Σήμερα γράφω για σένα, τον υποτιθέμενο αδύναμο, που διόλου έτσι δε φαντάζεις στα μάτια μου, θα αφιερώσω λίγο χρόνο σε σένα, τον ευαίσθητο, γιατί σε νιώθω, γιατί μου μοιάζεις, γιατί το αξίζεις. Άκου να δεις, το γνωρίζω καλά και το βιώνω καθημερινά, μεγαλώνοντας πως για να επιβιώσει κανείς, πρέπει να ‘ναι σκληρός, να μετριάζει το «νιώθω» και να υποκύπτει στην παγίδα της εποχής του που θέλει τον άνθρωπο, ένα παραγωγικό κουτσούρι. Όλα καταρρέουν, χωρίς καμία υπερβολή, μα εσύ που ακόμα νιώθεις, κάνε μου ένα χατήρι και μην πάψεις, τ’ακούς; Εσύ, ο «αδύναμος» και κάτι άλλοι όμοιοι σου, είστε η ελπίδα μου πως τίποτε δεν έχει τελειώσει, πως ο άνθρωπος μπορεί ακόμα να δώσει χωρίς να πάρει και να αγαπά χωρίς να τον νοιάζει, εάν θα αγαπηθεί.
Δε μου αρέσει να σου κρύβομαι, είμαι κι εγώ αυτό το τυπάκι που κλαίει και στη λύπη και στη χαρά, που ξεγυμνώνει το μέσα του, χωρίς να το ελέγχει, που χαρίζει λίγο από ψυχή, καρδιά, μυαλό κι όλα μαζί πολλές φορές, καθώς έτσι του κάπνισε, έτσι του βγήκε. Σου ‘χω ανοιχτεί κάμποσες φορές, μα μια ακόμη δεν πειράζει. Είμαι ευαίσθητη; Ναι! Αρκετά, πολύ, χωρίς καμία αμφιβολία, αλλά δε ντρέπομαι γι ‘αυτό! Βέβαια θέλω να ‘μαι ειλικρινής, δίσταζα πολύ και πιεζόμουν, κάποτε. Βλέπαμε ταινία με happy end ή και όχι και τρόμαζα και μόνο στην ιδέα της συγκίνησης, εμπόδιζα το δάκρυ να κυλήσει, να μη με δουν οι γύρω μου, μέχρι κι η οικογένεια μου ενίοτε. Ένιωθα εκτεθιμένη, δεν ήθελα να με με χαρακτηρίσουν αδύναμη, όχι δεν ήμουν ούτε κι είμαι και σήμερα θέλω να στο ξεκαθαρίσω το να ‘σαι ευαίσθητος το να νιώθεις λίγο παραπάνω, δε συνεπάγεται αδυναμία. Σε μια κάπως πιεστική φάση της ζωής, μου-που ένιωθα να μην έχω σκοπό και να μην ανήκω πουθενά, που έβλεπα άτομα που αγαπούσα πολύ να την κάνουν ένα- ένα και απογητευόμουν από καθετί που θεωρούσα σίγουρο- έκλαιγα σχεδόν κάθε μέρα, όμως τούτο μου το ξέσπασμα με έκανε να πάρω μπρος, να σηκώσω τα μανίκια μου, να παλέψω και να επανακάμψω, ένιωθα ανήμπορη, μα η ευαισθησία μου δε με άφησε να εγκαταλείψω την ίδια μου τη ζωή και να μείνω αδρανής.
Άκου ευαισθητούλη μου, μη μαραίνεις την καρδούλα σου, τη δύναμη σου την ξέρεις καλά, θυμάσαι τότε που; Δεν μπορεί όλοι έχουμε τέτοιες στιγμές που αποδείξαμε στους άλλους, μα κυρίως στους εαυτούς μας ότι είμαστε δυνατοί, ότι είμαστε από ατσάλι κι όχι από πλαστελίνη. Μεγειά σου με χαρά σου και σου βγάζω και το καπέλο, γιατί έχεις τα κότσια να δείξεις ό,τι νιώθεις, την ώρα που άλλοι κάνουν το συναίσθημα μασούρι κι ύστερα κλείνονται στους εαυτούς τους, σχεδόν ξεχνούν ποιοι είναι κι όλα αυτά, για να φανούν αγέρωχοι, ανέγκικτοι, τι είναι τίποτα παιδαρέλια να δακρύζουν, να νιώθουν,να αντιδρούν;
Εκείνα τα ευαίσθητα τυπάκια τα αγαπώ κι όχι γιατί είμαι έτσι κι εγώ, αλλά γιατί δεν έχασαν το παιδικό τους ίχνος με τα χρόνια, μονό το κράτησαν σκέπασμα στις ψυχές τους κι είναι το άτιμο ζεστό σα μαλακή κουβερτούλα, όπως αυτές που γλύκαιναν τις παιδικές και αθώες νύχτες μας. Τους πάω ρε, ναι! Γιατί παλεύουν κάθε μέρα το συναίσθημα, γιατί την ώρα που εσύ περνάς αδιάφορα μπροστά στο θέαμα ενός παιδιού που ζητιανεύει, μιας μάνας που θηλάζει το παιδί της ή ενός αδέσποτου που κρυώνει, αυτός θα κοντοσταθεί, θα παρατηρήσει, θα προσφέρει. Είναι λίγο παραπάνω άνθρωποι, γιατί ξεχειλίζουν από συναίσθημα, τόσο, που πολλές φορές πνίγονται απ’αυτό, είναι έτοιμοι να σκάσουν από την αδικία, την αδιαφορία και τη μνησικακία γύρω τους. Δεν το κάνουν όμως, όσο κι αν υποφέρουν, αντ΄αυτού επιδιώκουν, όσο μπορούν να μένουν αναλλοίωτοι και αυθεντικά ευαίσθητοι.
Κάτι τελευταίο ευαισθητούλη μου, να κλαις όποτε σου βγαίνει, μην έχεις ενοχές, δίνε ευκαιρία στο μέσα σου να ξαλαφρώνει, για να ‘χει κουράγιο να αντέχει περισσότερο. Κι αν δεν πείστηκες για τη δύναμη σου με όλα όσα σου ανέφερα, σκέψου ότι κάθε μάχη στη ζωή πρέπει να κερδίζεται με συναίσθημα, όσο πιο πολύ νιώθεις, τόσο περισσότερο και πιο αληθινά ζεις, με όλη την ουσία της λέξης, το γνωρίζω καλά, πονάει πολλές φορές η τόση ευαισθησία, μα πίστεψε με εκείνη την πληρότητα των όμορφων στιγμών, εγώ δε θα την άλλαζα με τίποτα κι αν θα πρεπε να θεωρούμαι αδύναμη γι ‘αυτό, τότε με γεια μου με χαρά μου, τιμή μου και καμάρι μου.
Αντίο ευαισθητούλη μου και να θυμάσαι ότι δεν είσαι αδύναμος, μα αρκετά δυνατός.
