Το On the Rocks, η νέα ταινία της Σοφίας Κόπολα, είναι η απόδειξη του ότι τον Μπιλ Μάρεϊ δεν τον διαλέγεις απλά γιατί είναι ηθοποιάρα. Τον διαλέγεις γιατί είναι μια τόσο ιδιαίτερη περσόνα, με τη δική της αύρα, που μπορεί να δώσει χαρακτήρα ακόμα και σε ταινίες…χωρίς χαρακτήρα. Ή χωρίς κάποιο βάθος, έστω. Αλίμονο αν δεν το ήξερε αυτό η Κόπολα. Μην ξεχνάς ότι είχαν συνεργαστεί πριν από 17 (ΔΕΚΑΕΦΤΑ;) χρόνια στο Χαμένοι στη Μετάφραση. Δεν ξεχνιούνται τέτοιες ταινίες, θα μου πεις. Αν υπάρχει κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί μέχρι τώρα είναι η Ρασίντα Τζόουνς σε ταινία της Κόπολα. Και αυτή είναι μια συνεργασία που θα θέλαμε να ξαναδούμε, γιατί αυτή εδώ μας άφησε λίγο παραπονεμένους.
Μια ταινία On the Rocks, βρε παιδιά…
Η Λόρα (Ρασίντα Τζόουνς) είναι μια παντρεμένη συγγραφέας σε writing block και μητέρα δύο κοριτσιών, που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τις οικογενειακές (και επαγγελματικές) υποχρεώσεις. Ο σύζυγος της, ο Ντιν (Μάρλον Γουέιανς), είναι επιχειρηματίας, δουλεύει πολλές ώρες και ταξιδεύει πολύ συχνά. Ένα βράδυ, η Λόρα θα αρχίσει να υποπτεύεται ότι ο Ντιν ίσως να την απατά με τη στενή συνεργάτιδά του, Φιόνα.
Και κάπου εδώ κάνει την -εντυπωσιακή, as always- εμφάνισή του ο Μπιλ Μάρεϊ, δηλαδή ο Φίλιξ, πατέρας της Λόρας. Ο Φίλιξ, λοιπόν, θα πείσει την Λόρα πως ο Ντιν παίζει να την απατά και πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να προλάβει τις εξελίξεις. Με απλά λόγια, να ψάξει το κινητό του, να τον παρακολουθήσει (ακόμη και σε ένα επαγγελματικό ταξίδι σε άλλη χώρα). Εμείς στην Ελλάδα, θα κάναμε παρακολούθηση με καφέ, ντόνατς και εφημερίδα (για καμουφλάζ). Εδώ έχει κρασί, χαβιάρι και εντυπωσιακό αμάξι. How cool.
…και ας είναι και γλυκόπικρη
Το On the Rocks, όπως καταλαβαίνεις, βάζει στο τραπέζι τη σχέση των γυναικών με τους πατεράδες τους, αλλά δεν εστιάζει μόνο στα daddy issues. Ένα θέμα πιο κλασικό και από την ίδια την Ακρόπολη, δηλαδή. Το κεντρικό θέμα είναι πιο…υπαρξιακό. Εδώ βλέπουμε μια γυναίκα που βρίσκεται εν μέσω υπαρξιακής κρίσης. Μια γυναίκα που προσπαθεί να βγει από τη σκιά των αντρών που είναι μέρος, ή μάλλον καθορίζουν, τη ζωή της. Εν τέλει, μια γυναίκα που βρίσκεται σε διαδικασία επαναπροσδιορισμού της ίδιας της ζωής της.
Και κάπως έτσι, καταλαβαίνεις ότι η Ρασίντα Τζόουνς είναι η *πραγματική* πρωταγωνίστρια της ταινίας. Με την ερμηνεία της καταφέρνει να επισκιάσει τον -once a charming God, always a charming God- Μπιλ Μάρεϊ. Ο οποίος, σε μια σκηνή σ’ ένα εστιατόριο, εξηγεί στη Τζόουνς γιατί οι άντρες κοιτάνε, λόγω της εξέλιξης, το στήθος σε μια γυναίκα ΕΝΩ συνεχίζει με το να φλερτάρει τη σερβιτόρα. Ή σε άλλη, σε κάνει να θες να πας για παρακολούθηση μαζί του χθες. Αν δεν είναι επίτευγμα το να ξεπεράσεις τον Μπιλ Μάρεϊ, ε τότε δεν ξέρω τι είναι.
Όμως, πέρα από τις όμορφες ερμηνείες και κάποιες ωραίες σκηνές, το On the Rocks είναι μια φλατ ταινία που δεν έχει να πει κάτι διαφορετικό. Ναι, είναι τρυφερή, ναι είναι γλυκιά (γλυκόπικρη, βασικά), ναι σε κάνει να νοσταλγείς τότε που πήγαινες σε κανένα -όχι χλιδάτο- εστιατόριο, αλλά…Άσε που έχει τόσο καλογυαλισμένους και πλούσιους (κυριολεκτικά) χαρακτήρες που σε κάνει να αισθάνεσαι κάπως ώρες-ώρες. Αλλά είναι τόσο χαριτωμένοι που λες “χαλάλι τους”.
Χαλάλι τους, λοιπόν.
