Κανένας δεν γεννήθηκε με την πλήρη αυτονομία του. Όλοι μας βρεθήκαμε μέχρι ένα σημείο της ζωής μας, προστατευμένοι, κάτω από την στέγη της οικογενειακής φωλιάς με τα πάντα φροντισμένα και τακτοποιημένα από τους άλλους. Μαμά, μπαμπά, παππού, γιαγιά, θεία, θείο και πάει λέγοντας. Μέχρι τότε, είχες να ανησυχείς για τα «δικά» σου. Το σχολείο σου, τα φροντιστήρια σου, τα ερωτικά σου, το χαρτζιλίκι σου κτλ.
Και ξαφνικά έρχεται η μέρα που πρέπει να φύγεις από εκεί. Να αφήσεις τα σίγουρα και τα δεδομένα και να πας στα άγνωστα. Να αφήσεις την ασφάλεια του σπιτιού σου και να αναλάβεις εσύ την ζωή σου. Το φαγητό σου, τα έξοδα σου, το νοικοκυριό, όλα εσύ. Και πελάγωσες! Πάρε ανάσα, γιατί είναι απολύτως λογικό! Έχει συμβεί σε πολλούς. Και σε μένα συμβαίνει αυτή την στιγμή που γράφω από την βροχερή Αγγλία.
Γενικώς, η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είναι και πολύ δεκτική στις μεγάλες αλλαγές. Λίγοι είναι αυτοί που πετάνε την σκούφια τους για αλλαγές τύπου μετακόμιση, «μετανάστευση» και πάει λέγοντας. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ένα ένστικτο φόβου για το άγνωστο. Που είναι λογικό, έτσι; Μην τρελαθούμε!
Και έχεις βρεθεί στο σημείο που δυσκολεύεσαι να διανοηθείς τι έχει συμβεί. Που λες «Τι κάνω εγώ εδώ πέρα;». Που σου λείπουν εκείνοι οι καυγάδες που μέχρι πρότινος σε έκαναν να θέλεις να το βάλεις στα πόδια και τώρα όχι απλά τους θέλεις αλλά θα έδινες τα πάντα για έναν τέτοιο καυγά αρκεί να ήσουν και πάλι εκεί στα ίδια, τα γνωστά. Που νιώθεις το έδαφος να έχει υποχωρήσει και να πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό. Που γενικώς νιώθεις εντελώς μόνος, εναντίον του κόσμου όλου. Και τώρα;
Και τώρα λοιπόν αγαπημένε και αγαπημένη μου, είναι η ώρα σου. Είναι ο καιρός που πηγαίνεις παρακάτω. Είναι η ώρα που πετάς από την φωλιά για να στήσεις την δική σου. Και είναι λογικό. Γιατί δεν θα μπορούσες για πάντα να είσαι υπό την πατρική θαλπωρή. Καλώς ή κακώς, οι δικοί μας, κάνουν το «χρέος» τους μέχρι ένα σημείο και μετά είναι η δική σου στιγμή να πάρεις της σκυτάλη. Δεν είσαι μόνο εσύ έτσι. Είναι και όλοι οι άλλοι. Είτε έχουν υπάρξει στην ίδια κατάσταση με σένα είτε θα υπάρξουν. Το σίγουρο είναι ένα: έρχεται για όλους η ώρα του αποχωρισμού! Και μεταξύ μας, αυτό είναι και το υγιές.
Δεν θέλω να το βάζεις κάτω! Το ότι προχωράς, δεν σου απαγορεύει να γυρνάς και πίσω, για λίγο. Δεν έχει κανόνες η ζωή, ούτε «μη» και «δεν». Η φωλιά είναι, ήταν και θα είναι εκεί. Απλά τώρα θα έχεις τα δικά σου φτερά για να πετάγεσαι να την βλέπεις.
Τα λονδρέζικα φιλιά μου!
