O (Eugène Henri) Paul Gauguin, Γάλλος ιμπρεσιονιστής, πραγματευόταν από το 1897 το νόημα της ζωής. Τι είμαστε; Από που ερχόμαστε; Που πηγαίνουμε; Ίσως αυτές οι ερωτήσεις βρουν απάντηση μέσα από τα παρακάτω κομμάτια του challenge των 30…
Την μουσική επιλέγει ο: Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Την μουσική επιλέγει ο: Θωμάς Καμζέλης
Αυτό που μου αρέσει σε αυτό το τραγούδι είναι ότι δεν είναι μόνο ένα από τα τυπικά “Έχω απελπιστεί γιατί έχασα και δεν μπορώ προχωρήσω”.Ενώ είναι εντάξει να δείχνεις τον πόνο, θα πρέπει να προχωρήσεις. Πολλά τραγούδια αυτές τις μέρες είναι για το τι έχει χαθεί και ποτέ δεν το πάρουμε πίσω. Αυτό το τραγούδι μιλάει για δύναμη, ψυχική υγεία και απώλεια. Λέει ότι είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τα όριά μας. Είμαστε πρόθυμοι να προχωρήσουμε ακόμα κι αν πρόκειται να σκοντάψουμε, να αιμορραγήσουμε και να διστάσουμε. Ένα άλλο πράγμα που κάνει αυτό το τραγούδι διαφορετικό είναι ότι δεν είναι μόνο για την αγάπη. Μπορώ προσωπικά να ταυτιστω με αυτό το τραγούδι γιατί ξέρω ότι είναι αναμενόμενο να προχωρήσουμε και να παραμείνουμε ισχυροί, αλλά είναι στιγμές που θέλεις να πέσεις σε δάκρυα, να ξεσπάσεις.
Τέλος, το τραγούδι λέει ότι κανείς δεν ήταν γραφτό να είναι τέλειος, και δεν πρέπει να τους κρίνεις για το ποιοι είναι. Ο καθένας μπορεί να δώσει ένα ψεύτικο συναίσθημα ή να προσποιηθεί ότι είναι ευδιάθετος, αλλά το τι κρύβει μέσα του πρόκειται για μια άλλη υπόθεση, ένα βαρύ φορτίο. Όλοι είμαστε άνθρωποι, έχουμε συναισθήματα, δεν είμαστε μηχανές. Μία θα είμαστε στα πάνω μας, μια στα κάτω μας. Όλα αυτά για τη ζωή. Να είσαι δυνατός, να δείχνεις τα συναισθήματα σου/ τον εαυτό σου στο κόσμο, να είσαι άνθρωπος!
Την μουσική επιλέγει ο: Δημήτρης Κοκκότος
Ένα συγκλονιστικό τραγούδι του θρύλου Bob Dylan από τον καλύτερο για εμένα δίσκο του ‘Highway 61 Revisited’. Το εκπληκτικό ταίριασμα των βραβευμένων με Νόμπελ λογοτεχνίας στίχων του Dylan και της μουσικής σε κάνει αναπόφευκτα να σκέφτεσαι για την ζωή και να θέτεις ερωτήματα όπως ο πρωταγωνιστής του τραγουδιού Mr.Jones χωρίς όμως απαραίτητα να υπάρχει απάντηση και νόημα.
Την μουσική επιλέγει η: Ζαννίνα Μαργαρίτη
Την μουσική επιλέγει ο: Αποστόλης Σαμακοβλής
Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω το αγαπημένο κομμάτι της εφηβείας μου. Είναι σίγουρα το αγαπημένο από Moby. Η μελωδία του ‘Porcelain’ στο μυαλό μου προκαλεί ότι ακριβώς και η μουσική του ‘Imagine’. Ναι, τα δύο αυτά κομμάτια σε βάζουν σε μια διαδικασία σκέψης, ηθελημένης μοναχικότητας και περισυλλογής. Καλά, δε σε βάζουν, ΜΕ βάζουν. Από τα διαμάντια της μουσικής βιομηχανίας, από τα πολυτιμότερα δώρα της μουσικής στον κόσμο.
Την μουσική επιλέγει ο: Αλέξανδρος Τσιριγώτης
Την μουσική επιλέγει ο: Γιώργος Τσίρος
Αφορά σε μια ιστορία κακοποίησης, για ένα παιδί, που έχει ζήσει άπειρο πόνο από πιτσιρίκι μέχρι σήμερα. Σε μια έκρηξη της στιγμής, οι πράξεις του τον οδήγησαν στο ‘Λευκό Δωμάτιο’ ενός ψυχιατρικού άσυλου. Αυτός είναι ο τρελός στην πλατεία σου σήμερα κι αυτή μπορεί να είναι η ιστορία του. Για αυτό, όταν τύχει και τον βρεις στον δρόμο, αντί να τον προσπεράσεις φοβισμένος, ίσως να σκεφτείς πόσο τυχερός είσαι. Γιατί το νόημα της ζωής είναι να είμαστε ευτυχισμένοι με αυτά που έχουμε…
Την μουσική επιλέγει ο: Αλέξανδρος Χρυσαδάκος
