Η Kim Hye-Jin συστήνεται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό με το μυθιστόρημά της “Η κόρη μου”, το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ίκαρος, σε μετάφραση Αμαλίας Τζιώτη.
Στο μυθιστόρημα της Kim Hye-Jin, αφηγήτρια είναι μια εξηντάχρονη γυναίκα. Τριάντα χρόνια πριν, έφερε στον κόσμο την κόρη της. Συνεχίζει να εργάζεται για να συμπληρώνει το εισόδημα από το ενοίκιο που εισπράττει. Η δουλειά της στον οίκο ευγηρίας είναι αρκετά κοπιαστική παρόλο που έχει την τύχη να φροντίζει μόνο μια ένοικο. Η υπερήλικη Τζεν υπήρξε δραστήρια ακτιβίστρια και η φήμη της εξασφαλίζει δωρεές για το ίδρυμα. Ως ανταπόδοση λαμβάνει ευνοϊκότερη μεταχείριση κατά την διαμονή της εκεί.
Η κόρη της δεν έχει σταθερή εργασία. Δουλεύει ως ωρομίσθια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο. Η κακή οικονομική της κατάσταση θα την οδηγήσει πίσω στην οικογενειακή εστία. Εκεί θα την ακολουθήσει η σύντροφός της.
Οι τρεις γυναίκες θα αναγκαστούν να συγκατοικήσουν και να συμβιώσουν. Δύο κόσμοι ασύμβατοι, με αντικρουόμενες αντιλήψεις και αγεφύρωτες διαφορές. Οι διαπληκτισμοί, οι εσωτερικοί μονόλογοι της μητέρας, η στάση του ζευγαριού αποτυπώνουν την ομοφοβία και τις υιικές σχέσεις όπως αυτές διαμορφώνονται υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες στη Νότιο Κορέα, δίνοντας παράλληλα μια ευρύτερη διάσταση.
“Προσπαθώ να σφίξω τους γομφίους μου όσο πιο δυνατά μπορώ, αλλά οι άκρες των ματιών μου κάνουν σπασμούς. Το κορίτσι σηκώνει το πεσμένο ποτήρι, το βάζει πάνω στο τραπέζι και λέει:
“Και αν η Γκριν δεν είναι δυστυχισμένη; Κάνει τη ζωή της, όπως όλοι!”.
“Κάνει τη ζωή της; Οι γονείς σου ξέρουν ότι ζεις έτσι; Πώς στο καλό θα μπορούσε ένας γονιός να δεχτεί μία τέτοια κατάσταση; Από πού κι ως πού νομίζεις ότι η ζωή ανήκει σε έναν μόνο άνθρωπο; Δεν υπάρχει τέτοια ζωή”.
Με γραφή σύγχρονη και δυτικό ύφος αφήγησης, η συγγραφέας επιλέγει, ως κεντρικό πυλώνα, ένα θέμα οικουμενικό: την αξιοπρέπεια. Μέσα από τον αφηγηματικό φακό προβάλλει τον τρόπο που διάγουμε το βίο μας όσο οι ίδιοι φροντίζουμε τον εαυτό μας και πως αυτό αλλάζει όταν πλέον δεν έχουμε την ευθύνη του εαυτού μας είτε λόγω γήρατος είτε λόγω οικονομικής ανεπάρκειας.
Ο χαρακτήρας της μητέρας είναι ο άνθρωπος που ζει με κατευθυντήριο γραμμή τη γνώμη του κοινωνικού περίγυρου. Δε μπορεί να σκεφτεί εκτός πλαισίου κοινωνικών επιταγών και στερεοτύπων. Ως δεσμό οικογένειας αντιλαμβάνεται μόνο τη συγγένεια. Ως μορφή οικογένειας τον συνδυασμό Πατέρας-Μητέρα-Παιδί. Αδυνατεί να κατανοήσει την ομοφυλοφιλική σχέση, θεωρώντας ότι ηδονή και ερωτική ικανοποίηση μπορεί να υπάρξει μόνο μεταξύ ετερόφυλων ζευγαριών.
Μπρος στις τραγωδίες της ζωής είχε πάντα το ρόλο του αμέτοχου μέλους, λειτουργώντας εγωκεντρικά. Η ζωή της Τζεν και της κόρης της φαντάζουν παράλογες στην περιορισμένη οπτική της. Η ενασχόληση τους, οι αγώνες τους να υπερασπιστούν αδύναμα μέλη της κοινωνίας και να αντιταχθούν σε κάθε μορφή αδικίας, αδιαφορώντας για το προσωπικό κόστος, είναι για αυτήν ανάρμοστη συμπεριφορά.
Η ανατροπή στις ισορροπίες τόσο στο οικογενειακό περιβάλλον, όσο και στο εργασιακό θα την φέρουν αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό.
“Όχι. Ίσως είμαι ένα φοβισμένο άτομο. Ένα άτομο που δεν θέλει να ακούει τίποτα. Κάποιος που δεν θέλει να μπλέκει. Κάποιος που δεν θέλει να πέφτει στα βαθιά. Ένας άνθρωπος που δεν θέλει να λερώνει τα ρούχα που φοράει, το σώμα του. Ένας άνθρωπος που είναι διακριτικός. Που μιλάει καλοπροαίρετα, κάνει ευχάριστες γκριμάτσες και σιγά-σιγά οπισθοχωρεί χωρίς κάνεις να το καταλάβει. Θέλω ακόμα να είμαι ένας καλός άνθρωπος; Τώρα όμως πόσο καλός άνθρωπος μπορώ να γίνω για την κόρη μου;”
Η Kim Hye-Jin (Κιμ Χιε-Τζιν) γεννήθηκε στην πόλη Ντέγκου της Νότιας Κορέας το 1983. Το 2012 έκανε το ντεμπούτο της με το διήγημα Chicken Run, το οποίο κέρδισε τον ετήσιο διαγωνισμό λογοτεχνίας για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς της εφημερίδας Ντονγκ-Α. Το 2013 κέρδισε το Λογοτεχνικό Βραβείο της εφημερίδας ΤζούνγκΑνγκ για το μυθιστόρημά της Joongang Station. Η Κόρη μου (Ίκαρος, 2023) κυκλοφόρησε το 2017 στη Νότια Κορέα, έγινε bestseller και μέχρι στιγμής έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από δεκατέσσερις γλώσσες. Το βιβλίο τιμήθηκε το 2018 με το Λογοτεχνικό Βραβείο εις μνήμην του ποιητή Σιν Ντονγκ-Γιοπ. Το 2020 η συγγραφέας κέρδισε το Λογοτεχνικό Βραβείο ΝτέΣαν για το μυθιστόρημά της Worker No.9 και το 2021 το Βραβείο Νέου Λογοτέχνη. Η Kim Hye-Jin κατοικεί στη Σεούλ της Νότιας Κορέας.
Οπισθόφυλλο
Η αφηγήτρια της ιστορίας, μια χήρα που εργάζεται σε έναν οίκο ευγηρίας στη Νότια Κορέα, αναγκάζεται να μοιραστεί το μικρό της σπίτι με την τριαντάχρονη κόρη της και την κοπέλα της, τη σχέση των οποίων δεν αποδέχεται.
Η μητέρα, ανέτοιμη να τις δεχτεί, βρίσκεται μετέωρη ανάμεσα στο πρότυπο της παραδοσιακής οικογένειας -στην οποία αφιέρωσε ολόκληρη την ύπαρξή της- και στα ιδανικά για τα οποία αγωνίζεται η κόρη της. Σύντομα, τα σχόλια και οι προκαταλήψεις της μητέρας φέρνουν στο φως παλιές και νέες συγκρούσεις ανάμεσα στις τρεις γυναίκες, κάνοντας τη συνύπαρξή τους όλο και πιο δύσκολη.
Μια κατάσταση που επιδεινώνεται παράλληλα με την επισφαλή εργασιακή κατάσταση της αφηγήτριας, η οποία αρχίζει να αμφισβητεί την απάνθρωπη μεταχείριση που λαμβάνουν οι ηλικιωμένες γυναίκες στο γηροκομείο όπου εργάζεται.
Η Kim Hye-Jin γράφει ένα διαπεραστικά συγκινητικό μυθιστόρημα για την ένταση που δημιουργείται όταν οι συγγενείς αναγκάζονται να συγκατοικήσουν. Μέσα από τα μάτια μιας μητέρας που προσπαθεί να κατανοήσει αυτό που βιώνει, διερευνά τη σχέση μεταξύ γονέων, την ομοφοβία, την αποξένωση, τη μοναξιά αλλά και την έννοια της φροντίδας· συγχρόνως προσφέρει ως αντίδοτο στον αναγνώστη τη δύναμη της αγάπης σε όλες τις μορφές και αποχρώσεις της.
