Τι θα μπορούσε άραγε να πρωτοπεί κανείς για την επιθεώρηση στο θέατρο; Μια μαγική εποχή που πέρασαν από το σανίδι της τόσοι λαμπροί άνθρωποι που μοιράστηκαν το ταλέντο τους με ‘κεινο το ενεργό κοινό και τώρα χάθηκαν στην άβυσσο των χρόνων.
Η επιθεώρηση ξεκινά να υφίσταται σαν είδος στις αρχές του 20ου αιώνα. Το «Λίγο απ’όλα» θεωρείται ίσως η πρώτη επιθεώρηση. Γενικά το είδος της επιθεώρησης χαρακτηρίζεται από έλλειψη κειμένου ενώ παράλληλα απευθήνεται στην επικαιρότητα.
Τα λαμπρά χρόνια της επιθεώρησης ήταν οι δεκαετία του 50’-60’ όποτε η επιθεώρηση κυριολεκτικά μεσουρανεί. Δαπανώνται πολλά χρήματα με αποτέλεσμα να δημιουργείται κάτι φαντασμαγορικό: πλούσια σκηνικά, χορευτικά και άλλα στοιχεία που καθήλωναν τους θεατές. Δυστυχώς όμως, η αίγλη της επιθεώρησης ήταν πράγμα εφήμερο αφού γρήγορα ορισμένα νούμερα χανανε γρήγορα την επικαιρότητα τους.
Όταν ένα νούμερο δεν ευχαριστούσε τους θεατές η παράσαση «μαξιλαρωνόταν», δηλαδή, όταν δεν έμενε ικανοποιημένο το κοινό έπαιρνε τα μαξιλάρια από τα καθίσματα και τα πετούσε στη σκηνή, στους ηθοποιούς. Τώρα λοιπόν αν ποτέ πέσει στα χέρια σας μια ξεθωριασμένη, κίτρνη από τη φθορα του χρόνου εφημερίδα που αναγράφει με κεφαλαία η τάδε παρασταση μαξιλαρώθηκε θα ξέρετε τι εννοεί!
~Οι δύσκολες εποχές της επιθεώρησης
Φυσικά η επιθεώρηση πέρα από τους καιρούς δόξας πέρασε πολύ δύσκολες εποχές. Στην περίοδο του εθνικού διχασμού επί παραδείγματι ο πολιτικός φανατισμός είχε μεγάλες επιπτώσεις στο είδος. Πολλά θέατρα καταστρέφονταν από την αντίθετη παράταξη ενώ παράλληλα οι ηθοποιοί δέχονταν 
κατά τη διάρκεια της παράστασης βάρβαρες επιθέσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο θίασος της Μαρίκας Κοτοπούλη που επειδή τρόπο τινά είχε ταυτιστεί με τους βασιλικούς υπέμενε τις καταστροφές των Βενιζελικών.
Βέβαια, με το πέρας του χρόνου και με τη τεταμένη στρατοπολιτική κατάσταση της χώρας, δημιουργήθηκαν νέα, μεγαλύτερα προβλήματα στην επιθεωρηση, συγκεκριμένα επί Μεταξά η λογοκρισία που επιβλήθηκε εξώθησε τα πράγματα στα άκρα. Απαγοεύτηκε να παίζουν στο θ έατρο άτομα που δεν είχαν άδεια άσκησης επαγγέλματος κάτι που έκανε πολλούς αυτοδίδακτους ηθοποιούς να στραφούν σε άλλα επαγγέλματα ή να βρούν μια θέση στα Βαριετέ που γινόντουσαν.
Ο πόλεμος βρήκε την επιθεώρηση πολύ απροετοίμαστη. Με τη κήρυξη του πολέμου τα θέατρα κλείνουν για μια εβδομάδα και όταν ξαναανοίγουν όλα είναι διαφορετικά. Ξεκίνησαν οι μεταστεγάσεις σε χώρους που διέθεταν υπόγεια συνάμα αλλάζουν οι ώρες των παραστάσεων. Το κλίμα είναι βαρύ και δεν σπανίζουν οι συλλήψεις μα και οι εκτελέσεις ηθοποιών. Κι όμως, συνήθως μέσα στις πλέον αντίξοες συνθήκες γεννιούνται νέα βλαστάρια που φέρνουν ελπίδα. Το 1942 εν μεσούσης κατοχής ανοίγει το Θέατρο Τέχνης!
Η τέχνη της επιθεώρησης πέρασε δύσκολες στιγμές μα αγαπήθηκε και δοξάστηκε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τα θέατρα γέμιζαν και κλείναν ακόμη και τους διαδρόμους με καρέκλες. Η επιθεώρηση, αυτό το αστέρι έσβησε σταδιακά από τα τέλη του 20ου αιώνα. Γενικώς, σαν είδος είχε τη φήμη του δεύτερου θεάματος κι όμως αυτό είναι μια λανθασμένη αντίληψη. Στις μέρες μας τα μεγάλα χρηματικά ποσά που χρειάζεται μια επιθεώρηση, η ζωντανή μουσική που έπαψε να υπάρχει σε συνδυασμό με την απαξίωση των ηθοποιών για το είδος και τις νέες τεχνολογίες έκαναν την επιθεώρηση να χαθεί από το χάρτη. Κι όμως, η δόξα που γνώρισε, οι άνθρωποι που καταξιώθηκαν μέσω αυτής και η βοήθεια που προσέφερε στο κοινό θα κάνουν το άστρο της να φέγγει για πάντα στο μυαλό κάθε ηθοποιού και οχι μόνο.
