Το Red Rocket είναι η ταινία που αποδεικνύει πως αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να μιλήσει για περιθωριακές κοινότητες (όπως τις ορίζει η κοινωνία τουλάχιστον), *αυτός* είναι ο Σον Μπέικερ. Μετά το Tangerine και το -ακόμα πιο αναγνωρισμένο- The Florida Project, ο Αμερικανός σκηνοθέτης προσεγγίζει με τον δικό του τρόπο τους ανθρώπους της βιομηχανίας πορνό. Και πολλοί τον ευχαριστούμε γι’ αυτό. Εσύ;
Το Red Rocket…
Ο Μάικι Σέιμπερ άφησε πριν από αρκετά χρόνια την πόλη του στο Τέξας για να γίνει αστέρας του Χόλιγουντ. Θα κάνει καριέρα, αν και οι ταινίες του δεν είναι για όλους (χελόου, πορνό αφού). Τα χρόνια, όμως, πέρασαν και η καριέρα του δεν είναι πλέον και πολύ… ανεβασμένη (#διπλής). Είκοσι χρόνια δεν τα λες και λίγα. Η επιστροφή στα πάτρια εδάφη του μοιάζει αναπόφευκτη, καθώς είναι άφραγκος. Οι ντόπιοι δεν χαίρονται και πολύ που τον βλέπουν ξαναβλέπουν, το ίδιο και η πρώην γυναίκα του και η πεθερά του δηλαδή. Μέσα σε όλα, ο Μάικι γνωρίζει μια νεαρή κοπέλα σ’ ένα μαγαζί με ντόνατς και βλέπει μια ευκαιρία που αποφασίζει να μην την αφήσει να πάει χαμένη.
… σκορπάει αμήχανα χαμόγελα
Στο Red Rocket ο Σον Μπέικερ αποδομεί ξανά το αμερικανικό όνειρο δίνοντας ένα χτύπημα στην πολιτική ορθότητα. Ο ορισμός του “μ’ ένα σμπάρο, δύο τριγόνια”, κυρία μου. Επιστρατεύει τον Σάιμον Ρεξ, έναν ηθοποιό που έκανε ένα πέρασμα από ταινίες πορνό και το Scary Movie, και βρίσκει στο πρόσωπό του τον κατάλληλο άνθρωπο για τον αντι-ήρωα που οραματίστηκε. Ο Ρεξ δίνει μια φα ντα στι κή ερμηνεία που σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι άνθρωπος του περιθωρίου και δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν τον δούμε να είναι υποψήφιος στα φετινά Όσκαρ.
Ο Μπέικερ, μέσα από τον Ρεξ, δίνει φωνή στους ανθρώπους που η κοινωνία τούς έχει κάνει πέρα και τους δίνει χώρο να διηγηθούν την ιστορία τους. Και το κάνει με τόσο ζωντανό τρόπο και τόση κατανόηση, που ο πρωταγωνιστής του, ο οποίος δεν διστάζει να εκμεταλλευτεί τους ανθρώπους γύρω του, είναι γοητευτικός. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τον θεοποιεί -ευτυχώς ξέρει να κρατάει τις ισορροπίες. Και ακόμα και όταν το στόρι θα μπορούσε άνετα να γίνει shocking, σε κάνει να χαμογελάς πού και πού (έστω και από αμηχανία).
Όσον αφορά τα αδύνατα σημεία του Red Rocket, η ταινία δεν εστιάζει ουσιαστικά στους ηθοποιούς πέρα από τον Ρεξ. Συν μπορείς να πεις ότι τη χαρακτηρίζει το too much στιλιζάρισμα και pop στοχείο (aesthetics, αυτή η μάστιγα).
Ακόμα κι έτσι, δεν αλλάζει το γεγονός ότι το Red Rocket είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της δύσκολης χρονιάς που πέρασε (και που πολλοί είχαν την ευκαιρία να δουν στις τελευταίες Νύχτες Πρεμιέρας). Ακαδημία ακούς;
