Ψάχνω εδώ και μέρες να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω το ”Θέατρο Του Δρόμου”, το καινούριο τραγούδι του Γιάννη Χαρούλη, όμως όσο περισσότερο το ακούω, τόσο περισσότερο διαπιστώνω πως είναι από εκείνα τα κομμάτια που σε πλημμυρίζουν με τόσα πολλά συναισθήματα όπου οι λέξεις είναι περιττές και αδυνατούν να περιγράψουν την εμπειρία ενός τέτοιου ταξιδιού. Ότι χρειάζεται να ειπωθεί λέγεται μέσα από τους ισοπεδωτικά διαπεραστικούς από την ειλικρίνειά τους στίχους της Ελένης Φωτάκη, ερμηνευμένο από τον Χαρούλη και απαλλαγμένο από κάθε επιτήδευση όπως ακριβώς συμβαίνει και σε ένα θέατρο του δρόμου. Η πρώτη φορά που το άκουσα ήταν μια στιγμή όπου δεν είχα τη δυνατότητα να παρατηρήσω με προσοχή τους στίχους, είχα μόνο αφεθεί στην μελωδικότητα του και βρισκόμουν στο δρόμο, και τη στιγμή που το κομμάτι τελείωνε και ακούγεται εκείνος ο ιδιαίτερα εθιστικός ήχος του σφυρίγματος στο τέλος, που δίνει την αίσθηση της αέναης και παντοτινής εσωτερικής πάλης να κρατήσουμε και να μας κρατήσουν, να σιωπήσουμε αλλά να μας ακούσουν, να δικαιούμαστε να φοβηθούμε αλλά χωρίς να τρομάξουν από εμάς, εκείνη ακριβώς τη στιγμή του σφυρίγματος αυτού, τα μάτια μου πέφτουν σε έναν άνθρωπο που καθόταν στο πεζοδρόμιο, με μεγάλα και μακριά γένια, φορούσε ένα κόκκινο πουκάμισο, το βλέμμα του ήταν κάπως αχανές και γυρνούσε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά σαν να έβλεπε ή σαν να έψαχνε κάτι, όμως κανείς, ίσως το γνώριζε μέσα από τη σοφία που είχε, πως κανείς δεν μπορούσε να δει και να του δώσει αυτό που αναζητούσε, σκέφτηκα. Χάρη στον Χαρούλη, χάρη στο Θέατρο Του Δρόμου, χάρη στο θέατρο του παραλόγου, αναρωτιέμαι συχνά, αν είμαι λογική ή παράλογη σ’ αυτόν τον κόσμο, όταν έμαθα να περπατώ απαθής, τάχα μου προστατευμένη δίπλα στους ανθρώπους με αυτά τα βλέμματα, αν είμαι εγώ η λογική αν φοβάμαι την τρέλα σαν κάτι έξω και ξένο από εμένα, όταν σπάνια από όσα συμβαίνουν γύρω εμπεριέχει ενσυναίσθηση, μοίρασμα, αγάπη και μας κατακλύζει ο φόβος. . Το λιγότερο που μπορώ να αισθανθώ και να εκφράσω, είναι ευγνωμοσύνη για την αλήθεια που ξεχειλίζει σε αυτό το κομμάτι πέρα από την αδιαμφισβήτητη ποιητικότητα των στίχων και της σύνθεσής του.
Ουαλαρί, ουαλαρό τί δροσερό που κάνει ο τρόμος ξαφνικά το μέτωπό μου ουαλαρί, ουαλαρό και προχωρώ θύμα και θύτης, σ’ ένα θέατρο του δρόμου.
Πάντα ενθουσιάζομαι το ίδιο που το φεγγάρι δεν πέφτει απ'τον ουρανό, η θάλασσα είναι μπλε και η μουσική μας αγγίζει. Για όλα αυτά και για άλλα, μου αρέσει να γράφω.
