O Guillermo del toro επιστρέφει, αυτήν την φορά, ως παραγωγός του ”Scary stories to tell in the dark” και αφήνει τα ηνία της σκηνοθεσίας στον Andre Overdal (Troll Hunter) για να μας παρασύρει στους σκοτεινούς μας παιδικούς εφιάλτες. Βασισμένο στην σειρά βιβλίων τρόμου, Scary Stories to Tell in Dark, του Alvin Schwartz. O Del Toro με τον Overdal αναλαμβάνουν την δύσκολη αποστολή να φτιάξουν μια ταινία τρόμου που να ξεχωρίζει ανάμεσα στις τόσες ανέμπνευστες μετριότητες που βγαίνουν τα τελευταία χρόνια. Η αποστολή τους, όμως,δεν πέτυχε. To Scary stories to tell in the dark είναι παγιδευμένο ανάμεσα στα επαναλαμβανόμενα και «βαρετά» jumpscares και τα δεκάδες κλισέ, παρμένα από προηγούμενες-καλύτερες-ταινίες τρόμου. Αυτά τα στοιχειά δεν βοηθούν την ταινία να λάμψει μέσα στην άβυσσο του είδους.
1968: Είναι Χάλογουιν και μια παρέα μαθητών γυμνασίου αποφασίζουν να μπούνε σε ένα στοιχειωμένο σπίτι. H Stella (Zoe Margaret Colletti) πηγαίνει στο υπόγειο του σπιτιoύ και κλέβει το ημερολόγιο της Sarah Bellows, όπου μέσα στο ημερολόγιο έγραφε διάφορες μακάβριες και σκοτεινές ιστορίες, με αίμα αντί για μελάνι. Η παρέα αρχίζει να διαβάζει το ημερολόγιο και οι βαθύτεροι φόβοι τους γίνονται πραγματικότητα.
Το “Scary stories to tell in dark”, μπορεί να είναι μια αδύναμη σεναριακά ταινία αλλά στα σίγουρα αποζημιώνει τους θεατές με τα υπέροχα τέρατα της. Πραγματικά τα τέρατα της ταινίας θα στοιχειώσουν για καιρό τον ύπνο σας. Η αίσθηση που σου αφήνει στο τέλος είναι σαν να πήγες στο τρενάκι του τρόμου, δηλαδή,ξέρεις ότι είσαι απόλυτα ασφαλής, δεν θα δεις κάτι που δεν έχεις ξαναδεί αλλά θα περάσεις υπέροχα.
Το “Scary stories to tell in the dark” αποτελεί ταυτοχρόνως φόρος τιμής στις κλασσικές ταινίες τρόμου και στα drive-in εκείνης της εποχής, με δεκάδες αφίσες ταινιών να διακοσμούν τα δωμάτια των παιδιών. Δυστυχώς, αυτά δεν αρκούν, είναι χωρίς αμφιβολία μια «παιδική» ταινία τρόμου που απευθύνεται σε παιδιά προεφηβικής ηλικίας, που επιτέλους μπορούν να πάνε σινεμά και να δουν θρίλερ χωρίς τον κηδεμόνα τους.
