Τα θεατρικά μπουλούκια ήταν το θέατρο μιας άλλης εποχής για την Ελλάδα. Για πολλούς ήταν ένα πολύ φθηνό είδος ψυχαγωγίας και τα θεωρούσαν πολύ χαμηλού επιπέδου. Τα θεατρικά μπουλούκια αποτέλεσαν μία ξεχωριστή νότα για την ψυχαγωγία στην Ελληνική επαρχία καθώς χαρακτηρίστηκαν ως το θέατρο των φτωχών. Επομένως, αυτός είναι και ο λόγος που τα μπουλούκια ήταν ένα κομμάτι της σύγχρονης θεατρικής ιστορίας.
Η ιστορία των μπουλουκιών
Τα μπουλούκια ήταν θεατρικές ομάδες οι οποίες ταξίδευαν από το ένα μέρος της Ελλάδας στο άλλο και παρουσίαζαν τις παραστάσεις τους. Τα θεατρικά μπουλούκια ξεκίνησαν στην Ελλάδα από τα αρχαία χρόνια. Ο Θέσπις ήταν ο πρώτος που δημιούργησε ένα είδος περιφέρομενου θιάσου με το γνωστό «Άρμα Θέσπιδος». Το «Άρμα Θέσπιδος» ουσιαστικά ήταν ένα κάρο πάνω στο οποίο μεταφέρονταν οι ηθοποιοί και μετέτρεπαν το κάρο σε θεατρική σκηνή. Τα μπουλούκια γνώρισαν μεγάλη επιτυχία από τον 19ο αιώνα μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Εκείνες οι εποχές ήταν πολύ δύσκολες για την χώρα. Μεγάλες πολιτικές και οικονομικές αλλαγές ταλάνιζαν την Ελλάδα και οι κάτοικοι της επαρχίας έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να ξεφύγουν από την καθημερινότητά τους.
Τα μπουλούκια ήταν συνήθως θεατρικές οικογένειες αλλά συμμετείχαν σε αυτά και άλλοι ηθοποιοί που δεν ήταν μέλη της οικογένειας. Μεγάλα ονόματα του θεάτρου και του κινηματογράφου είχαν ξεκινήσει από τα μπουλούκια. Ηθοποιοί όπως η Σπεράντζα Βρανά, ο Αιμίλιος Βεάκης και ο Μίμης Φωτόπουλος ξεκίνησαν με αυτόν τον τρόπο. Επίσης, υπήρξαν ηθοποιοί οι οποίοι κατάγονταν από θεατρικές οικογένειες μπουλουκιών, όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη, η Ελένη Ζαφειρίου καθώς και ο Στέφανος Στρατηγός. Οι μπουλουξήδες, όπως τους ονόμαζαν, ταξίδευαν είτε με τα πόδια ή με ζώα είτε με το τρένο. Τα εισοδήματά τους ήταν πενιχρά και τις περισσότερες φορές αν οι κάτοικοι του χωριού ήταν φτωχοί τους πρόσφεραν ψωμί, κρέας κ.λ.π.
Οι παραστάσεις των μπουλουκιών
Οι παραστάσεις συνήθως δίνονταν είτε σε ανοιχτούς χώρους, όπως οι πλατείες, είτε σε κλειστούς χώρους, όπως τα καφενεία. Τα σκηνικά και τα κοστούμια των ηθοποιών ήταν αυτοσχέδια. Ειδικά τα ρούχα ήταν ραμμένα από τους ίδιους τους ηθοποιούς καθώς δεν είχαν τα χρήματα ώστε να μπορούν να αγοράσουν έτοιμα.
Τα έργα που παίζονταν συνήθως ήταν επιλεγμένα από τον αρχηγό της ομάδας. Κάποιες φορές έπαιζαν κωμωδία και κάποιες άλλες δράμα. Έργα όπως «Η ωραία του Πέραν», «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας» και «Η Γκόλφω» συνήθως είχαν την τιμητική τους στο ρεπερτόριο των μπουλουκιών. Τα έργα εναλλάσσονταν ανάλογα με τις περιστάσεις.
Τα θεατρικά μπουλούκια άρχισαν να διαλύονται στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Εκείνη την εποχή άρχισε να ανεβαίνει ο κινηματογράφος στην Ελλάδα ενώ στο τέλος της ίδιας δεκαετίας έκανε την εμφάνιση της η τηλεόραση. Ο κόσμος προτιμούσε ένα διαφορετικό και πιο μοντέρνο τρόπο ψυχαγωγίας. Την θέση των μπουλουκιών πήραν σιγά-σιγά τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Με αυτόν τον τρόπο η κάθε πόλη είχε το δικό της θέατρο. Παρ’ όλα αυτά τα θεατρικά μπουλούκια δεν παύουν να κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην ιστορία του Ελληνικού θεάτρου και να μνημονεύονται ακόμα και σήμερα.
Πληροφορίες – Πηγές από:
- Θέατρο Αλώνι
- Άντα Κούγια, “Θεατρικά Μπουλούκια: Μια γνήσια μορφή θεάτρου”. Δημοσιεύθηκε στο ipolizei.gr στις 29/08/2019. Ανακτήθηκε στις 31/3/2020.
- el.wikipedia.org
