Το ερώτημα “Γιατί δεν φεύγουμε εξωτερικό;” εμπεριέχεται πλέον στις καθημερινές μας συζητήσεις, έχει έρθει ίσως να αντικαταστήσει το “Τι κάνεις;”.
Είναι απίστευτο το πόσο μεγάλη απογοήτευση αντικρίζω καθημερινά γύρω μου από τους καλλιτέχνες (τραγουδιστές/μουσικούς/παραγωγούς) που ασχολούνται κυρίως με την ξένη μουσική. Η Ελλάδα φαίνεται να απορροφά άμεσα τους έντεχνους λαϊκούς και παραδοσιακούς καλλιτέχνες. Αφήνει πίσω εκείνους που εκφράζονται με οτιδήποτε άλλο, εκτός της ελληνικής κουλτούρας. Πολλοί θα μου πείτε “Μα ναι, στην Ελλάδα ζούμε αυτή είναι η μουσική μας”. Και λοιπόν; Ολόκληρη η Ελλάδα ακούει ελληνικά κομμάτια; Φυσικά και η ελληνική μουσική έχει βαθιές ρίζες και παραδόσεις, κάτι που οι περισσότεροι θεωρούν πως άλλα είδη μουσικής δεν έχουν, παρ’ όλα αυτά δεν είναι το μόνο μουσικό είδος που μπορεί ν’ ασχοληθεί κανείς. Τι γίνεται λοιπόν με τους υπόλοιπους καλλιτέχνες;
Με τον καιρό η επιλογή “εξωτερικό” ήταν άκρως διάσημη επιλογή, κάτι που πολλοί δοκίμασαν, μα λίγοι πέτυχαν. Άλλωστε το να μεταναστεύεις σε μία χώρα ολομόναχος δίχως διασυνδέσεις και με μηδενικό αριθμό γνωστών είναι άθλος στις μέρες μας, μιας που οι γνωριμίες ειδικά στον χώρο της τέχνης είναι το παν. Μία πολύ καλή μου φίλη και εξαιρετική τραγουδίστρια η Christie Bocheva επαγγελματίας τραγουδίστρια, αποφάσισε φέτος έπειτα από πολύ σκέψη να επισκεφτεί την Νέα Υόρκη και να δοκιμάσει τον εαυτό της εκεί.
“Ήταν μία καλή και κακή εμπειρία. Το διασκέδασα και θα το ξανάκανα, εφόσον καλλιεργούσα πρώτα ακόμη περισσότερο τον εαυτό μου και είχα ένα υλικό που είναι έτοιμο και άξιο πώλησης. Πρέπει να είσαι αρκετά εξελιγμένος και έμπειρος ως καλλιτέχνης, σίγουρος με τον εαυτό σου, διότι όλοι εκεί είναι τελειομανής. Δεν υπάρχουν μέτριοι ή κακοί που πετυχαίνουν, υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί, το μέτριο δεν είναι αποδεχτό και η προσπάθεια γίνεται αντιληπτή. Παρ’ όλο τον ανταγωνισμό όμως φαίνεται πως υπάρχει δουλειά για όλους εκείνους που ξέρουν τι θέλουν.” Το αμερικάνικο όνειρο όμως χρειάζεται αν όχι λεφτά σκληρά νεύρα, υπομονή και πολλή πίεση τόσο σωματική όσο και ψυχική, κάτι γνώριμο στους Έλληνες καλλιτέχνες.
Γιατί λοιπόν όχι στην Ελλάδα; Γιατί ένας καλλιεργημένος καλλιτέχνης, με ταλέντο και δυνατότητες αδυνατεί να ανθίσει εδώ; Γιατί τόσα νέα παιδιά θεωρούν το σενάριο του μουσικού άπιαστο όνειρο, επάγγελμα της φτώχειας; Είναι κάτι πολύ εύκολο, που παρ’ όλα αυτά χρειάζεται τη στήριξη όλων των μελών της μουσικής βιομηχανίας για να επιτύχει. Κι αυτό αφορά όχι μόνο τους τραγουδιστές, μουσικούς, παραγωγούς κλπ, αφορά πρώτα το κοινό. Αλήθεια πόσοι από εμάς αγοράζουμε CD πλέον; Αν όχι CD πόσοι από εμάς στηρίζουμε πραγματικά τους καλλιτέχνες που μας αρέσουν; Από ηθοποιούς μέχρι μουσικούς και ζωγράφους, η εύκολη λύση έχει βρεθεί πλέον, χάρη στην τεχνολογία. Είναι τόσο εύκολο να κατεβάσεις παράνομα ένα κομμάτι από το YouTube, να βρεις μία ταινία μέσα σε μόλις δέκα λεπτά κλπ.
Τα υπόλοιπα ας ειπωθούν μέσα από το παρακάτω video.
Καλλιτέχνης είναι αυτός που έχει κάτι να πει βάσει των εμπειριών του. Τολμήστε και έχετε θάρρος. Αυτό χρειάζεται η σημερινή κοινωνία. “Αντικοινωνικούς δημιουργικούς επαναστάτες.” Όπως προαναφέρει και ο Paul Joseph Watson, “Πρέπει να ενθαρρύνουμε μία νέα πολιτισμική αναγέννηση. Αυτή θα εμπνέεται από την ομορφιά, το ταλέντο και την εξύψωση του ανθρώπινου επιτεύγματος.”
