Ο Ιωσήφ Βοναπάρτης γεννημένος στις 7 Ιανουαρίου του 1768, στο Κόρτε της Κορσικής, ήταν υιός του Κάρολου Βοναπάρτη και της Λετίτσιας Ραμολίνο. Ο Ιωσήφ ήταν ένα από τα συνολικά οκτώ παιδιά της οικογένειας Βοναπάρτη. Τα αδέλφια του ήταν ο Ναπολέων Α’ της Γαλλίας, η Ελίζα Βοναπάρτη, η Καρολίνα Βοναπάρτη, η Παυλίνα Βοναπάρτη-Μποργκέζε , η Ζερόμ Βοναπάρτη, ο Λουκιανός Βοναπάρτης, ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης και η Μαρία Άννα Βοναπάρτη.
Λίγα λόγια για τη ζωή του
Ο Ιωσήφ Βοναπάρτης, ασπαζόμενος τον Γαλλικό δημοκρατικό σκοπό, όπως και τα αδέρφια του, μετά την νίκη του Πασκάλ Παολί αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κορσική και να καταφύγει στη Γαλλία. Το 1796, συνόδευσε τον Ναπολέοντα στο αρχικό μέρος της ιταλικής εκστρατείας του, ενώ συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις με τη Σαρδηνία, οι οποίες οδήγησαν στην ανακωχή της Cherasco. Στη συνέχεια, έλαβε μέρος στη γαλλική αποστολή για την ανάκαμψη της Κορσικής και βοήθησε στην αναδιοργάνωση του νησιού. Διορίστηκε από τον υπουργό ως διευθυντής στο δικαστήριο της Πάρμα το 1797, και μέπειτα στη Ρώμη. Στα τέλη του 1797, επέστρεψε στο Παρίσι και έγινε ένα από τα μέλη της Κορσικής στο Συμβούλιο των Πεντακοσίων .
Το 1794, παντρεύτηκε με την Μαρία-Ζουλί Κλαρί. Το ζευγάρι απέκτησε δυο κόρες, την Ζηναίδα-Λετίσια-Ιουλία και την Καρλόττα. Όπως φαίνεται, είχε και παιδιά εκτός γάμου, αφού με την Μαρία Ιουλία, κόμισσα του Άτρι, απέκτησε τον Ιούλιο και την Τερέζα. Επιπλέον, με την Αννέτ Σαβάζ απέκτησε την Αικατερίνη- Καρλόττα, ενώ με την Έμιλι Χέμαρτ απέκτησαν ένα γιο, τον Ιωσήφ – Φραγκίσκο του Λακόστ.
Για ένα μεγάλο διάστημα έζησε στη Νέα Υόρκη, στη Φιλαδέλφεια και στο Μπόρντενταουν του Νιού Τζέρσεϊ.
Η ρήξη με τον Ναπολέων
Όταν ο μικρότερος αδερφός του, ο Ναπολέων Βοναπάρτης έγινε αυτοκράτορας το 1804, ο Ιωσήφ ξεκίνησε να δείχνει την δυσαρέσκεια και την ζήλια του, καθώς πίστευε πως εκείνος θα έπρεπε να ήταν στη θέση του. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν όταν ο Ναπολέων έχρισε διάδοχο του θρόνου του τον ανιψιό του, καθώς ο ίδιος δεν είχε απογόνους.
Έξαλλος ο Ιωσήφ, πυροβόλησε ένα πορτραίτο του αδερφού του θεωρώντας πως για να μην του εμπιστεύεται τον θρόνο είναι παράφρων ή σκευωρός. Λίγο πριν την στέψη του Ναπολέοντα, τα δύο αδέλφια ήρθαν σε ρήξη ξανά. Ο Ιωσήφ απαιτούσε ό,τι θεωρούσε πως του αξίζει ως το μεγαλύτερο μέλος της οικογένειας, κάνοντας τον Ναπολέοντα πυρ και μανία με το θράσος του.
Η έντονη διαφωνία τους, σχετικά με την διαδοχή του θρόνου, συνεχίστηκε όσο έφτανε η μέρα της στέψης, με τον Ιωσήφ να απειλεί να χαλάσει όλη την τελετή. Ο Ναπολέων του ξεκαθάρισε πως, αν δεν παρευρεθεί στη στέψη, θα γίνει εχθρός του και θα τα χάσει όλα. Αυτό έκανε τον Ιωσήφ να υποχωρήσει και να παρευρεθεί. Τελικά ηρέμησε ελάχιστα, όταν του έδωσε το θρόνο της Νάπολης.
Η μάχη της Βιττόριας
Το 1806, ο Ιωσήφ Βοναπάρτης γίνεται στρατιωτικός διοικητής της Νάπολης και εν συνέχεια βασιλιάς της. Στις 6 Ιουνίου του 1808, ανακηρύσσεται βασιλιάς της Ισπανίας. Κατά την βασιλεία του στην Ισπανία, η Βενεζουέλα κατάφερε να κερδίσει την ανεξαρτησία της και να γίνει η πρώτη χώρα της Λατινικής Αμερικής που πέτυχε κάτι τέτοιο. Μετά την ήττα της μάχης της Βιττόριας, εγκατέλειψε την Ισπανία και το 1813 έληξε και τυπικά η βασιλεία του.
Η Μάχη της Βιτόρια χαρακτηρίστηκε από τους Ισπανούς ως «η πιο αποφασιστική μάχη του Πολέμου της Ανεξαρτησίας», όπου εν τέλει ανάγκασε τον Ναπολέοντα να εγκαταλείψει την Ιβηρική Χερσόνησο. Αντιμέτωποι ήταν ο Ιωσήφ Βοναπάρτης με το μέρος των Γάλλων και ο Άρθουρ Γουέσλι, που οδηγούσε τον στρατό των Ισπανών, Πορτογάλων και Βρετανών, οι οποίοι είχαν συμμαχήσει.
Ο Ιωσήφ Βοναπάρτης, με στρατηγό τον Ζαν Μπατίστ Ζουρντάν, έθεσε σε αμυντική θέση τις στρατιωτικές δυνάμεις του στην Κοιλάδα της Βιτόρια, στην Ισπανία. Η περιοχή εκείνη ήταν περιτριγυρισμένη από βουνά και προστατεύονταν από τον ποταμό Θαδόρα. Νωρίς το πρωί της 21ης Ιουνίου, οι σύμμαχοι έκαναν επίθεση σε ολόκληρο το μέτωπο. Από μικρές γέφυρες στον ποταμό Θαδόρα πέρασαν απέναντι, αναγκάζοντας τη κεντρική και την αριστερή πλευρά του γαλλικού στρατού να υποχωρήσουν. Ήταν ο μόνος τρόπος για να προστατέψουν τη πόλη της Βιτόρια.
Ο στρατός του Ιωσήφ Βοναπάρτη βρισκόταν διαρκώς σε πορεία υποχώρησης με ηθικό να καταρρέει συνεχώς μέχρι και το απόγευμα της 21ης Ιουνίου του 1813. Παρά την γενναία προσπάθεια, ο Βοναπάρτης αναγκάστηκε να υποχωρήσει, αφήνοντας πίσω σχεδόν όλο το πυροβολικό και πολύτιμα υλικά που άξιζαν γύρω στο 1 εκατομμύριο και ανήκαν στον ίδιο.
Οι αντίπαλοι του Ιωσήφ είχαν απώλειες που άγγιξαν τους 5.158 νεκρούς, ενώ οι τραυματίες υπολογίζονται σε: 3.675 Βρετανούς, 921 Πορτογάλους και 562 Ισπανούς. Οι απώλειες των Γάλλων ήταν 8.000 νεκροί, αιχμάλωτοι και τραυματίες.
Μετά την πτώση τους στη Βιτόρια, οι Γαλλικές δυνάμεις εγκατέλειψαν οριστικά την Ιβηρική Χερσόνησο.
Αξιώσεις και Βραβεύσεις
Ο Ιωσήφ Βοναπάρτης έλαβε πληθώρα βραβεύσεων, αφού υπήρξε δραστήριος καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του. Ήταν μέλος του Συμβούλιο των Πεντακοσίων και της Γερουσίας των συντηρητικών. Επίσης, είχε λάβει τον τίτλο του λόρδου της Γαλλίας από το 1808 μέχρι το 1813, ενώ διετέλεσε και πρέσβης της Γαλλίας στην Αγία Έδρα και της Γαλλίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τέλος, είχε βραβευθεί με το Μεγαλόσταυρο της Λεγεώνας της Τιμής και ως Ιππότης του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος. Τον κύκλο των βραβεύσεών του κλείνουν η ανακήρυξή του, ως μέλος του Βασιλικού Τάγματος των Δύο Σικελιών και του Βασιλικού Τάγματος των Σεραφείμ.
Το παρακάτω βίντεο που θα δείτε, είναι όλη η βιογραφία του Ιωσήφ Βοναπάρτη:
Πηγές άρθρου:
Ιωσήφ Βοναπάρτης. Ανακτήθηκε από: www.el.wikipedia.org. Τελευταία πρόσβαση 07/01/2021.
Η ρήξη του Ιωσήφ Βοναπάρτη με τον Ναπολέοντα ανακτήθηκε από: www.mixanitouxronou.gr. Τελευταία πρόσβαση 07/01/2021.
Η μάχη της Βιτόρια ανακτήθηκε από: www.sansimera.gr. Τελευταία πρόσβαση 07/01/2021.
Ιωσήφ Βοναπάρτης βασιλιάς της Ισπανίας και της Νάπολης ανακτήθηκε από: www.britannica.com. Τελευταία πρόσβαση 07/01/2021.