Συγγνώμη, όμως δεν νιώθω το ίδιο!
Πώς μπορείς να διαχειριστείς την φράση “δεν μπορώ να σε ξεπεράσω και να σε δω φιλικά “; Πώς πρέπει ν’ αντιδράσεις σ’ αυτό; Πώς λες σε κάποιον άνθρωπο ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψετε στην πρότερη σας κατάσταση; Υπάρχει τρόπος να του πεις την αλήθεια σου, χωρίς να τον πληγώσεις; Τι κάνεις όταν η βόμβα σκάει μπροστά σου από κει που δεν το περιμένεις; Ξέρω ότι μπήκα κάπως “άγαρμπα” στο θέμα, όμως ένιωσα την ανάγκη να στα πω. Να στα γράψω βασικά. Ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σου, διότι με τρώνε οι σκέψεις. Αγχώνομαι, ότι πάνω στον πανικό που ένιωσα εκείνη την στιγμή στο άκουσμα αυτής της φράσης, μπορεί και να πλήγωσα τον συνομιλητή μου.
Δεν είμαι αρκετά καλή στα λόγια. Δεν το έχω μ’ αυτά. Δεν μπορώ να εκφράζομαι με λέξεις. Προτιμώ τις πράξεις. Στο έχω πει αρκετές φορές στο παρελθόν, ίσως πλέον και να το χεις εμπεδώσει… Θεωρώ, ότι κάποιες φορές γίνομαι κάπως απότομη. Δεν τα πάω καλά με την διαχείριση των συναισθημάτων μου. Πόσο μάλλον με τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων. Παρόλα αυτά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τα σέβομαι και ότι δεν τα κατανοώ! Άλλο το ένα, και άλλο το άλλο. Δεν θέλω να μπερδέψουμε τα πράγματα περισσότερο. Είναι ήδη πολύ μπερδεμένη η κατάσταση, και σκοπός μου είναι να την ξεμπερδέψω. Προσπαθώ να ξετυλίξω το κουβάρι μαζί σου. Τα λέω σε σένα, προκειμένου να βάλω την δική μου σκέψη σε μια σειρά. Πράγμα αδύνατο, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Πεθαίνει όντως ή την σκοτώνουμε εμείς οι ίδιοι με τις πράξεις μας; Αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, όμως επειδή μου ήρθε στο μυαλό αυτή η σκέψη είπα να τη μοιραστώ κι αυτή μαζί σου. Έτσι και αλλιώς, εσύ με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα.
Νιώθω αδύναμη μπροστά στα συναισθήματα ενός άλλου ανθρώπου. Νιώθω, ανίκανη να απαντήσω και να ανταποκριθώ όπως “ορίζουν” οι καταστάσεις. Δεν μου αρέσει να χρυσώνω το χάπι κανενός, όπως δεν θα ήθελα να το κάνουν και σε μένα. Προτιμώ ν’ ακούσω μια σκληρή αλήθεια, από ένα όμορφο ψέμα. Όμως, όταν μιλάμε για συναισθήματα τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Δεν είναι εύκολο πράγμα, το να προσπαθήσεις να προστατεύσεις την ψυχή του άλλου. Θα μου πεις και γιατί να την προστατεύσεις; Γιατί, όταν κάποιος ράγισε την δική σου καρδιά, σου πήρε πολύ καιρό να μαζέψεις τα κομμάτια της και να τα ενώσεις έτσι ώστε να σταθείς ξανά στα πόδια σου έτσι δεν είναι; Άσε…ξέρω ήδη την απάντηση δεν θέλω να μου απαντήσεις. Προσπαθώ να μπω στην θέση του άλλου, και να του απαντήσω με τον τρόπο που θα ήθελα εγώ να μου απαντήσουν, εάν ήμουν στην θέση του. Συνθήκη που εν μέρη είναι λανθασμένη, καθώς δεν είμαστε το ίδιο άτομο. Διαφέρει η ψυχοσύνθεση μας.
Δεν ξέρω, αν υπάρχει ο κατάλληλος τρόπος να πεις σε έναν άνθρωπο ότι… “ξέρεις κάτι…δεν υπάρχει επιστροφή! Δεν νιώθω το ίδιο πράγμα. Σε βλέπω ως φίλο και τίποτα παραπάνω”. Είναι σκληρό από μόνο του. Είναι πολύ σκληρό, το να “μηδενίσεις” τα συναισθήματα του άλλου, διότι υπάρχει μια πιθανότητα να νιώσει ότι μηδενίζεις τον ίδιο ως προσωπικότητα. Ωστόσο, θα πρέπει να καταλάβουμε, ότι δεν πρέπει να συνδέονται τα συναισθήματα που έχουμε για κάποιον με την προσωπικότητα του. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα, που καλό θα ήταν να μάθουμε να τα ξεχωρίζουμε. Αν δεν νιώθουμε τα ίδια συναισθήματα, δεν σημαίνει ότι δεν σε εκτιμώ ως άνθρωπο. Ωστόσο, όντως μηδενίζεις τα συναισθήματα του άλλου; Δεν νομίζω πως τα μηδενίζεις. Τότε τι κάνεις; Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα μου ήταν πιο εύκολο να μην κάνω τίποτα. Δεν έχω χειρότερο, από το να στεναχωρώ άλλους ανθρώπους. Με τσακίζει! Με διαλύει! Μπαίνω στην θέση του και δεν μπορώ να το διαχειριστώ! Θα προτιμούσα, να μην ερχόμουν ποτέ αντιμέτωπη μ’ αυτήν την φράση. Θα ήθελα τα πράγματα να ήταν πιο απλά.
Ίσως είμαι πολύ ευαίσθητη γι’ αυτόν τον κόσμο. Ίσως πρέπει να σκέφτομαι λίγο παραπάνω τα δικά μου θέλω. Δεν μπορώ μόνιμα να φοβάμαι να πω αυτό που σκέφτομαι, για να μην πληγώσω τους άλλους, διότι μ’ αυτή την λογική, θα έπρεπε να επιστρέψω πίσω σ’ αυτή την σχέση, ανεξάρτητα με τα δικά μου θέλω, μόνο και μόνο για να μην “μηδενίσω” τα συναισθήματα του άλλου. Όμως, ποιός θα έκανε το ίδιο και για μένα; Με ποιά λογική να πράξει κάποιος άνθρωπος κάτι τέτοιο; Σε τι αποσκοπεί αυτή η εξομολόγηση; Μήπως προσπαθείς, μ’ αυτή σου την δήλωση να κάνεις τον άλλον να σε λυπηθεί; Πες, ότι καταφέρνεις να τον κάνεις να σε λυπηθεί…εσύ τι θα κερδίσεις; Αυτό είναι που επιθυμείς; Την λύπηση, στα μάτια του αγαπημένου σου; Κρίμα δεν είναι; Θα μου πεις, ότι όταν αγαπάς κάποιον, κάποιες φορές κάνεις πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα τολμούσες ποτέ! Όμως, δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από την αξιοπρέπεια! Δεν πρέπει να την χάνουμε ποτέ. Όσο κι αν αγαπάμε, όσο κι αν πονάμε. Δεν σου αξίζει να πέσεις έτσι στα μάτια σου! Όχι, όχι δεν έκανα λάθος. Ναι! Αυτό που άκουσες!
Όταν περάσει αυτή η μπόρα, και κάτσεις να σκεφτείς λίγο καλύτερα τι έκανες, προκειμένου να κερδίσεις πίσω τον εκάστοτε άνθρωπο, θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις πόσο χαμηλά έπεσες. Καταλαβαίνεις πόσο πολύ σε υποτίμησες. Πως έχασες την αξία σου, για ένα “πουκάμισο αδειανό”. Για μια ακόμη φορά θα καταλήξουμε στο αγαπημένο μου θέμα. Στην αγάπη προς τον εαυτό μας. Πρέπει να μάθουμε να μας αγαπάμε. Πρέπει να μάθουμε, πως η ζωή, δεν τελειώνει, επειδή κάποιος μας απέρριψε ως σύντροφο. Δεν πρέπει να πιέζουμε καταστάσεις και ανθρώπους, με σκοπό να εκβιάσουμε με τον τρόπο μας την αγάπη του. Πόσο καλά θα νιώθεις, αν γνωρίζεις ότι ο άνθρωπος αυτός είναι μαζί σου μόνο και μόνο επειδή τον πίεσες και τον εκβίασες συναισθηματικά; Πόσο καλά θα ένιωθες με τον εαυτό σου, αν γνώριζες ότι είναι μαζί σου, μόνο και μόνο από λύπηση; Θα ένιωθες καλά με τον εαυτό σου; Θα σου είναι αρκετό αυτό; Ίσως, θα ήταν προτιμότερο, να πάρεις απόφαση ότι έχει τελειώσει εδώ το πράγμα, και ότι είναι η στιγμή να πας παρακάτω. Σταμάτα να πιέζεις και να εκλιπαρείς για κάτι, το οποίο ένας άλλος άνθρωπος μπορεί να στο δώσει απλόχερα, χωρίς να χρειαστεί να μπεις στην διαδικασία να ζητιανέψεις γι’ αυτό.