Στη λογοτεχνία, τόσο στις μέρες μας όσο και παλιότερα ο έρωτας ήταν πάντα ένα από τα θέματα με τα οποία ασχολούνται περισσότερο οι συγγραφείς. Για τον έρωτα έχουν αφιερωθεί πάρα πολλές σελίδες σε μυθιστορήματα, νουβέλες, ποιήματα, θεατρικά έργα, σενάρια ακόμα και στα παραμύθια. Συχνά το ζήτημα αυτό αντιμετωπίζεται με μονοδιάστατο τρόπο, κάτι το οποίο φυσικά δεν είναι κατακριτέο, καθώς καμία λογοτεχνική έμπνευση δεν είναι σωστό να κατακρίνεται. Ωστόσο όμως είναι καλό να αναφερθούμε και σε μία διαφορετική προσέγγιση του ζητήματος. Σε κάθε είδος γραφής από αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω κυριαρχεί συγκεκριμένη εκφορά αυτού του θέματος. Για παράδειγμα, στα μυθιστορήματα βλέπουμε τα όνειρα μίας γυναίκας συνήθως για το γάμο της, για το κατάλληλο αντρικό πρότυπο, γοητευτικούς νέους, πλούσιους, και την περιγραφή του πάθους που συνδέει τους δύο ήρωες. Στο παραμύθι υπάρχει πάντα η νέα και όμορφη κοπέλα που είναι εγκλωβισμένη σε ένα σωρό δυσκολίες, στη φτώχεια, τον κίνδυνο, την οικογενειακή καταπίεση και κάποιες φορές και τον θάνατο. Από όλα αυτά την γλιτώνει, ο θαρραλέος και όμορφος νέος, που πολλές φορές είναι και πρίγκιπας, και την οδηγεί στο γάμο και στο όμορφο παλάτι του. Διηγήσεις σπουδαίων παραμυθογράφων που ανέθρεψαν πολλές γενιές με αυτά, ωστόσο όμως και αυτοί περιόρισαν την αντίληψη του έρωτα στο γάμο και το ευτυχισμένο τέλος. Άλλα μοτίβα που κυριαρχούν είναι τα ερωτικά τρίγωνα, οι έρωτες από το παρελθόν, οι απιστίες και οι χωρισμοί. Συχνά αποφεύγουμε την καταγραφή των συναισθημάτων , των ρεαλιστικών καταστάσεων και των διάφορων συγκινήσεων που έπονται μίας ερωτικής ιστορίας, συνήθως επειδή θεωρούμε ότι δεν κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ωστόσο κι αυτή η προσέγγιση μπορεί να ξεκλειδώσει αλλά συρτάρια στη σκέψη και τα συναισθήματα μας.
Ένα τέτοιο βιβλίο είναι το Παραμύθι για μεγάλους της Μαίρης Σάμου,(εκδ. I Write,2019). Το βιβλίο αυτό χρησιμοποιώντας τις εικόνες και τα χρώματα του παραμυθιού, περιγράφει τον έρωτα με έναν τρόπο ρεαλιστικό , συναισθηματικό και ανθρώπινο. Πιο συγκεκριμένα, το βιβλίο περιγράφει τον έρωτα ενός καπετάνιου με μία γοργόνα. Πρόκειται βέβαια για συμβολικές εικόνες προκείμενου να αποφευχθούν πεζές περιγραφές και η πιστή αναμόχλευση των γεγονότων. Όλη η ιστορία γίνεται μέσω της παραμυθένιας αφήγησης και στολίζεται με το γαλάζιο χρώμα της θάλασσας. Ο καπετάνιος στο πρόσωπο της γοργόνας βρίσκει την εκπλήρωση της επιθυμίας του να αγαπήσει ξανά και η γοργόνα βρήκε στο δικό του πρόσωπο όλα όσα την γοήτευαν. Μέσα στο βιβλίο περιγράφεται η πραγματική μορφή του έρωτα, τα συναισθήματα που νιώθει κάποιος, τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν, οι οποίες είναι πιο απλές από αυτές που προκύπτουν για να κρατάνε ζωντανή την αγωνία του κοινού αλλά και πιο πραγματικές.
Η ιστορία αυτή είναι απλή αλλά και με βάθος, ρομαντική αλλά και γήινη, παραμυθένια αλλά και ανθρώπινη. Ο ίδιος ο τίτλος του έργου δίνει πολλές απαντήσεις. Η συγγραφέας αναφέρει ότι τα παραμύθια είναι βγαλμένα από την ζωή και η ίδια η ζωή είναι ένα παραμύθι. Ο καθένας διαβάζοντας αυτό το έργο μπορεί να κάνει το ταξίδι του στο δικό του παραμύθι. Να συνδεθεί με τα δικά του συναισθήματα και να βρει το χρώμα που ταιριάζει στο δικό του έρωτα. Όπως βλέπουμε σε αυτό το έργο, ο έρωτας δεν έχει μόνο το ροζ χρώμα των νεανικών ονείρων, αλλά μπορεί να έχει και το γαλάζιο της θάλασσας, την ορμή και τη γαλήνη, το ταξίδι και τη νοσταλγία. Το βιβλίο της Μ. Σάμου είναι η απόδειξη ότι η λογοτεχνία είναι ο καλύτερος καμβάς της ίδιας της ζωής.
