Ο Γιώργος Γούσης, μετά το βραβευμένο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους Ο χειροπαλαιστής, αποδεικνύει με τα Μαγνητικά πεδία ότι εκείνη η βράβευση δεν ήταν πυροτέχνημα. Όχι απλά γιατί βραβεύτηκε και για το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του στο 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά *κυρίως* γιατί γύρισε μία ταινία που μίλησε στην καρδούλα μας. Ε, και κάπως τη ζέστανε. Αξία ανεκτίμητη, που λέει και μια διαφήμιση.
Τα Μαγνητικά πεδία…
Η Έλενα (Έλενα Τοπαλίδου) κοιτάει την αντανάκλαση του εαυτού της στους καθρέφτες των καταστημάτων και της φαίνεται ξένος. Οδηγεί σε μια χαοτική Αθήνα και, εκεί που δεν το περιμένει(ς), παίρνει τον δρόμο για Πάτρα και μπαίνει σ’ ένα φέρι μποτ. Δεν έχει συγκεκριμένο προορισμό. Απλώς αποφασίζει να φύγει, άγνωστο για πόσο. Mιλάει αμήχανα με το παιδί της και τον άντρα της.
Ο Αντώνης (Αντώνης Τσιοτσιόπουλος) πηγαίνει στην Κεφαλλονιά για να διεκπεραιώσει μία οικογενειακή υπόθεση. Κουβαλάει ένα κουτί μαζί του. Όπως εξομολογείται στην Έλενα, μέσα βρίσκονται τα κόκκαλα της θείας του για να τα θάψει στον αγαπημένο της τόπο. Μετά θα επιστρέψει στην καθημερινότητά του. Η Έλενα όχι μόνο δεν σοκάρεται από την αποστολή του, αλλά τον ακολουθεί σε ένα «ζεστό» road trip.
…και η ανάγκη να μην είσαι μόνος
Ο Γιώργος Γούσης μάς μεταφέρει, μέσα από μια MiniDV κάμερα, σε μια χειμωνιάτικη Κεφαλλονιά, γυρίζοντας μια ταινία αναλογικής αισθητικής. Τα late ‘80s και ‘90s θα αισθάνονταν περήφανα για αυτή την επιλογή, μα δεν είναι αυτός μόνο ο λόγος που τα Μαγνητικά πεδία είναι μια όμορφη (και βαθιά νοσταλγική) ταινία.
Χάρη στην Έλενα και τον Αντώνη, βλέπουμε μια λιτή ταινία που έρχεται σιγά-σιγά, αθόρυβα σχεδόν, και βρίσκει, θες δεν θες, χώρο στην καρδιά σου. Η Τοπαλίδου, εξαιρετική για άλλη μια φορά (θυμάσαι τη Bella;), θυμίζει πώς είναι να μην ξέρεις ποιος είσαι πλέον και πόσο αβάσταχτη είναι η μοναξιά -κι ας έχεις και οικογένεια. Και πόσο όμορφο μπορεί να είναι το να σιγοτραγουδήσεις μαζί με έναν άγνωστο (και να αφεθείς σε αυτόν). Ο δε Τσιοτσιόπουλος (θέλουμε να τον βλέπουμε πιο συχνά στον κινηματογράφο!), σε ξεγελάει με το κάπως άγριο παρουσιαστικό του. Ο Αντώνης είναι ένας άνθρωπος τρυφερός, το βλέμμα του γλυκό και μελαγχολικό. Δύσκολο να βρεις τα κουμπιά του και να τον κάνεις να ανοιχτεί. Σταδιακά χαλαρώνει και «ανοίγεται» στην Έλενα.
Τα Μαγνητικά πεδία είναι μια ταινία για όλους εκείνους τους μόνους ανθρώπους που αποφασίζουν να αφήσουν στην άκρη τις αμφιβολίες τους και να ενώσουν τις μοναξιές τους (ποιος θέλει να είναι μόνος;). Για εκείνες τις ψυχές που θέλουν να βιώσουν μαζί με κάποιον άλλο μια εμπειρία και να νιώσουν λίγη ζεστασιά.
Δεν το ξέρω αν το κατάλαβε ο Γούσης, αλλά γύρισε μια ταινία που αγγίζει ευαίσθητες χορδές, μιλώντας για τους ανθρώπους και τις σχέσεις του σήμερα. Και που μάλλον θα σε κάνει να τη δεις ξανά (και ξανά). Αυτό, τελικά, ίσως να είναι το μεγαλύτερο βραβείο για την ταινία.
