Ήταν κάποτε η Μουσική, μια πολύ όμορφη κοπέλα, η οποία όμως ήταν πάντοτε πολύ μοναχική. Είχε μεγαλώσει στη φύση, με το κελάηδημα των πουλιών, με το κύμα της θάλασσας, τον ήχο του ανέμου, των φυτών, όταν ανοίγουν τα φύλλα τους το ξημέρωμα και χόρευε με τις κραυγές των λύκων τις νύχτες στις λίμνες κάτω απ’ το φως του φεγγαριού. Μια μέρα, όταν ήταν μικρό κορίτσι, καθώς ήταν πολύ λυπημένη για την μοναξιά της, ένιωσε έντονα την ανάγκη να κάνει μια βουτιά στη λίμνη από έναν πολύ ψηλό βράχο και τότε γλίστρησε και όπως έπεφτε στο κενό, ξαφνικά, ένιωσε δυο χέρια να την κρατούν πολύ σφιχτά και εκείνη ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της όπου ένιωσε τόσο απόλυτα ασφαλής. Τα χέρια εκείνα, ήταν ενός νέου όπου είχε μόλις φτάσει στο δάσος με σκοπό να την γνωρίσει. Το όνομα του ήταν Φόβος. Η Μουσική και ο Φόβος από τότε έγιναν αχώριστοι φίλοι. Τα χρόνια περνούσαν, η φιλία τους γινόταν όλο και πιο δυνατή ώσπου μία μέρα ο Φόβος της εξομολογήθηκε πως κανένας δεν τον εμπιστευόταν ενώ ο μοναδικός του σκοπός ήταν να προστατεύει, αλλά μάταια. Όλοι τον παρεξηγούσαν και τον είχαν απομονώσει. Η Μουσική ήταν η μοναδική που του έδωσε όλη την αγάπη και την αποδοχή που είχε ανάγκη και εκείνη, για πρώτη φορά ένιωσε τόσο ασφαλής και ευτυχισμένη που άρχισαν να αναβλύζουν νότες και μελωδίες από τα μαλλιά της, τα χέρια της, τα χείλη της, τα δάχτυλά της, και το κάθε βήμα της! Ο Φόβος και η Μουσική ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ με τις υπέροχες μουσικές και μελωδίες της, που ξεκίνησαν να χορεύουν αγκαλιασμένοι σε ρυθμούς παραμυθένιους, μαγικούς και εξωτικούς στις λίμνες, τα δάση και τα βουνά. Ο ήλιος φώτιζε τις νότες της Μουσικής και τα λουλούδια με τη λάμψη του και όλα ήταν σε αρμονία. Βρίσκονταν και οι δύο σε έκσταση αφού ο Φόβος ένιωθε ότι προστατεύει την Μουσική, κι εκείνη δημιουργούσε μελωδίες για εκείνον που εμπιστευόταν και αγαπούσε. Ο χρόνος είχε σταματήσει σε αυτήν τη μαγική αίσθηση προστασίας , αγάπης και ατελείωτης μελωδίας.
Μια μέρα η Μουσική αποφάσισε να πάει στη λίμνη για να μοιραστεί τις νότες της με τα νούφαρα και τότε, για πρώτη της φορά, άκουσε έναν πρωτόγνωρο ήχο, έναν ήχο που δεν είχε ακούσει ποτέ άλλοτε παρόμοιο. Προσπαθώντας να πλησιάσει την πηγή του ήχου, χρειάστηκε να ανέβει βουνά, να περπατήσει από πολύ δύσβατα μονοπάτια. Πέρασε ποταμούς και περπάτησε πάνω σε βράχους και άγριες πέτρες. Τα πόδια της μουσικής άρχισαν να πληγώνονται και οι νότες που ανάβλυζαν από το σώμα της άρχισαν να κρύβονται ξανά μες στην καρδιά της καθώς νύχτωνε και άρχιζε και πάλι ο χειμώνας. Η Μουσική βρέθηκε μόνη μες στο κρύο, είχε χαθεί και είχε πάψει να τραγουδά τις μελωδίες της. Το μόνο που ήθελε, ήταν να βρει από πού προερχόταν εκείνος ο πρωτόγνωρος ήχος που άκουγε και σιγά σιγά τον πλησίαζε. Όταν ο ήλιος πια κρύφτηκε και η Μουσική βρισκόταν πληγωμένη μες στο δάσος, τότε είδε μπροστά της έναν νέο να κρατάει στα χέρια του μία άρπα. Η Μουσική μαγεύτηκε από τις νότες που έβλεπε και όλος ο πόνος που ένιωθε μετουσιωνόταν σε νότες και μελωδίες μέσα από τα χέρια του νέου που έβλεπε για πρώτη φορά. Ο νέος μέσα από τη μουσική του της συστήθηκε. ‘’Είμαι ο Έρωτας’’. Τα συναισθήματα της Μουσικής ήταν τόσο έντονα, που άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια της. Ήταν τόσο παράξενα θλιμμένη αλλά ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε τόσο οικεία. Ο Φόβος την αναζητούσε παντού, είχε ψάξει όλες τις λίμνες, κάθε βουνοκορφή, ρώτησε όλα τα λουλούδια, έψαχνε την αγαπημένη του φίλη, αλλά καμία νότα δεν είχε απομείνει πια για να την βρει και να την επιστρέψει πίσω. Η Μουσική ένιωθε τόσο ενθουσιασμένη που πρώτη φορά γνώρισε κάποιον που της έμοιαζε τόσο πολύ και που θα μπορούσαν μαζί να δημιουργήσουν καινούριες μελωδίες και έτσι ζήτησε από τον Έρωτα να την ακολουθήσει στις λίμνες της και τα λουλούδια της και να του δείξει τον ήλιο και τον κόσμο της για να χορεύουν μαζί μα τότε ξαφνικά εμφανίζεται ο Φόβος μπροστά τους εξαντλημένος και θυμωμένος και της λέει ”Ήσουν ασφαλής μαζί μου” , ”Γιατί έφυγες έτσι;” Της είπε πως την έψαχνε παντού και τώρα που την βρήκε θα την προστατέψει και πάλι και πως ο Έρωτας είναι μόνο μία προδοσία. Μία αυταπάτη που θα κλέψει τις νότες από τη Μουσική και την καρδιά της και πως κοντά του δεν θα είναι ποτέ ασφαλής. Η Μουσική τότε βουρκωμένη και πληγωμένη κοίταξε τον Έρωτα και τον ρώτησε ‘’Λέει αλήθεια ο Φόβος; ‘’ και εκείνος της απάντησε ”Ναι” . Και τότε, μόνο τότε, ο Έρωτας, βλέποντας τον Φόβο, εγκατέλειψε τη Μουσική και χάθηκε στο δάσος.
