Η Μίτση Κωνσταντάρα ήταν μια από τις πιο γνωστές και αγαπητές ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου. Οι ταινίες στις οποίες συμμετείχε παίζονται ως και σήμερα, παραμένοντας δημοφιλής όλα τα χρόνια, από την εμφάνιση της τηλεόρασης στα ελληνικά σπίτια. Στις περισσότερες ταινίες της έπαιξε πλάι στον πολυαγαπημένο της αδερφό Λάμπρο Κωνσταντάρα, και μαζί αποτέλεσαν ένα εκπληκτικό δίδυμο, προσφέροντας άφθονο γέλιο αλλά και συγκίνηση. Η συνεργασία με τον αδερφό της την έκανε γνωστή στο πανελλήνιο, όταν ήδη είχε περάσει τα σαράντα της χρόνια, ωστόσο η Μίτση Κωνσταντάρα είχε χτίσει μια ολόκληρη καριέρα πριν από αυτό. Υπήρξε μια πανέμορφη, μορφωμένη και έξυπνη κοπέλα που, από μικρή κιόλας ηλικία, ήξερε τι θέλει να κάνει στην ζωή της και το κατάφερε. Όλη της η ζωή ήταν μια αφοσίωση. Αφοσιώθηκε ολότελα στο θέατρο αλλά και στην οικογένειά της, ως το τέλος. Η αφοσίωση ήταν ο σπουδαιότερος «ρόλος» της.
Η μικρότερη αδελφή
Η Μίτση Κωνσταντάρα γεννήθηκε το 1919 στο Κολωνάκι, στην Αθήνα και ήταν το τρίτο παιδί της οικογένειας Κωνσταντάρα με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Λίγες μέρες μετά από την γέννησή της, ο πατέρας της, Δημήτρης, έφυγε αιφνίδια από την ζωή και το νεογέννητο κορίτσι έλαβε το όνομά του, βαπτιζόμενη Δήμητρα. Η Δήμητρα, που όλοι στο σπίτι χαϊδευτικά αποκαλούσαν «Μίτσα», ακόμα και όταν ήταν πια ενήλικη, μεγάλωσε σε μία ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας της διατηρούσε κοσμηματοπωλείο και είχε φροντίσει να δημιουργήσει, ήδη, μια αξιόλογη περιουσία. Έτσι, εκτός από τον πατέρα, στην οικογένεια δεν έλειπε τίποτε. Όλοι είχαν αδυναμία στο μικρό κορίτσι και δεν της χαλούσαν χατίρι. Ο αδερφός της, Λάμπρος, απ’ όταν γεννήθηκε η Μίτση έγινε, κατά κάποιον τρόπο, ο προστάτης της και αναπτύχθηκε μεταξύ τους, από πολύ νωρίς, ένας ισχυρός δεσμός. Η Μίτση του είχε ιδιαίτερη αδυναμία, αλλά δεν αγαπούσε λιγότερο και την αδελφή της, Σάσα.
Η Μίτση Κωνσταντάρα φοίτησε σε ιδιωτικά κολέγια και δεν έλειψαν και τα ιδιαίτερα μαθήματα κατ’ οίκον. Σε μια δύσκολη εποχή για την Ελλάδα, είχε ήδη πολλά εφόδια, και πέραν από τη μόρφωση και την ευφυΐα της, ήταν επιπλέον μια πανέμορφη δεσποινίδα.
Παρά της βλέψεις της οικογένειας να ακολουθήσει ένα «καθώς πρέπει» και ταιριαστό στα προσόντα της επάγγελμα, ή να ασχοληθεί με το κοσμηματοπωλείο, η ίδια θέλησε να γίνει ηθοποιός. Ίσως σε αυτή της την απόφαση να ζύγισε ιδιαίτερα και το γεγονός ότι ο αδερφός της είχε προηγηθεί στην επιθυμία να γίνει ηθοποιός, βρισκόμενος ήδη στο Παρίσι. Οι αντιρρήσεις της οικογένειας της και οι απειλές δεν την πτόησαν, κι έτσι, έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα το 1945.
Από το Εθνικό Θέατρο στα Μπουλούκια
Αμέσως μετά την αποφοίτησή της, η Μίτση Κωνσταντάρα συμμετείχε στην παράσταση της Πρώτης Κρατικής Σκηνής, στο έργο «Αρλεζιάννα», λαμβάνοντας ήδη εκπληκτικές κριτικές ως ενζενί, αφού εκτός από το ταλέντο της εντυπωσίασε και με την ομορφιά της. Θέλοντας να καταφέρει να υλοποιήσει το όνειρό της, με το σπαθί της, ως ηθοποιός, ακολούθησε τον δρόμο που όφειλε ο κάθε ηθοποιός της εποχής της, που δεν ήταν άλλος από τα ξακουστά Μπουλούκια. Αυτή η επιλογή δυσαρέστησε την οικογένεια της και η ίδια θεωρήθηκε το «μαύρο πρόβατο». Οι δικοί της γνώριζαν, προς απογοήτευσή τους, πως η Μίτση θα τα κατάφερνε και πως ο αδερφός της Λάμπρος, που παράλληλα έχτιζε κιόλας μια αξιόλογη καριέρα, θα την βοηθούσε.
Ωστόσο, η Μίτση, στα επόμενα χρόνια υπηρέτησε το θέατρο με επιτυχία, μέσα από αυτούς τους μικρούς θιάσους που έφταναν σε κάθε γωνιά της επαρχίας, και αν και οι άντρες την φλέρταραν συνεχώς, ο έρωτάς της για το θέατρο αποδείχθηκε πολύ ισχυρότερος και συνέχισε να εργάζεται στα μπουλούκια, όπου χρειαζόταν, χωρίς να λογαριάζει θυσίες και δυσκολίες και επιμένοντας να επιτύχει με την αξία της. Το 1948 συμμετείχε στο θίασο Δημητρίου – Σκορδούλη – Κάσση, περιοδεύοντας για περίπου έναν χρόνο στην Κωνσταντινούπολη.
Μετά το πέρας της περιοδείας, ο αδερφός της Λάμπρος, για οικογενειακούς λόγους αλλά και δικούς του προσωπικούς λόγους, της ζήτησε να αφήσει το θέατρο και να αφοσιωθεί στο σπίτι τους. Στον αδερφό της δεν έφερε αντίρρηση και χωρίς καν να το σκεφτεί, δέχθηκε παρά την αγάπη για την τέχνη της. Έτσι η Μίτση Κωνσταντάρα, αποσύρθηκε από το θέατρο για μια δεκαετία, περίπου.
Η Μίτση Κωνσταντάρα ξανά στην σκηνή
Το 1961, η Μίτση Κωνσταντάρα θα άλλαζε την ζωή της, για άλλη μια φορά. Είχε ήδη παντρευτεί και πλέον ζούσε στο δικό της σπίτι με τον σύζυγό της. Η απόφαση για να επιστρέψει στο θέατρο δεν άργησε να έρθει, αφού τα όνειρα και όσα αγαπάμε δεν σβήνουν. Σύντομα βρέθηκε στο θεατρικό σανίδι ξανά, παίζοντας αρχικά στον θίασο των Μαρίας Αλκαίου – Βασίλη Διαμαντόπουλου και κατόπιν και σε άλλους θιάσους.
Το 1964 ήταν μια ευτυχισμένη, όπως φαίνεται, χρονιά για την Μίτση Κωνσταντάρα, αφού ξεκίνησε να παίζει μαζί με τον αδερφό της στο θέατρο και το σινεμά κι έτσι έγινε γνωστή στο πανελλήνιο, στα σαράντα δύο της χρόνια. Τα δυο αδέρφια αμέσως έγιναν αγαπητά στον κόσμο και η μεταξύ τους χημεία έδωσε μοναδικά αποτελέσματα γέλιου μέσα από εξαιρετικές κωμωδίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το θεατρικό έργο των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου «Μια Κυρία Ατυχήσασα» που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, το 1967, με τον τίτλο «Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι», μια ταινία που όλοι γνωρίζουμε και μας προκαλεί γέλιο και χαρά όσες φορές κι αν την δούμε.
Ο Λάμπρος και η Μίτση Κωνσταντάρα συνεργάστηκαν σε πολλές ταινίες μαζί με την ίδια μεγάλη επιτυχία, όπως οι: «Καπετάν Φάντης Μπαστούνης», «Υπάρχει και φιλότιμο», «Τι 30, τι 40, τι 50», «Κάτι κουρασμένα παλικάρια», «Πατέρα κάτσε φρόνιμα», «Ο άνθρωπος που γύρισε από την ζέστη» και πολλές άλλες.
Αν και ο αδερφός της ήταν μεγαλύτερος στην ηλικία από τη Μίτση, κατά οκτώ και πλέον χρόνια, η ίδια με το ταλέντο της κατάφερνε να υποδύεται την μεγαλύτερή του στους ρόλους της, που αν και δεύτεροι και όχι πρωταγωνιστικοί, αποδόθηκαν εξαιρετικά από την ίδια και άφησαν εποχή. Έτσι η Μίτση Κωνσταντάρα υποδυόταν συχνά ρόλους όπως την γεροντοκόρη αδελφή, την πεθερά ή την οικιακή βοηθό που προσπαθούσε να συνετίσει τα πρόσωπα που υποδυόταν ο πρωταγωνιστής αδελφός της για την ανευθυνότητα και επιπόλαιά τους ή να συμβουλεύσει και να βάλει τα πράγματα σε τάξη.
Η επιστροφή στο Εθνικό Θέατρο και οι τηλεοπτικοί ρόλοι
Την δεκαετία του 1970 η Μίτση Κωνσταντάρα επέστρεψε στο «πατρικό» της θεατρικό σπίτι, το Εθνικό Θέατρο, παίζοντας ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου και σε αριστοφανικές κωμωδίες σε πλήθος παραστάσεων όπως οι: «Αλκιβιάδης», «Οθέλλος», «Η δικαίωση» και «Ο γλάρος», μεταξύ άλλων.
Συνεχίζοντας αυτόνομα την καριέρα της, μακριά από την «σκιά» του αδελφού της, συνέχισε στο πέρας των ετών, με συμμετοχές της σε τηλεοπτικά σήριαλ, τις δεκαετίες 1970 – 1980. Μερικά από τα πιο γνωστά είναι τα: «Ψιλικατζίδικο ο κόσμος», «Λούνα παρκ», «Αξιωματικός υπηρεσίας», «Εκείνες κι εγώ», «Η κραυγή των λύκων», «Μεθοριακός σταθμός», «Παλιατζής», «Αυλές και ρετιρέ» και άλλα.
Μια ευτυχισμένη ζωή – ένα δυστυχισμένο τέλος
Η Μίτση Κωνσταντάρα υπήρξε άνθρωπος της αγάπης και της αξιοπρέπειας. Αν και υποδύθηκε δεύτερους ρόλους, η ίδια εργαζόταν σκληρά και έβλεπε τον κάθε ρόλο ως πρωταγωνιστικό. Ήταν πάντα διαβασμένη και ήξερε, εκτός από τον ρόλο της, όλο το σενάριο, απέξω. Ήταν μια ήρεμη δύναμη και είχε ταλέντο να προσαρμόζεται, όχι μόνο στις συνθήκες της δουλειά της, αλλά και της ζωής γενικότερα, όταν έκρινε ότι απαιτείται. Οι συνάδελφοί της είχαν, πάντα, μόνο καλά λόγια να πουν για εκείνη και την εκτιμούσαν πολύ.
Στην προσωπική της ζωή αφοσιωνόταν με όλο της το είναι στους δικούς της ανθρώπους, κρατώντας τον γάμο της και την ιδιωτική της ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Αν και δεν απέκτησε δικά της παιδιά από τον μοναδικό της γάμο, βρήκε τον τρόπο να προσφέρει την περίσσεια αγάπη της στα ανίψια της, στα οποία είχε μεγάλη αδυναμία. Ήταν εξαιρετικά δοτική και καλοσυνάτη με όσους αγαπούσε και όλοι την θυμούνται για το κέφι και το χαμόγελό της. Στον ελεύθερό της χρόνο της άρεσε πολύ να πλέκει και να φροντίζει τις τέσσερεις γάτες της. Γενικά ήταν ευτυχισμένη ζώντας απλά, παρά την δημοσιότητά της και την οικονομική της άνεση.
Μοναδικό μεγάλο πλήγμα στην ζωή της, απ’ όσο είναι γνωστό, τουλάχιστον, ήταν ο χαμός του αδελφού της, Λάμπρου, το 1985. Όταν εκείνος πέθανε, ταλαιπωρημένος για δύο χρόνια από τα προβλήματα που του είχε αφήσει το διπλό εγκεφαλικό που είχε υποστεί, η Μίτση δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την απώλεια και έπεσε σε κατάθλιψη. Για έξι μήνες μαράζωνε μιλώντας με την φωτογραφία του αδελφού της, που λάτρεψε σε όλη της τη ζωή. Έξι μήνες μετά τον θάνατο του Λάμπρου Κωνσταντάρα, δεν άντεξε και έσβησε και η ίδια, στις 22 Δεκεμβρίου 1985, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να παρακολουθήσετε την ξεκαρδιστική σκηνή από την ταινία «Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι», όπου η Μίτση Κωνσταντάρα υποδύεται την νεοφερμένη οικιακή βοηθό στο σπίτι του κυρίου Πετρόχειλου, τον οποίο υποδύεται ο αδελφός της, Λάμπρος Κωνσταντάρας. Η σκηνή αυτή έμεινε στην ιστορία για τις απανωτές ατάκες αλλά, επιπλέον, είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της επιτυχίας που είχε το δίδυμο των αδελφών Κωνσταντάρα.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο:
Μήτση Κωνσταντάρα – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διεύθυνση: el.wikipedia.org – Τελευταία πρόσβαση: 21/12/2021
Μήτση Κωνσταντάρα-Θανάσης Ξάνθος – 22/01/2018 : Η ιστορία της αγαπημένης ηθοποιού και αδελφής του Λάμπρου Κωνσταντάρα – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διεύθυνση: koitamagazine.gr – Τελευταία πρόσβαση: 21/12/2021
Μήτση Κωνσταντάρα- Πάνος Τουρλής – 26 Φεβρουαρίου 2020 – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διεύθυνση: www.koukidaki.gr – Τελευταία πρόσβαση: 21/12/2021
“Σαν σήμερα έφυγε η Μήτση μας”: Το συγκινητικό αφιέρωμα του Λάμπρου Κωνσταντάρα στην αδερφή του διάσημου παππού του & αγαπημένη ηθοποιό – 22 Δεκεμβρίου 2019 – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διεύθυνση: www.eirinika.gr – Τελευταία πρόσβαση: 21/12/2021
Μήτση Κωνσταντάρα – Ψηφιοποιημένο αρχείο Εθνικού Θεάτρου – Ανακτήθηκε από την ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.nt-archive.gr – Τελευταία πρόσβαση: 21/12/2021
