Σήμερα σκεφτόμουν πως βρισκόμαστε σε μία εποχή με πληθώρα επιλογών, κάτι το οποίο σαφώς και έχει πολλά θετικά αλλά παράλληλα κάτι μας στερεί. Και σκεπτόμενη τις ταινίες και τη μουσική συγκεκριμένα και το πόσο υπέροχο είναι που πλέον έχουμε πολύ εύκολη πρόσβαση σε αυτά, ένιωσα μια μελαγχολία και προσπάθησα να δώσω κάποια εξήγηση σε αυτό. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι νιώθω πως έχω την επιλογή πριν προλάβω να νιώσω την επιθυμία συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια. Θυμήθηκα τις εποχές που αγόραζα άδειες κασέτες και περίμενα να παίξει στο ραδιόφωνο το αγαπημένο μου κομμάτι για να πατήσω το Rec*, δηλαδή εγγραφή, και ύστερα άκουγα ξανά και ξανά το ίδιο κομμάτι μέχρι να μην θέλω να το ξανακούσω ποτέ. Μετά θυμήθηκα την εποχή των Cds όπου έπρεπε να περπατήσω μέχρι το αγαπημένο Metropolis στην Ομόνοια για να αγοράσω το πολύ ένα Cd από το χαρτζιλίκι μου και τότε ένιωθα πραγματικά ευτυχισμένη γιατί θα γυρνούσα σπίτι και θα το άκουγα για μια ολόκληρη περίοδο της ζωής μου. Κάπως έτσι συνέβαινε και με τις ταινίες. Θυμάμαι να πηγαίνω στο πιο κοντινό βίντεο κλαμπ, να ψάχνω για ώρες ποια ταινία να νοικιάσω αλλά αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι η απογοήτευση που ένιωθα αν η κοπέλα μου έλεγε πως η ταινία που είχα διαλέξει, είχε ήδη νοικιαστεί. Έπρεπε να συμβιβαστώ και όσο και αν ακούγεται παράδοξο, θυμήθηκα αυτές τις στιγμές σήμερα και ένιωσα νοσταλγία. Αυτός ο συμβιβασμός, της ήδη νοικιασμένης κασέτας, μου δημιουργούσε ένα πείσμα και μία αγωνία και με έκανε να περιμένω με ακόμη περισσότερη λαχτάρα την εκάστοτε νοικιασμένη ταινία. Σε κάθε περίπτωση η προβολή της ταινίας στο σπίτι ήταν πάντοτε μία ιεροτελεστία. Υπήρχαν σχεδόν πάντα ποπ κορν ή παρόμοια σνακ αλλά γενικά έχω μία αίσθηση πως οι ταινίες τότε είχαν μία ιδιαίτερη χροιά. Σίγουρα η ποιότητα του ήχου και τα πίξελς της εικόνας δεν ήταν στο επίπεδο που είναι σήμερα, και ίσως να συμβάλλει και η εφηβεία μου τότε, στην επιπλέον συγκινησιακή μου φόρτιση, αλλά ακόμη και σήμερα δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τις ταινίες της τότε εποχής ως εμπορικές ή απλώς ανάλαφρες και ομολογώ πως μου λείπει ο ρομαντισμός εκείνος. Η συναισθηματική φόρτιση που προκαλούσαν οι ταινίες εκείνες σε συνδυασμό με τα μοναδικά σάουντρακ ήταν μοναδική και τελικά όντως στην πλειονότητά τους, άφησαν εποχή.
