Ο Αναρχισμός είναι μια ιδεολογία που έχει <<εκφράσει>> τις απόψεις του και για την εργασία. Η εργασία ως ένα κοινωνικό αγαθό έχει απασχολήσει με τους τομείς που διαθέτει όλες τις κοινωνικές τάξεις, από τον πιο πλούσιο άνθρωπο έως και τον πιο φτωχό. Και πολλοί μελετητές έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι όλες οι συνθήκες εργασίας κατάλληλες για όλους τους ανθρώπους. Ο Αναρχισμός ή αλλιώς οι Αναρχικοί έχουν συμφωνήσει με την υπάρχουσα κατάσταση της εργασίας, σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι πολλές φορές έχουν καταχραστεί τα δικαιώματα άλλων ανθρώπων στον τομέα της εργασίας, ώστε να διασφαλίσουν και να εξασφαλίσουν οι ίδιοι περισσότερα χρήματα.
Οι περισσότεροι οπαδοί του Αναρχισμού εξέφρασαν την ανησυχία τους τόσο για τους τομείς της οικονομίας και της εργασίας όσο και για την διαίρεση των ανθρώπων σε χειρώνακτες, πνευματικά εργαζόμενους και αφεντικά. Πιστεύοντας δηλαδή ότι οι διακρίσεις μεταξύ των επαγγελμάτων δημιουργούν προβλήματα τόσο εργασιακά (όπως είναι η δυσαρέσκεια των εργαζομένων για το επάγγελμά τους) όσο και οικονομικά (μείωση της παραγωγής).
Ένα τεράστιο επιχειρηματικό και κοινωνικό σύστημα όπως είναι η βιομηχανία θεωρείται ότι όσο παραμένει προσκολλημένη στον καταμερισμό της εργασίας τίποτα δεν μπορεί να αποκαθηλώσει τον εργαζόμενο από την κούραση και την έλλειψη ευχαρίστησης της ζωής. Επειδή το τεχνοκρατικό περιβάλλον της βιομηχανίας στερεί από τον εργαζόμενο την οικονομική ανέλιξη, η οποία θα τον ωθήσει στο να αφυπνίσει τη συνείδησή του να διεκδικήσει έναν κόσμο με δικαιώματα.
Σύμφωνα με τους Αναρχικούς τα δικαιώματα αυτά είναι το να ενωθούν οι γνώσεις ενός εργάτη με τις γνώσεις ενός ηγέτη ή αλλιώς ενός διευθυντή της βιομηχανίας, ώστε να οδηγηθούν στην ολοκλήρωση της εργασίας. Αυτό συνδράμει με την αντίληψη που έχουν ορισμένοι άνθρωποι περί ισότητας. Όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται σε μια βιομηχανία πρέπει να έχουν γνώσεις, οι οποίες θα στηρίξουν την οικονομία της χώρας, η οποία δεν αποτελείται μόνο από βιομηχανίες, αλλά, και από άλλους τομείς εργασίας, όπως είναι οι αγροί, τα υφαντουργικά εργαστήρια ή οι συντεχνίες.
Η οικονομία δηλαδή για να λειτουργήσει και να βασιστεί στην ισότητα (που είναι και το ζητούμενο της εποχής μας) απαιτεί συνεργασία όλων των επαγγελμάτων με βασικό κριτήριο την ανυπαρξία του ανταγωνισμού. Μια βιομηχανία ρούχων, για παράδειγμα, να μην καταπατά τα δικαιώματα ενός εργαστηρίου υφαντουργίας που υπάρχει σε ένα απομακρυσμένο χωριό, αλλά να προσπαθήσει να το στηρίξει με τέτοιον τρόπο που θα οδηγήσει την ολοκλήρωση της εργασίας ή αλλιώς την αποκέντρωση των βιομηχανιών.
Επειδή η αναρχική ιδεολογία αναπτύχθηκε και καταγράφηκε σε περιόδους οικονομικών δυσχερειών μας δημιουργεί την εντύπωση καθώς την μελετάμε ότι υπάρχει μεγάλη ανησυχία όσον αφορά κυρίως τα δικαιώματα των εργατών, οι οποίοι δουλεύουν σε ορυχεία και βιομηχανίες. Παρόλα αυτά όμως εκφράζει και την ανησυχία των ανθρώπων που μελετούν κοινωνιολογικές καταστάσεις: ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα σε όλους τους τομείς των επαγγελμάτων. Τόσο αυτά τα επαγγέλματα που αφορούν στους αγρότες που δουλεύουν στους αγρούς όσο και κάθε έναν άλλο άνθρωπο που δουλεύει είτε σε μια μικρή επιχείρηση (εργαστήριο) είτε σε μια μεγάλη επιχείρηση (εργοστάσιο).
Αυτό συμβαίνει επειδή η εργασία είναι ένα κοινωνικό αγαθό, το οποίο είναι μια δύσκολη κατάκτηση. Ειδικά για κάποιον άνθρωπο που θα ήθελε να παραμείνει σε ανθρώπινο επίπεδο με δικαιώματα.
Επιπροσθέτως ο τομέας της επιστήμης θα έπρεπε να ληφθεί υπόψιν, γιατί θα έπρεπε και η επιστήμη να αποφύγει την κατάσταση της διαίρεσης της εργασίας, επειδή κάθε ανακάλυψη προκύπτει μέσα από ειδικές και γενικές γνώσεις. Η νομοθεσία δηλαδή για τους επιστήμονες πρέπει να θέτει επί τάπητος την κατάκτηση των γνώσεων τους ως πρότυπο και να μην υποτιμάται ο κόπος τους ή μια αποτυχία τους . Ομοίως και οι εργάτες πρέπει να κατακτήσουν τόσο πνευματικές όσο και χειρωνακτικές γνώσεις για να επιτύχουν στην εργασία τους που είναι πολύτιμη σε όλους τους οικονομικούς τομείς.
Τέλος ο Αναρχισμός στις μέρες μας μπορεί να κυκλοφορεί ανάμεσα μας τυπωμένος σε βιβλία. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο αγώνας των Αναρχικών στο πέρασμα του χρόνου δεν είχε απτά αποτελέσματα για κάθε εργαζόμενο που πίστευε στα δικαιώματα του σήμερα, τα οποία θα οδηγήσουν στην κοινωνία του μέλλοντος.
Πηγή
Κροπότκιν, Πιοτρ. (2005). Αγροί, εργοστάσια, εργαστήρια. Θεσσαλονίκη: Νησίδες.
