Στην δημόσια αποκάλυψη ότι στην εφηβεία του μαχαίρωσε και σκότωσε έναν άνδρα προχώρησε ο πρόεδρος των Φιλιππίνων, ο οποίος έτσι κι αλλιώς βρίσκεται στο στόχαστρο της κριτικής για το αιματοκύλισμα που έχει επιβάλει στη χώρα του στο όνομα του πολέμου κατά των ναρκωτικών. Την ομολογία αυτή, ο Ροντρίγκο Ντουτέρτε την έκανε στο περιθώριο της συνόδου της APEC το βράδυ της Πέμπτης, μιλώντας στην κοινότητα των Φιλιππινέζων που ζουν στην πόλη αυτή του Βιετνάμ. «Όταν ήμουν έφηβος, μπαινόβγαινα στη φυλακή. Συμμετείχα σε τσαμπουκάδες εδώ κι εκεί. Στα 16 μου, είχα ήδη σκοτώσει κάποιον. Έναν πραγματικό άνθρωπο, έναν τσαμπουκά. Ήμουν μόνο 16 ετών. (Τον σκότωσα) απλώς για ένα βλέμμα. Πόσους περισσότερους τώρα που είμαι πρόεδρος;» διερωτήθηκε.
Πηγή: TVXS
Είναι η τρίτη φορά που ο Φιλιππινέζος πρόεδρος παραδέχεται δημόσια ότι ήταν φυσικός αυτουργός σε ανθρωποκτονία. Μέχρι σήμερα έχει δηλώσει δημόσια πως ως δήμαρχος της πόλης Νταβάο έχει σκοτώσει δύο άτομα που θεωρούσε πως εμπλέκονταν σε διακίνηση ναρκωτικών (https://maxmag.gr/epikairotita/filippines-dolofonia-dimarchou-diatagi-tou-proedrou/). Η νέα αυτή δήλωση ωστόσο έχει μια περίεργη ιδιαιτερότητα καθώς ο Ντουτέρτε πρώτη φορά παραδέχεται πως έκανε φόνο χωρίς πολιτικά αίτια και μάλιστα όταν ήταν σχεδόν παιδί για ασήμαντο λόγο (ένα βλέμμα). Αν και κατά καιρούς οι σύμβουλοι και οι επικοινωνιολόγοι του Ντουτέρτε έχουν πει πως «ο Πρόεδρος αρέσκεται να υπερβάλει και έχει μια ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ» δεν είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως οι δηλώσεις του έχουν μια δόση αλήθειας αν λάβουμε υπόψη την ανθρωποκτόνο πολιτική του, από τότε που εξελέγη πρόεδρος και έχει οδηγήσει στο θάνατο περίπου 9.000 ανθρώπους. Το φαινομενικά παράδοξο είναι πως ενώ σε άλλες χώρες οι ισχυρισμοί αυτοί θα είχαν ως αποτέλεσμα την επέμβαση της δικαιοσύνης ή τουλάχιστον την πτώση της δημοτικότητας του στις Φιλιππίνες, ο Ντουτέρτε φαίνεται να είναι ποιο δημοφιλής από κάθε άλλη φορά καθώς οι πολίτες θεωρούν ότι η ασφάλεια βελτιώθηκε επί των ημερών του (ενώ θεωρείται κι ο καταλληλότερος πρόεδρος της χώρας). Ίσως λοιπόν οι προκλητικές δηλώσεις του Ντουτέρτε να μην είναι εντελώς αυθόρμητες. Με τον τρόπο αυτό ο Πρόεδρος προσπαθεί να δείξει πως είναι και αυτός ένα «παιδί της πιάτσας» που έχει αντιμετωπίσει ακραίες καταστάσεις από τη νεαρή του ηλικία και έχει επιβιώσει. Κυρίως όμως θέλει να δείξει πως αν οι καταστάσεις το απαιτήσουν δεν θα παραμείνει στην ασφάλεια του γραφείου του αλλά θα βγει στο δρόμο επικεφαλής των υποστηρικτών του με το όπλο στο χέρι. Επί της ουσίας ο Φιλιππινέζος Πρόεδρος καλλιεργεί αυτό που είναι γνωστό στην πολιτική και κοινωνική θεωρία ως «λατρεία του Αρχηγού» και έχει βαθιές ρίζες στην ψυχολογία των μαζών. Σε έναν λαό λοιπόν όπως αυτός στις Φιλιππίνες, που υποφέρει από την φτώχεια, τη βία και τις κάθε λογής συμμορίες ο Αρχηγός που μπορεί να τους σώσει πρέπει να είναι εξίσου σκληρός με τους εχθρούς. Όσο πιο γενικοί και φασματικοί είναι αυτοί οι εχθροί (ναρκωτικά, ISIS) τόσο περισσότερα επιτρέπεται στον Αρχηγό να τους αντιμετωπίσει, καθώς ο εχθρός μπορεί να βρίσκεται κυριολεκτικά παντού.
Το φαινόμενο φυσικά δεν είναι καινούργιο. Εφαρμόστηκε για πρώτη φορά με επιτυχία από τον Μπενίτο Μουσολίνι και τον Αδόλφο Χίτλερ και από τότε βρήκε πάρα πολλούς μιμητές με ποικίλες παραλλαγές και στον 21ο αιώνα η αναπαραγωγή του συνεχίζεται. Ο Πρόεδρος των Φιλιππίνων στην ουσία δεν είναι παρά ο «τριτοκοσμικός Ασιάτης ξάδερφος» των ευρωπαϊκών νεοφασιστικών κομμάτων και οργανώσεων καθώς και των αμερικανικών οργανώσεων των «Υπέρμαχων της Λευκής Υπεροχής» που βρίσκονται σε άνοδο στις ΗΠΑ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως στην Ευρώπη τα εγκλήματα του Ντουτέρτε σχεδόν αποσιωπούνται σε αντίθεση π.χ με τα εγκλήματα του Κορεάτη Κιμ Γιονγκ Ουν που διατυμπανίζονται ενώ ο Ντόναλντ Τραμπ είχε στο παρελθόν δώσει συγχαρητήρια στον «Τιμωρό Ντουτέρτε» για την «καλή δουλειά του» στην αντιμετώπιση των ναρκωτικών. Μπορεί να πει κανείς όμως πως οι άνθρωποι του 21ου αιώνα χρωστάμε κάτι στον Ντουτέρτε. Το γεγονός πως είναι ο μοναδικός μέχρι στιγμής που δεν κρύβει αλλά επιδεικνύει περήφανα το παρανοϊκό και μισάνθρωπο πρόσωπο του Ναζισμού που θα κυριαρχήσει στον αιώνα μας. Δεν προσπαθεί να του φορέσει ένα δημοκρατικό και ήπιο προσωπείο αλλά αντιθέτως καμαρώνει για τον τρόμο και το θάνατο που αυτός φέρνει. Δεν προσπαθεί ούτε καν να παρουσιαστεί ως πατριώτης ή ξενοφοβικός καθώς δεν έχει τους μετανάστες ως άλλοθι όπως οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι όμοιοι του. Αντιθέτως ο Ντουτέρτε σκοτώνει αποκλειστικά Φιλιππινέζους συμπατριώτες του που τους θεωρεί κατώτερους ανθρώπους, γιατί απλώς δεν μοιάζουν με αυτόν και δεν ανταποκρίνονται στα δικά του κριτήρια περί ομαλότητας. Πράγμα που είναι ο κύριος σκοπός και ο τελικός στόχος του κάθε Ναζιστή.
