Στα βάθη της σιωπής σου γεννιέμαι και ξυπνώ, αποκοιμιέμαι στην αγκαλιά σου σαν χάδι και ξαγρυπνώ κάτω απ΄ τα άγρια κύματα σου την πανσέληνο, όταν δεν σβήνει το φως για καληνύχτα κι έτσι ξανά βυθίζομαι και πάλι στα σκοτάδια σου που μες στους βυθούς σου μου μαθαίνεις να ξαναχάνομαι για να βρεθώ και να γνωρίσω τους ορίζοντες μέσα από το λίγο οξυγόνο που μου έμεινε, μέχρι να πάρω και πάλι ανάσα στη στεριά, στα βράχια που δωρίζεις κάθε τόσο, για να επιπλέω καλύτερα μέχρι να μάθω να κολυμπώ και πάλι, σαν ξαναγεννηθώ από τα κύματα που σκάνε πάνω μου και μου θυμίζουν πως δεν με πνίγεις αλλά με μαθαίνεις, θάλασσα και ωκεανέ, όνειρο, ζωή και πτώση, άνοδος στο πέταγμα που μόνο εσύ, μόνο, εσύ, χαρίζεις.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

11 Φεβρουαρίου 2025
Προγνωστικοί παράγοντες του λεξιλογίου των παιδιών

9 Φεβρουαρίου 2025
Κάνναβη: Ο αντίκτυπος στην εργαζόμενη μνήμη

4 Φεβρουαρίου 2025
Εγκυμοσύνη και βιταμίνη D

3 Φεβρουαρίου 2025
Εκμάθηση Αγγλικών ως δεύτερη γλώσσα: Διαφορές φύλου

1 Φεβρουαρίου 2025
Διάγνωση και διαχείριση της άνοιας

31 Ιανουαρίου 2025
SAMe για τη θεραπεία της κατάθλιψης

28 Ιανουαρίου 2025
Τί είναι η μισοφωνία;

27 Ιανουαρίου 2025