Βίκτωρ Ουγκώ: Ο κορυφαίος εκπρόσωπος του Ρομαντισμού

Πρόκειται ίσως για τον μέγιστο ρομαντικό του 19ου αιώνα. Ποιητής και συνάμα λογοτέχνης, υπήρξε δημιουργικός μέχρι το τέλος της ζωής του και πιστός στην κοινωνική του αποστολή. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια λογοτεχνική ιδιοφυΐα.


Παιδική Ηλικία και Πρώτα Βήματα

Γεννιέται στις 26 Φεβρουαρίου του 1802 στην ανατολική Γαλλία, και συγκεκριμένα στην πόλη Μπενζανσέν. Γονείς του ο Ιωσήφ Ουγκώ και η Σοφί Τρεμπισέ, ένα ζευγάρι γεμάτο αντιθέσεις. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός και διετέλεσε στρατηγός της Αυτοκρατορίας του Ναπολέοντα, ενώ παράλληλα δήλωνε άθεος. Η μητέρα του ήταν ευσεβής Ρωμαιοκαθολική με καταγωγή από παλιά αριστοκρατική οικογένεια. Έπειτα από ορισμένες ασυμφωνίες, οι γονείς του χώρισαν οριστικά το 1813 και τότε ο Ουγκώ εγκαταστάθηκε μόνιμα με τη μητέρα του στο Παρίσι, όπου και αντιμετώπιζαν μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Από το 1815 ως το 1818 παρέμεινε στο οικοτροφείο Pension Cordier και παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα στο Κολλέγιο του Μεγάλου Λουδοβίκου.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ σε μικρή ηλικία.

 

Από μικρή ηλικία γράφει ποιήματα και μεταφράζει Λατίνους ποιητές. Το 1817 βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία για ένα ποίημά του και το 1819 απέσπασε βραβείο και από τα Ανθεστήρια της Τουλούζης. Οι διακρίσεις αυτές έπεισαν τον πατέρα του, που τον πίεζε να ασχοληθεί με τα νομικά, πως ο Βίκτωρ έπρεπε να αφιερωθεί στη λογοτεχνία και έτσι εγκατέλειψε λίγο αργότερα τις σπουδές της Νομικής.

Advertising

Advertisements
Ad 14

Πρώιμο Έργο

Το 1819 ιδρύει με τα αδέλφια του το περιοδικό Conservateur Litteraire. Στις 27 Ιουνίου του 1821 πεθαίνει η μητέρα του και σχεδόν ένα μήνα μετά ο πατέρας του τελεί το δεύτερο γάμο του. Το 1822 εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή Nouvelles Odes et Poesies Diverses, με την οποία κέρδισε βασιλική επιχορήγηση από τον Λουδοβίκο. Την ίδια εποχή, γράφει και στο περιοδικό Muse Française. Συχνάζει στο λογοτεχνικό σαλόνι του Νοντιέ και συναναστρέφεται με τον Αλφρέ Ντε Βινύ και το Λαμαρτίνο.
Δεδομένης της καλύτερης οικονομικής του κατάστασης, αποφάσισε να προχωρήσει σε γάμο με την Αντέλ Φουσέ. Ένας γάμος που δεν πήγε καλά λόγω της ασυμφωνίας χαρακτήρων και που οδήγησε τον συγγραφέα στη διατήρηση χρόνιας εξωσυζυγικής σχέσης με την ηθοποιό Ζυλιέτ Ντρουέ, ως το θάνατό της, το 1882. Ο γάμος του όμως επιφυλάσσει και ένα τραγικό γεγονός, καθώς ο αδερφός του, Ευγένιος, ήταν κρυφά ερωτευμένος με την Αντέλ και την ημέρα του γάμου χάνει τα λογικά του. Παραμένει ως το τέλος της ζωής του σε ίδρυμα.
Το 1823 εκδίδει με ψευδώνυμο το μυθιστόρημα Χαν της Ισλανδίας, σε τέσσερις μικρούς τόμους. Στο κομμάτι της ποίησης αποστασιοποιήθηκε από το στυλ που επικρατούσε ως τότε και άνοιξε το δρόμο για μια νέα ποιητική τέχνη. Το 1826 εκδίδει την ποιητική συλλογή Ωδές και Μπαλάντες, η οποία του χαρίζει την καταξίωση ως ποιητή. Την ίδια χρονιά δημοσιεύει το μυθιστόρημα Bug-Jargel και ένα χρόνο μετά το θεατρικό έργο Κρόμγουελ. Ο Κρόμγουελ του δίνει την ευκαιρία να αποστασιοποιηθεί από τον μέχρι τότε ρομαντισμό και να ηγηθεί των νεωτεριστικών τάσεων της τέχνης. Το 1829 εκδίδει τα Ανατολικά, ένα έργο εμπνευσμένο από την ελληνική επανάσταση του ’21 και σύμβολο του φιλελληνισμού του.

Διαβάστε επίσης  Ο εαυτός | Κωστής Παπαγιώργης

Κορύφωση Δημιουργίας και Εξορία

Τα οικονομικά του συγγραφέα δεν ήταν σε καλή κατάσταση παρά τις επιτυχίες στην ποίηση, όμως γνώρισαν άνθηση όταν καταπιάστηκε με το δράμα. Τα χρόνια ανάμεσα στο 1830 και 1843 θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως απολύτως παραγωγικά με αποτέλεσμα την οικονομική ανάκαμψη του συγγραφέα, αλλά και την καταξίωση του. Το 1830 ανεβαίνει και εκδίδεται το θεατρικό έργο Ερνάνης, το οποίο επέφερε πολλά κέρδη. Το 1831 εκδίδει το μυθιστόρημα Η Παναγία των Παρισίων, που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και αύξησε κατά πολύ τα οικονομικά του, ενώ παράλληλα δημιουργεί και δημοσιεύει έργα λυρικής ποίησης που εμπνέεται από τη μούσα του, Ζυλιέτ Ντρουέ. Το 1841, ενώ έχει προσπαθήσει ήδη δύο φορές, εκλέγεται μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.
Ένα τραγικό γεγονός έρχεται να σημαδέψει τη ζωή του και κατ’ επέκταση το συγγραφικό του έργο, καθώς έπειτα από αυτό απείχε μια δεκαετία από τις εκδόσεις. Η κόρη του, Λεοπολδίνη, ούσα νεόνυμφη και ο σύζυγος της, βρίσκουν το θάνατο από πνιγμό. Ο Ουγκώ πληροφορήθηκε το συμβάν από τον Τύπο, καθώς βρισκόταν σε ταξίδι στα Πυρηναία.

Την προσοχή του κερδίζει, επίσης, και η η πολιτική. Αρχικά, υποστηρίζει θερμά το βασιλιά Λουδοβίκο Φίλιππο. Λίγο αργότερα, όμως, συνδέεται φιλικά με τη δούκισσα της Ορλέανης, η οποία ήταν μεγάλη θαυμάστριά του. Η φιλία αυτή είχε ως βλέψη, από την πλευρά του συγγραφέα, την ανάθεση κάποιου υπουργείου στην περίπτωση που ο σύζυγός της αναλάμβανε την εξουσία. Η φιλοδοξία αυτή έσβησε με το θάνατο του δούκα.
Το 1845 ο Λουδοβίκος Φίλιππος τον έχρησε μέλος της Άνω Βουλής, όπου και εκφώνησε λόγους κατά της θανατικής ποινής και της κοινωνικής αδικίας. Υποστήριξε ακόμη την αυτοδιάθεση της Πολωνίας και την ελευθερία του Τύπου. Εκλέγεται βουλευτής Παρισίων στη Συντακτική και Νομοθετική συνέλευση, μετά την Επανάσταση του 1848. Υπήρξε θερμός υποστηρικτής του Ναπολέοντα Γ’, ανιψιού του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, όμως βρέθηκε να είναι ενάντιος του μετά την πραξικοπηματική κατάλυση της Δημοκρατίας το 1851 και την ανάδειξη του Ναπολέοντα Γ’ σε Αυτοκράτορα. Για να γλυτώσει την επικείμενη δίωξή του, καταφεύγει στις Βρυξέλλες, μεταμφιεσμένος σε εργάτη. Η αυτοεξορία του διήρκεσε 20 χρόνια.

Διαβάστε επίσης  Ιωάννα της Λωραίνης: Η πολέμαρχος του Θεού

Εξορία

Κατά την περίοδο της εξορίας δημοσίευσε δύο πολιτικά μανιφέστα κατά του Ναπολέοντα, τα οποία διαδόθηκαν παράνομα σε όλη τη Γαλλία. Τα γεγονότα της εποχής τα συμπεριέλαβε στο έργο Η Ιστορία ενός Εγκλήματος (Α’ μέρος 1877 και Β’ μέρος 1878).
Το 1853 εκδίδει την ποιητική συλλογή Τιμωρίες, ένα λυρικό ύμνο για το θρίαμβο της παγκόσμιας δημοκρατίας. Το 1852 μετέβη στο βρετανικό Τζέρσεϊ , όπου και διέμεινε δύο χρόνια. Εκεί καταπιάστηκε με τα μυστήρια της ψυχής και του κόσμου με αποτέλεσμα να συγγράψει δύο έργα, Ο Θεός και Το Τέλος του Σατανά, τα οποία εκδόθηκαν μετά το θάνατό του. Το 1855, μετά από ανησυχία των τοπικών αρχών, αναγκάστηκε να μετακινηθεί στο νησί Γκέρνσεϊ. Εκεί παρατηρεί τη θάλασσα, τις γαλλικές ακτές που βρίσκονται απέναντι και στρέφεται στην ανθρώπινη εποποιία, με αποτέλεσμα τη συγγραφή της ποιητικής συλλογής Ο Θρύλος των Αιώνων. Το 1862 ολοκληρώνει το αριστούργημά του Οι Άθλιοι. Η κυκλοφορία του μυθιστορήματος αυτού ενθουσίασε τα λαϊκά στρώματα. Θεωρήθηκε από κοινό και κριτικούς ως ευαγγέλιο των ηθικών και πολιτικών  αρετών. Χαρακτηρίστηκε, ακόμη, μοντέρνο μυθιστόρημα. Είναι ένα έργο που αποτελεί ένα ψηφιδωτό της γαλλικής ιστορίας στο πέρασμα των χρόνων. Αποτυπώνει την πολιτική και κυρίως την κοινωνική κατάσταση της χώρας.

Advertising


Ο Επαναπατρισμός και το Τέλος

Το 1859 ο Ναπολέων Γ’ έδωσε αμνηστία στους πολιτικούς εξόριστους, αλλά ο Ουγκώ αρνήθηκε να επιστρέψει. Τον Αύγουστο του 1870, μετά το ξέσπασμα του Γαλλοπρωσικού πολέμου, αποφασίζει την επιστροφή του και εισέρχεται θριαμβευτικά στο Παρίσι, μιας και η φήμη του ήταν ήδη παγκόσμια. Το 1871 απομακρύνεται και πάλι από το Παρίσι, κατά τη διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας, και παραμένει στις Βρυξέλλες και το Λουξεμβούργο. Την ίδια χρονιά πεθαίνει ο γιος του Κάρολος και την επόμενη η κόρη του, Αδέλα, εισάγεται σε άσυλο για ψυχικά ασθενείς. Το 1873 το οικογενειακό του δράμα συμπληρώνεται με το θάνατο του γιού του Φραγκίσκου Βίκτωρα.
Ονομάστηκε ισόβιος Γερουσιαστής της Γαλλικής Δημοκρατίας στις 30 Ιανουαρίου 1876. Έγινε σύμβολο της ριζοσπαστικής αριστεράς και θερμός υποστηρκτής ενός ουτοπικού σοσιαλισμού, πρεσβεύοντας πάντα την κοινωνική συμφιλίωση. Με αφορμή την είσοδό του στην ένατη δεκαετία της ζωής του, το Φεβρουάριο του 1881 διοργανώθηκε ένας τρίημερος πανεθνικός εορτασμός, που ξεκίνησε με την απόδοση ενός βάζου Σεβρών (παραδοσιακό δώρο προς ηγεμόνες) και ολοκληρώθηκε με μια από τις μεγαλύτερες παρελάσεις στην ιστορία της Γαλλίας.

Διαβάστε επίσης  Μαρία Παπαγεωργίου: "Τα παραμύθια μας εμπνέουν ελπίδα, ότι οι δράκοι μπορούν να ηττηθούν"
Ο Ουγκώ στο νεκρικό κρεβάτι. Φωτογραφία: Félix Nadar.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ πέθανε στις 22 Μαΐου του 1883. Κηρύχθηκε εθνικό πένθος στη χώρα και η σωρός του παρέμεινε για μία νύχτα με τιμητική φρουρά κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου. Την 1η Ιουνίου, ημέρα της κηδείας του, δύο εκατομμύρια άνθρωποι συνόδευσαν το συγγραφέα από την Αψίδα του Θριάμβου ως την τελευταία του κατοικία, το Πάνθεον.


Ακολουθεί η τελευταία σκηνή από την αμερικανική ταινία Οι Άθλιοι (1998) σε σκηνοθεσία Μπιλ Όγκουστ και πρωταγωνιστές τους: Λίαμ Νίσον, Τζέφρι Ρας, Ούμα Θέρμαν, Κλερ Ντέινς.

Ο πρώην κατάδικος Γιάννης Αγιάννης παλεύει για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, αλλά ο αστυνομικός Ιαβέρης τον καταδιώκει για μια ζωή.

Advertising

 

Πηγές

Συλλέχθηκαν από την ερευνητική εργασία μαθητών της Β’ Λυκείου Άργους, το σχολικό έτος 2010-2011.

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Η θεά της ομορφιάς Αφροδίτη και η απεικόνιση της στην τέχνη

Η θεά της ομορφιάς Αφροδίτη και η απεικόνιση της στην

Βραβευμένα ντοκιμαντέρ να απολαύσεις!

Δεν είναι λίγες οι φορές που αποφεύγουμε να παρακολουθήσουμε ένα