Ταξίδια πληρωμένα προς ένα καλύτερο κόσμο και ένα καλύτερο αύριο, εμπόριο ελπίδας για μια καλύτερη ζωή…το κόστος; Τεράστιο για πολλές οικογένειες με ρίσκο ακόμα και την ίδια τους τη ζωή! Πόσοι και πόσοι μετανάστες περνάνε καθημερινά τα σύνορα της χώρας μας. Πόσοι και πόσοι μετανάστες ζουν με την ελπίδα στα μάτια τους να συναντήσουν έναν τόπο και μια καινούργια ζωή μακριά από τη φρίκη του πολέμου που ζει η χώρα τους, μακριά από τη χώρα που δεν μπόρεσε να τους κρατήσει κοντά της…
Ολόκληρες οικογένειες, λοιπόν, προσπαθούν με οποιοδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος να φύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται και να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους και τους ίδιους. Πληρώνουν αδρά, επομένως, τους κατάλληλους ανθρώπους για να μπορέσουν να επιβιβαστούν σε κάποιο, όχι και πολύ ασφαλές πάντα, πλοιάριο για να τους μεταφέρει στην πιο κοντινή στεριά αφήνοντας πίσω με ραγισμένη την καρδιά τους κοντινούς τους ανθρώπους, σπίτια, υπάρχοντα…Ταξιδεύουν δίχως να γνωρίζουν πού θα καταλήξουν, τι θα βρουν εκεί που τους πάνε, πού θα μείνουν και αν θα μπορέσουν να ξανασταθούν εκ νέου στα πόδια τους. Ταξίδι προς το άγνωστο, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο. Ανάμεικτα τα συναισθήματά τους: λύπη και στεναχώρια για τη χαμένη τους πατρίδα και τους ανθρώπους που αφήνουν αφού δε γνωρίζουν αν και πότε θα μπορέσουν να επιστρέψουν πίσω και υπό ποιες συνθήκες, άγχος και ανυπομονησία για τη νέα πραγματικότητα με την οποία θα έρθουν αντιμέτωποι και ίσως και μια μικρή δόση χαράς που κατάφεραν να ξεφύγουν από εκείνη την άγρια κόλαση.
Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που το όνειρο δεν καταφέρνει να γίνει πραγματικότητα! Πόσες φορές έχουμε ακούσει για φρεγάτες που βυθίζονται πριν καταφέρουν να βγουν στη στεριά και για αρκετούς μετανάστες που δεν καταφέρνουν να φτάσουν στη χώρα της ελπίδας! Ακόμα και αυτοί που στέκονται τυχεροί και επιβιώνουν από μια τέτοια συντριβή ζουν τον απόλυτο Γολγοθά! Έχουν χάσει τα πάντα, βρίσκονται να επιπλέουν μέσα στη θάλασσα μη μπορώντας να βοηθήσουν τον εαυτό τους με κάποιον τρόπο και ψάχνουν να βρουν ένα σημάδι νέας ελπίδας! Αξίζει άραγε κάποιος άνθρωπος τέτοια τύχη; Και σαν να μη φτάνουν και όλα αυτά, στη συνέχεια, πρέπει να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν και τη δυσαρέσκεια των ιθαγενών, την ανεργία, τη μη αποδοχή και την περιθωριοποίηση…Όλη η ζωή, λοιπόν, ένα διαρκές κυνήγι ελπίδας και ηρεμίας!
Οι μετανάστες, συνεπώς, είναι άνθρωποι! Άνθρωποι μιας άλλης χώρας, μιας χώρας ταλαιπωρημένης που δεν μπορούσε να κρατήσει στις φτερούγες της τα παιδιά της και τα άφησε να πετάξουν μακριά για να σωθούν. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, τουλάχιστον εμείς να τους υποδεχτούμε όπως τους αρμόζει!
