Ο Άγγλος σκηνοθέτης, Άντονι Μπαλτς, μεγάλος φαν των ταινιών τρόμου της Universal, γνώρισε τον Μπιτ συγγραφέα, Ουίλιαμ Σ. Μπάροουζ, στο Μπιτ Χοτέλ στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Βασιζόμενος σε βιβλία του Μπάροουζ, όπως το «Τζάνκι» (1953) και το «Γυμνό Γεύμα» (1959), ο Μπαλτς σκηνοθέτησε πέντε ταινίες μικρού μήκους με πρωταγωνιστή το συγγραφέα. Αυτές είναι οι πιο γνωστές και οι καταλληλότερες για να γνωρίσει κανείς, όχι μόνο το πειραματικό σινεμά του Μπαλτς, αλλά και τον εφιαλτικό κόσμο του Ουίλιαμ Μπάροοουζ:
Towers Open Fire (1962-63)
Δείτε ολόκληρη την ταινία στο YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=NFQlQeuFv_s
Το «Towers Open Fire», που ολοκληρώθηκε το 1963, είναι ουσιαστικά η πρώτη ταινία του Άντονι Μπαλτς. Είναι ασπρόμαυρη, με διάρκεια 10 λεπτά και μας δείχνει το Μπάροουζ σε σκηνές εμπνευσμένες από τη σειρά βιβλίων επιστημονικής φαντασίας που έγραφε την εποχή εκείνη, με τίτλο «Nova Trilogy». Πολλές από τις εμμονές του συγγραφέα, όπως για παράδειγμα τα ναρκωτικά, ο έλεγχος των κοινωνιών από ένα συμβούλιο μεγαλοεπιχειρηματιών, ένα μέλλον χαρακτηριζόμενο από πυρηνικούς πολέμους και λιγότερη ελευθερία, αλλά και η μαγεία, επιστέφουν εδώ ως θεματολογία. Οι φίλοι του, Μπράιον Γκάισιν και Ίαν Σόμερβιλ, συμμετέχουν τόσο στη συγγραφή του «σεναρίου», όσο και τη μουσική επένδυση της ταινίας.
The Cut-Ups (1966)
Δείτε ολόκληρη την ταινία στο YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=Uq_hztHJCM4&t=319s
Το «Cut-Ups» είναι μια σχεδόν 20λεπτη ταινία βασισμένη εξολοκλήρου στο magnum opus του Μπάροουζ, «Γυμνό Γεύμα» (1959). Ο Άντονι Μπαλτς επιλέγει να χρησιμοποιήσει για το μοντάζ την τεχνική «cut-up», στην οποία αναφέρεται και ο τίτλος. Το «cut-up» ήταν μια τεχνική που πρότεινε στον Μπάροουζ ο Γκάισιν, κατά την οποία αν ένα γραπτό (ή σε αυτή την περίπτωση μια σκηνή) κοβόταν στη μέση και ενωνόταν τυχαία με το μισό ενός άλλου, τότε προέκυπταν νέες προτάσεις με μηνύματα που μέχρι τότε παρέμεναν θαμμένα στο υποσυνείδητο. Ο Μπάροουζ εφάρμοσε την τεχνική αυτή για πρώτη φορά στο «Γυμνό Γεύμα», ένα πειραματικό έργο που απαγορεύτηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες ως αντιαμερικανικό και πορνογραφικό και εκδόθηκε πρώτα στο Παρίσι. Στην ταινία, επαναλαμβάνεται συχνά η φράση «Yes? Hello! Look at the picture», ηχογραφημένη από τον Μπάροουζ και το Γκάισιν. Ο Μπάροουζ, αν και ήταν ένας εξαιρετικά πρωτότυπος καλλιτέχνης, χρησιμοποιούσε συχνά την επανάληψη, θεωρώντας πως από τα ίδια δεδομένα, συχνά μπορούν να προκύψουν νέα νοήματα. Σε πολλά στιγμιότυπα, βλέπουμε μία από τις πιο διάσημες εφευρέσεις του Μπάροουζ και του Γκάισιν, το Dreamachine, γύρω από το οποίο έχει φτιαχτεί και το ντοκιμαντέρ, «FLicKeR» (2008). Ο Μπάροουζ εδώ, υποδύεται (για πρώτη φορά) τον εγκληματία γιατρό από το βιβλίο του, Δρ. Μπένγουεϊ.
Ghosts at Number 9 (paris) (1982)
Δείτε ολόκληρη την ταινία στο YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=bmeeNFRn7ys
Το «Ghosts at Number 9» είναι ουσιαστικά μια ψυχεδελική εκδοχή του «Cut-Ups», επάνω στην οποία ο Άντονι Μπαλτς δούλευε πριν πεθάνει. Τα καρούλια βρέθηκαν στο γραφείο του και φίλοι ή συνάδελφοι του τα έβαλαν σε σειρά και κυκλοφόρησαν την ταινία το 1982. Η ταινία είναι επηρεασμένη από την counter-culture του ’60 και την κουλτούρα του LSD. Το σάουντρακ αποτελείται κυρίως από στατικό θόρυβο ραδιοφώνου και σε μια στιγμή ακούμε ένα κομμάτι του Bob Dylan. Η ταινία έχει διάρκεια 43 λεπτά και είναι ένα από τα «χαμένα» διαμάντια του σκηνοθέτη.
William Buys a Parrot (1982)
Δείτε ολόκληρη την ταινία στο YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=eMYzGfvPJqs
Το «William Buys a Parrot» γυρίστηκε το 1963, αλλά κυκλοφόρησε μόλις το 1982. Η δίλεπτη ταινία είναι η μόνη έγχρωμη της σειράς και μας δείχνει ακριβώς αυτό που περιγράφει ο τίτλος, δηλαδή τον Μπάροουζ να αγοράζει ένα λευκό παπαγάλο. Το ενδιαφέρον της ταινίας προκύπτει ίσως από το πόσο φαινομενικά απλή είναι, αλλά και πόσο παράξενη. Στο μυαλό των φαν του Μπάροουζ έρχεται η εμμονή και πολλές φορές η ταύτιση του συγγραφέα με τις γάτες.
Όλες οι ταινίες του Άντονι Μπαλτς διαθέτουν μια ζοφερή ατμόσφαιρα. Εκείνες με πρωταγωνιστή τον Μπάροουζ δεν αποτελούν εξαίρεση. Ο εφιαλτικός φουτουρισμός του συγγραφέα ταιριάζει απόλυτα με το δυσοίωνο της ατμόσφαιρας του Μπαλτς και αυτές ίσως να είναι οι καλύτερες μεταφορές του έργου του Μπάροουζ σε φιλμ. Η στυγερή και μυστηριώδης φιγούρα του «Αόρατου Ανθρώπου» έγινε θρύλος και επηρέασε αμέτρητους καλλιτέχνες, τουλάχιστον για τις επόμενες πέντε δεκαετίες.
