
Ο Σεργκέι Βλαντιμόροβιτς Πολούνιν είναι Ουκρανός χορευτής μπαλέτου και πρώην κύριος χορευτής του The Royal Ballet. Γεννήθηκε το 1989 στη Χερσώνα της Ουκρανίας. Από πολύ μικρή ηλικία προπονούταν σε γυμναστική ακαδημία και από τα οκτώ έως τα δώδεκά του παρακολουθούσε χορό στο Kyiv State Choreographic Institute. Μητέρα του ήταν η Γκαλίνα Πολούνινα, που είχε μετακομίσει μαζί του στο Κίεβο, ενώ ο πατέρας του, Βλαντίμιρ Πολούνιν, εργαζόταν στην Πορτογαλία, προκειμένου να τους βοηθά οικονομικά.
Τα πρώτα χρόνια του Σεργκέι Πολούνιν
Σε ηλικία 13 ετών, με τη βοήθεια του Ιδρύματος Rudolf Nureyev Foundation, εισήχθη στο British Royal Ballet School .Το 2009 έγινε πρώτος σολίστ, ενώ το 2010 έγινε ο νεότερος κύριος χορευτής του Royal Ballet. Μετά από δύο χρόνια, στις 24 Ιανουαρίου του 2012, ο Σεργκέι Βλαντιμόροβιτς Πολούνιν αποφάσισε να παραιτηθεί.
Ο καλλιτέχνης μέσα μου πεθαίνει.
Ο Σεργκέι περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του στη Royal Opera House του Λονδίνου, προετοιμάζοντας το ντουέτο The Dream με τη Ρουμάνα μπαλαρίνα Alina Cojocaru, που θα ήταν η παρτενέρ του στη σκηνή. Ο σπουδαίος χορευτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του Royal Ballet, Anthony Dowell, ήταν στην προπόνηση, όταν ο Πολούνιν ανακοίνωσε -φοβερά πιεσμένος- ότι θα σταματούσε. Στην αρχή, όλοι είχαν πιστέψει πως απλά ήθελε ένα διάλειμμα από τις πρόβες.
Δεν είχα σπίτι δικό μου, ούτε καν βίζα.
Το Βασιλικό Θέατρο δεν του είχε εξασφαλίσει βίζα, ούτε καν ένα σπίτι δικό του. Του είχαν υποσχεθεί πολλά πράγματα που, όμως, δεν τήρησαν. Το μεγαλύτερό όνειρο του ήταν να κάνει ταινίες. Τον είχαν διαβεβαιώσει πως θα έβρισκαν τρόπο να συμβεί.
H Monica Mason καλλιτεχνική διευθύντρια του Royal Ballet δεν επέμεινε και πολύ να του αλλάξει την απόφαση, καθώς της εκμυστηρεύτηκε πως «είχε εξωθηθεί στο χορό από την ηλικία των 3 ετών και δεν είχε πραγματικό πάθος για αυτό». Ο Sergei ήταν περιουσία για το βασιλικό μπαλέτο, ένας χορευτής που έκοβε πολλά εισιτήρια, που πρόσθετε αίγλη στο θέατρο. Όμως, κανείς δεν μπορούσε να τον μεταπείσει.

Η κόντρα με το Royal Ballet
Όταν μαθεύτηκε η παραίτησή του, το κινητό, το e–mail και οι λογαριασμοί του στα social media γέμισαν με προτάσεις. Εκείνος δέχτηκε να απαντήσει μόνο στο συμπατριώτη του, Ivan Putrov. Ήταν μεγαλύτερός του μια δεκαετία και ήταν κάτι σαν μέντοράς του. Είχαν μεγαλώσει στην ίδια πόλη, ήταν μοναχογιοί χωρισμένων γονιών και είχαν εκπαιδευτεί στην ίδια σχολή του Κιέβου. Έτσι, ο Σεργκέι δέχτηκε την πρόταση του Ιβάν για την παράσταση Men in Motion στο Sadler’s Wells Theater, που θα έκανε πρεμιέρα σε τρεις μέρες.
Η Monica Mason είχε δεχθεί να σταματήσει το χορό γενικά, αλλά όχι να σταματήσει το χορό στο Βασιλικό Θέατρο. Του έκοψε την άδεια παραμονής στη χώρα, και έτσι παρέμεινε στο Λονδίνο με την τιμητική, αλλά περιορισμένου χρόνου εξαιρετικού ταλέντου visa. Για άλλη μια φορά στη ζωή του βρέθηκε παγιδευμένος, με άλλους να αποφασίζουν και να ενεργούν για αυτόν.
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια
Η ζωή με την μητέρα του δεν ήταν εύκολη. Βρέθηκε μόνη με ένα υπερκινητικό μωρό, που τη μόνη διέξοδο για την ακατάπαυστη ενεργητικότητα του την βρήκε στο χορό. Οι συνθήκες, όμως, ήταν πολύ άσχημες και ο μικρός αρρώστησε, αναγκάζοντας την μητέρα του να τον γράψει στην ενόργανη. Ακόμα και εκεί, όμως, τον πίεζε υπερβολικά. Μόνο το ταλέντο του θα τους έβγαζε από την οικονομική δυσπραγία και αυτό η Γκαλίνα το γνώριζε καλύτερα από τον καθένα.
Είχε χωρίσει με τον σύζυγο της και αυτό την όριζε μοναδική κηδεμόνα του μικρού. Ήταν υποδειγματικός αθλητής, με μια πλαστικότητα κινήσεων που είχαν εντυπωσιάσει τους πάντες. Η απώλεια της λειτουργίας του ενός του πνεύμονα μετά από μια σοβαρή πνευμονία αποθάρρυναν την μητέρα του, αλλά ενθουσίασε τον μικρό, που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε αισθανθεί καθόλου παιδί. Όπως έλεγε ο ίδιος, δεν θυμόταν τον εαυτό του να κάνει τίποτα άλλο εκτός από προπονήσεις.
Η χαρά του όμως κράτησε για λίγο, καθώς εξαιτίας του καλά γυμνασμένου του σώματος και της πειθαρχίας που είχε αποκτήσει, η μητέρα του τον έστρεψε στο χορό. Μετακόμισαν στο Κίεβο, ενώ οι γονείς του ξαναπαντρεύτηκαν. Αν και η Γκαλίνα δεν γνώριζε από χορό, σχολίαζε, κατακρίνοντας τις επιδόσεις του Σεργκέι, δημιουργώντας του μια σχέση αγάπης-μίσους για το χορό.

Ο πατέρας του Ivan Putrov, φωτογράφος μπαλέτου, έδωσε την ιδέα στην Γκαλίνα για μια καριέρα εκτός συνόρων. Έστειλε βίντεο και φωτογραφίες στο Royal Ballet School και δέχτηκε πρόσκληση για την τελική οντισιόν στο Λονδίνο. Η μητέρα του έμεινε μαζί του τρεις μέρες, στη συνέχεια τον εγκατέλειψε παντελώς μόνο του, στα 14 του. Αυτό ήταν άλλος ένας λόγος που ο μικρός ποτέ δεν τη συγχώρησε και που ποτέ δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει αν ο χορός ήταν μια μεγάλη του αγάπη ή μια ασφυκτική φυλακή.
Επιστροφή στη Ρωσία
Μετά από την αντιπαράθεσή του με το Βασιλικό θέατρο, το καλοκαίρι του 2012, ο Πολούνιν προσκλήθηκε στη Ρωσία από τον διάσημο χορευτή μπαλέτου και καλλιτεχνικό διευθυντή, Ιγκόρ Ζελένσκι και έγινε κύριος χορευτής του Μουσικού Θεάτρου Μόσχας Stanislavsky και Novosibirsk State Academic Opera και Ballet Theatre.
Το 2014 συνεργάστηκε με τον Αμερικανό φωτογράφο και σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λα Τσάπελ και πήρε μέρος σε ένα από τα πρότζεκτ του, συμπεριλαμβανομένου και ενός χορευτικού βίντεο του Take Me to Church, το οποίο παρουσιάστηκε τον Φεβρουάριο του 2015. Το 2016, ένα ντοκιμαντέρ του Στίβεν Κάντορ, αναλύει σε βάθος της ζωή και την καριέρα του. Έλαβε μέρος ως ηθοποιός στις ταινίες Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές και Κόκκινο Σπουργίτι. Ένα από τα όνειρα του είχε πραγματοποιηθεί πια, έπαιζε σε ταινίες, όμως ακόμα και σήμερα δεν έχει αποφασίσει αν μισεί την αγάπη του για το χορό ή αγαπά το μίσος του για αυτόν.
Ακολουθεί το χορευτικό βίντεο του Take me to Church με πρωταγωνιστή τον Σεργκέι Πολούνιν.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο:
Η κατάρρευση & η λύτρωση του Sergei Polunin: Η απίστευτη ιστορία του πρωταγωνιστή του βίντεο κλιπ Take me to Church, ανακτήθηκε από www.peoplegreece.com
Σεργκέι Πολούνιν, ανακτήθηκε από www.el.wikipedia.org