Παίρνοντας την σκυτάλη από την προηγούμενη παρουσίαση, αγαπημένα τραγούδια σε σειρές, μεταπηδώ στον κινηματογράφο.
Η έβδομη τέχνη στα καλύτερα της έρχεται όταν μια ταινία της συνοδεύεται κι από ένα αξιόλογο τραγούδι. Τουλάχιστον ένα.
Η μουσική παίζει ιδιαίτερη σημασία για εμένα σε μια ταινία.
Πραγματικά υπάρχουν έργα τα οποία δεν έχω δει ή έχω μηδενίσει λόγω μιας μελωδίας. Που ακούστηκε ή που απουσίασε την κατάλληλη ή την ακατάλληλη στιγμή. Λάθος θα πει κανείς. Ναι, ίσως και να είναι.
Εδώ λοιπόν θα παρουσιάσω πέντε τραγούδια ή soundtrack που έχουν ακουστεί σε ταινίες.
Δεν είναι το ίδιο, όχι.
Billy Boyd – The Last Goodbye
Και θα ξεκινήσω με την ναυαρχίδα.
Στον κινηματογράφο υπήρχαν ταινίες πριν από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών; Δεν θυμάμαι.
Το παραπάνω τραγούδι μας μεταφέρει για τελευταία φορά στην Μέση Γη καθώς ακούγεται στο Χόμπιτ. Στην τελευταία ταινία της τριλογίας, για να ακριβολογούμε.
Ναι, δεν είναι ακριβώς η ναυαρχίδα για τον κινηματογράφο. Είναι μάλλον η βαρκούλα που μεταφέρει τον καπετάνιο της ναυαρχίδας.
Τέλος πάντων, αν και μέτρια η φωνή του Billy, καταφέρνει να σου περάσει τα τόσα συναισθήματα που νιώθει όποιος καταλαβαίνει ότι δεν θα ξαναδεί ταινία που να αφορά το σύμπαν του Τόλκιν. Είναι ένα ατμοσφαιρικό κι ωραίο και ίσως και λίγο καταθλιπτικό τραγούδι.
Το αγαπάμε και το μισούμε ταυτόχρονα.
Hans Zimmer – Time
Κάπου εδώ θα βρισκόταν κι ο Hans Zimmer.
Το παραπάνω κομμάτι μας τάραξε την ψυχή στο Inception. Και ακόμη συνεχίζει να μας την ταρακουνάει πότε – πότε. Βαρύ, αρκετά βαρύ για μη συνηθισμένα αυτιά. Αρκετά συνδεδεμένο με το βαρύ τέλος της ταινίας, για την όποια εκδοχή του.
Ένα καλό έργο, μια καλή δημιουργία με μια καλή μουσική υποστήριξη κάνουν τον κινηματογράφο να ανασταίνεται κάθε φορά που φαίνεται να σβήνει. Ένα τέτοιο σύνολο ακούμε στο παραπάνω τραγούδι, μια τέτοια δημιουργία.
Άσχετα με το ότι το έχει πάρει ο καθένας και το έχει ρεμιξάρει τόσο ώστε να μην ακούγεται. Είναι κατόρθωμα να φτιάξεις κάτι με αυτό το κομμάτι σαν μπούσουλα και να μην ακούγεται καθόλου.
Trevor Jones And Randy Edelman – Promentory
Ο Τελευταίος των Μοϊκανών ήταν η πρώτη ταινία που είδα να σχετίζεται με Ινδιάνους. Με Γηγενείς Αμερικάνους είναι σωστότερο βέβαια αλλά δεν βαριέσαι.
Δεν είναι τυχαίο ότι για το συγκεκριμένο κομμάτι, η ταινία απέσπασε βραβείο ηχητικού μοντάζ. Και κανένα άλλο βραβείο.
Αστείο αν σκεφτεί κανείς ότι το 1992 ήταν η χρόνια που όλοι μα όλοι μιλούσαν για τον Τελευταίο των Μοϊκανών. Από την άλλη λογικό, αν σκεφτεί κανείς την ιστορία της ταινίας και κάποιες αλήθειες που υπάρχουν μέσα.
Στην μουσική τώρα, όποιος δηλώσει ότι δεν γνωρίζει τον ήχο της είναι ψεύτης. Ακόμη κι αν δεν έχεις δει την ταινία ή δεν σου αρέσει η θεματολογία η συγκεκριμένη, δεν γίνεται να μην γνωρίζεις το κομμάτι.
Έστω και ελάχιστα σε αγγίζει, σε κάνει να θες να σηκωθείς πέντε πόντους ψηλότερα και να κάνεις κάτι για να αλλάξεις το αύριο σου.
Andy Williams – Speak Softly, Love
Υπάρχουν και οι ταινίες που δεν χρειάζονται μουσική. Ναι, είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αλλά υπάρχουν. Μια τέτοια ταινία θα μπορούσε να είναι ο Νονός.
Αλλά έχει ένα από τα επικότερα soundtrack στην ιστορία του σινεμά.
Το παραπάνω κομμάτι παρουσιάζεται στο τελευταίο έργο της τριλογίας, στην πιο ωραία σκηνή του. Στα Ιταλικά βέβαια, στα Σικελιανά για την ακρίβεια. Βλέπουμε το ανθρώπινο πρόσωπο του εγκληματία Michael Corleone και την θύμηση της μόνης γυναίκας που αγάπησε.
Η αγγλική του εκδοχή είναι πιο βατή για το κοινό, είναι η αλήθεια. Αλλά εξίσου εύηχη.
Για ταινία με Μαφία, ο Νονός έκρυβε πολύ βαθιά και όμορφα τραγούδια.
Eminem – Lose Yourself
Eminem. Αυτό.
Το 2002 βγήκε το 8 Mile. Και το συνόδευε το συγκεκριμένο κομμάτι. Πόσα παιδιά ξεκίνησαν να ακούν χιπ-χοπ μέσω αυτού του κομματιού και αυτού του ανθρώπου;
Δεν χρειάζεται να γράψεις ή να διαβάσεις πολλά για τον Eminem, απλά ακούς την μουσική του.
Εάν γύριζα τον χρόνο πίσω, μια από τις στιγμές που θα ήθελα να ζήσω θα ήταν εκείνη που έβαλα τον συγκεκριμένο δίσκο στο cd-player. Και απλά συνειδητοποίησα ότι μπορώ πλέον να ακούω το συγκεκριμένο κομμάτι όποτε θέλω, και να μην περιμένω ραδιόφωνο και μουσικά κανάλια τηλεόρασης.
Ναι, δεν υπήρχε internet τότε.
Σύνοψη:
Αυτά τα πέντε κομμάτια διάλεξα. Είναι τελείως διαφορετικά μεταξύ τους και πατάν σε διαφορετικές εποχές. Αλλά είναι καλή μουσική.
Καλή μουσική που υποστήριξε έναν καλό κινηματογράφο. Για αυτόν τον λόγο θα ακούγονται για πολύ καιρό ακόμη. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω, εκτός εάν αλλάξει κι άλλο ο κόσμος και οδεύσει σε χειρότερο δρόμο.
