβάνει το FBI (επειδή παρίστανε έναν ειδικό πράκτορα) του λένε ότι η μοναδική του επιλογή είναι να γίνει “καρφί” για αυτούς, διεισδύοντας στη επιχείρηση των Μαύρων Πανθήρων στη περιοχή του Σικάγο. Αλλιώς θα πάει στη φυλακή για αρκετό καιρό.
Δέχεται λοιπόν και αποστολή του είναι να γίνει συνεργάτης του ηγέτη των Μαύρων Πανθήρων, Fred Hampton.
Όμως όσο τα πράγματα στενεύουν, ο William καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι απλά ένα παιχνίδι. Είναι η ζωή του εναντίον ενός ολόκληρου κινήματος για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών. Δεν προδίδει απλά έναν άνθρωπο, αλλά εκατομμύρια.
Τα θετικά
Το Judas and the Black Messiah είναι μια ταινία που κινείται σε δύο άξονες. Τον William O’Neal και τη συνεργασία του με το FBI και τη διείσδυση του William στους Μαύρους Πάνθηρες του Σικάγο. Υπό αυτό το πρίσμα θεωρώ ότι κεντρικό πρόσωπο της ταινία είναι ο William και όχι ο Fred Hampton.
Όσον αφορά αυτό το σημείο, θα ήθελα να γίνει λίγη καλύτερη προώθηση της ταινίας, διότι από τα trailer φαίνεται ότι δίνεται περισσότερο βάρος στον χαρακτήρα του Fred, ενώ τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Τα θετικά της ταινίας βασίζονται κυρίως στις ερμηνείες, τη κινηματογραφικότητα και τον έντονο τόνο. Όσον αφορά τις ερμηνείες έχω να πω ότι έχει γίνει εξαιρετική δουλειά από το σύνολο του καστ.
Συγκεκριμένα, όμως οι Kaluuya ως Fred Hampton, Stanfield ως William O’Neal και Charlie Sheen στις σύντομες εμφανίσεις του ως J. Edgar Hoover (ναι αυτός ήταν ο Charlie Sheen για όσους δεν το καταλάβατε) ήταν το κερασάκι στη τούρτα. Ισορροπώντας τέλεια ανάμεσα σε δράμα και κωμωδία (πολύ ελάχιστα βέβαια, μην περιμένετε να γελάσετε), σε οργή και αναστοχασμό, οι Kaluuya και Stanfield νομίζω ότι μπορούν να ελπίζουν σε υποψηφιότητα για Όσκαρ φέτος. Επιπλέον, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η ομοιότητα μεταξύ της ερμηνείας του Kaluuya και του πραγματικού Hampton.
Στη συνέχεια πρέπει να αναφέρω ότι μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι η ταινία βασίζεται πολύ σε έντονες σκηνές και στιγμές μεταξύ των χαρακτήρων. Υπήρξαν ορισμένα σημεία τα οποία ήταν όσο έντονα που με άγχωσαν όσο λίγες ταινίες τον τελευταίο καιρό.
Ιδιαίτερα τολμηρό βρήκα το γεγονός ότι το Judas and the Black Messiah δείχνει τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Από τη μια δείχνει τις διεφθαρμένες πρακτικές του FBI, αλλά από την άλλη δείχνει και τις ακραίες πρακτικές των Μαύρων Πανθήρων. Αυτό μου άρεσε ιδιαίτερα και ήταν μια ευχάριστη αλλαγή στις ταινίες με παρόμοια θεματολογία.
Τέλος, στα θετικά μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος με τον οποίο αποδίδεται η πράξη του William O’Neal, σαν να μην προδίδει απλά τον Fred Hampton, αλλά και τι επιπτώσεις έχει αυτό στην οικογένεια του δεύτερου και στο κίνημα για τα δικαιώματα των Αφροαμερικάνων.
Τα αρνητικά
Στα αρνητικά θα έλεγα ότι το Judas and the Black Messiah δεν είναι και τόσο “γρήγορη” σαν ταινία. Θα έλεγα ότι μάλλον είναι βραδυφλεγής σε αρκετά σημεία, ενώ ένιωσα ότι πολλές στιγμές ανακύκλωνε τα ίδια σημεία. Επιπλέον, ενώ έχει αργό ρυθμό, θα ήθελα να εκμεταλλευτεί αυτό το γεγονός παραπάνω και να χτίσει περισσότερο τους κεντρικούς του χαρακτήρες, κυρίως τον Fred Hampton και τον William O’Neal.
Επιπλέον, ο τελευταίος δεν “παίρνει” αρκετό χρόνο, ώστε να μας δείξει πως τελικά γίνεται “καρφί” για το FBI. Χρειάστηκαν κυριολεκτικά δύο σεκάνς για να τον δούμε να διεισδύει στο κίνημα των Μαύρων Πανθήρων.
Τέλος, πρέπει να ομολογήσω ότι οι ταινίες και οι ρόλοι που λαμβάνει ο Jesse Plemons τον αδικούν σε ένα βαθμό, με την έννοια ότι βλέπω τις ίδιες παραλλαγές του ίδιου χαρακτήρα και της ίδια συμπεριφοράς. Στη ταινία ο Plemons υποδύεται ένα πράκτορα του FBI, που ουσιαστικά είναι ο “σύνδεσμος” του William με το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ερευνών. Σε αντίθεση λοιπόν με τον ρόλο του στο Black Mass, που ο Plemons υποδυόταν το “καρφί” για το FBI εδώ βρίσκεται στην αντίθετη πλευρά. Ωστόσο, δεν ένιωσα να βλέπω κάτι διαφορετικό ερμηνευτικά από τον Plemons.
Το συμπέρασμα
Το Judas and the Black Messiah είναι μια όμορφη, αργή ταινία με πολύ καλές ερμηνείες, μια ιστορία που προβληματίζει και σε στιγμές “θυμώνει” τον θεατή. Μπορεί να μην είναι τέλεια σαν ταινία και σε ορισμένες στιγμές χάνει πολλές ευκαιρίες.
Αλλά στο σύνολο της είναι μια πολύ καλοδεχούμενη προσθήκη στις ταινίες του 2021 και πιστεύω ότι θα μπεί “καρφί” στα Όσκαρ.
Το Judas and the Black Messiah αξίζει τη προσοχή σας!
